Pressan - 26.01.1989, Blaðsíða 19

PRESSU mynd einar Ólason
Fimmtudagur'26. janúar 1989
19
Líf eftir dauðann
SÖNNUNIN
Þetta geróist áriö 1946,
þegar ég var nýkominn til
Islands frá Sviþjóó, en
þangað höföum við hjón-
in komist 1943 frá stríös-
hrjáðu Þýskalandi. Viö
bjuggum með fyrsta barn-
ió okkar í gömlu timbur-
húsi í Skerjafiröinum.
Þetta var mjög einkenni-
lega byggt hús, því svefn-
herbergið var ( austur-
enda þess, en úr því var
gengió til suðurs inn í
stofu og síðan út á gang
og þaðan inn í eldhúsið.
Þarna var töluverður
rottugangurog voru þetta
blásvartar rottur, sem mér
skilst að hafi borist hing-
að með skipum setuliðs-
ins. Þærvoru bókstaflega
um allt og skutust stund-
um fram úr skápunum,
þegar við opnuðum þá,
eða sátu undir eldhús-
borðinu, þegar við kom-
um inn I eldhús. Konan
mín var náttúrulega afar
hrædd við þetta, svo ég
tók mig til einn daginn og
keypti rottugildru hjáJes
Ziemsen. Um kvöldið, áð-
ur en við fórum að sofa,
settum við gildrunaá mitt
eldhúsgólfið og létum
vænt spikstykki í hana.
Svo er það um nóttina
að mér fannst ég rísa á
fætur, ganga út í stofuna,
fram á gang og inn í eld-
hús — án þess að hurðirn-
ar væru nokkur fyrir-
staða! Það var töluvert
bjart í eldhúsinu, enda
gerðist þetta um sumar,
en um leið og ég var kom-
inn inn í eldhúsið var eins
og ég væri negldur niður.
Ég horfði strax á gildruna
og í nokkurri fjarlægð frá
henni sáég litla, blásvarta
rottu.
Rottan þefaði út i loftið
og hnitaði stóra hringi í
kringum gildruna. Hún
skaust áfram og snar-
stansaði á milli, eins og
rottur gera, því hún fann
sjálfsagt lyktina af spik-
inu, en leit ekki við mér,
þó hún færi alveg framhjá
mér. Ég var mjög vakandi
og fannst ákaflega skrýt-
ið að rottan skyldi ekki
finna mannaþefinn af
mér. Það var eins og hún
tæki ekkert eftir því að ég
væri þarna og það ein-
kennilega var, að mér
fannst ég alveg sjá hvað
hún hugsaði. Hún var
greinilega að hugsa um
að ná í spikið í gildrunni,
en samt var einhver beyg-
ur í henni. Það var eins og
hún fyndi ósjálfrátt að
hætta væri á ferðum, án
þess að gerasér grein fyr-
ir því I hverju hún væri
fólgin.
Þá fór ég að hugsa sem
svo: „Herra minn Guð, ég
erkominn úrlíkamanum!”
Undireðlilegum kringum-
stæðum ætti rottan að
hafa orðið vör við mig, t:d.
þegar ég opnaöi hurðina,
en hurðin var lokuð. Ég
hafði aldrei opnað hana,
þó ég stæði þarna inni í
eldhúsinu! Mér fannst ég
samt sem áðuraldrei hafa
verið betur vakandi og al-
veg yfirmáta skýr og
ákvað að fylgjast nú bara
vel með öllu, sem fram
færi.
Ég skynjaði mjög aug-
Ijóslega hugarstríð rott-
unnar því nær sem hún
kom gildrunni, og fann
löngun hennar í spikið.
Loks greip hún svo eftir
bitanum og í því skall bog-
inn yfir hana og hún gaf
frá sér lítið tíst. Þessi blá-
svarti líkami lyppaðist
síðan niður, en á sama
augnabliki sá ég bláa
móðu stíga upp af rott-
unni og byrja strax að
mynda nýjan líkama, sem
var snjóhvítur. Hvíta rott-
an, sem þannig myndað-
ist, steig þarnæst niðuraf
gildrunni, horfði undrandi
á blásvarta líkamann og
hristi höfuðið í forundran.
Hún skildi greinilega ekk-
ert hvað var að gerast.
Á sama augnabliki fann
ég, að þarna var verið að
uppfylla ósk, sem ég
hafði átt allt frá barn-
æsku. Ósk um að fá að sjá
upprisuna með eigin aug-
um. Biblían var jú alltaf að
predika um upprisuna og
mig langaði ávallt að fá að
sjá þetta. Mig hafði alla
tíð langað til þess. Og þar
sem ég stóð þarna í eld-
húsinu í Skerjafirðinum
varð ég þess fullviss, að
þessi rotta var notuð til að
sýna mér þetta.
Hvíta rottan skaust
ekki eins og sú svarta.
Hún gekk tígulegum
skrefum, hægt og rólega,
framhjá mér, en stansaði
nokkrum sinnum og hristi
höfuðið. Síðan gekk hún
út eldhúsgólfið og hvarf.
þar í bláa móðu — og
skyndilega var ég kominn
inn í líkamann í rúminu
mínu. Þó var þetta enn
jafnskýrt fyrir mér og sú
staðreynd að ég sit núng
hérna og tala við þig, Jón-
ína!
Ég vakti konuna mina
og sagði henni frá þessu
öllu og spurði hvort við
ættum ekki að fara fram
og kíkja í gildruna, því þar
hlyti sönnunin að liggja.
Hún þorði það nú ekki,
svo við biðum til morguns
og fórum þá inn í eldhús.
Ég hafði sagt nákvæm-
lega fyrir um í hvaða stell-
ingum rottan lægi og það
passaði algjörlega! Fyrir
mig var þetta persónuleg
sönnun um það að látinn
lifir — hvort sem það er
dýr eða önnur lifandi vera.
Það er allt í framþróun og
helduráfram göngu sinni.
Þessi atburður hafði
geysilega mikil áhrif á
mig og styrkti mig í því,
sem kristin trú kennirokk-
ur: þ.e. að við lifum líkams-
dauðann. En það eru ekki
bara einhverjir útvaldir,
sem lifahann, heldurvirð-
ist þetta eiga við um allt
llf.