Pressan - 10.08.1989, Blaðsíða 6

6 Fimmtudagur 1ÍÍ ágúst 1989
Wilma Young er frá Hjaltlandseyium, lærði við tónlistarskóla í Glasgow og
pakkaði aleigunni niður fyrir ellefu árum til að skoða mannætur á íslandi. Hún
segist eiga heima hér, því þar sem manni líði vel, þar eigi maður heima.
ÞJÖÐREMBA
FER í TAUGARNAR Á MÉR!
Wilma Young þekkti engan íslending
og vissi ekkert um ísland þegar hún sa
auglýsingu i tónlistarskóla i Glasgow þar
sem auglýst var eftir kennara til Islands.
Hún var ekki lengi að taka ákvörðun um
að sækja um og þegar hún hafði fengið
starfið pakkaði hún aleigunni niður og
kom til Islands, þar sem nún hefur búio
siðan. Hún kann engar skýringar á þvi
hvers vegna hún var svona ákveðin i að
setjast að hérnaum leið og hún sá landið.
Ákvörðunin var svipuð þeirri sem hún
tók á vngri árum; þeirri að læra að leika
á fiðlu. Hún hafði framfylgt þeirri
ákvörðun sinni og verið i fjögur ar við
tónlistarnám i Glasgow þegar nenni datt
i hug að sækja um starf sem tónlistar-
kennari við Tónlistarskólann á Akranesi.
EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYND EINAR ÓLASON
„Hún fékk starfið.pakkaði saman
föggum sínum og liélt af stað. ,,Eg
vissi ekkert um landið, hélt jafnvel
að hér hyggju mannætur í snjóhús-
um og ætlaði bara að forvitnast,"
segir hún brosandi. ,,Eg hata lika
pöddur og flugur og það voru í raun-
inni bara tveir staðir á jörðinni þar
sem ég þóttist viss um að lítið eða
ekkert væri af þeim: A Islandi og
Jan Mayen! Mér leist betur á Is-
land.. .!“
Tónlistarhæfileikar
að hluta til
meðfæddir
Hún er fædd og uppalin í Leirvík
á Hjaltlandseyjum þar sem hún seg-
ir aö mikið sé um þjóðlagatónlist,
sem menn læri og spili eftir eyranu.
Móðir hennar söng mikið og hún
segir það sennilega hafa átt sinn
þátt í tónlistaráhuganum: „Mamma
hafði mikinn áhuga fyrir tónlist,
hafði mikla hæfileika en lítil tæki-
færi. baö aö heyra hana syngja hef-
ur örugglega haft sín áhrif, en ég
held að tónlistarhæfileikar séu að
hluta til meöfæddir, þótt þjálfun sé
oft aðalatriðið. A Hjaltlandseyjum
var takmörkuð tónlistarkennsla og
ég hélt því til náms í Glasgow þegar
ég var 17 ára. Eg var alltaf ákveðin
í aö spila á fiðlu, ekkert annað hljóð-
færi. Égætlaðiað spila á fiðlu. . . Ég
held að börn viti miklu meira en við
gerum okkur grein fyrir."
Hún segist hafa átt auðvelt með
að aðlagast lífinu í Glasgow: „Þótt
ég sé alin upp í sjöþúsund manna
bæ á eyju fannst mér skemmtileg til-
breyting að koma í margmenni,"
segir hún. „Það skiptir mig engu
hvort ég er á afskekktum stað eða í
stórborg, ég er fljót að aðlagast.” Eft-
ir fjögurra ára veru i Glasgow sá hún
auglýsingu, þar sem óskað var eftir
tónlistarkennara til starfa við Tón-
listarskólann á Akranesi. Einu ís-
lendingarnir sem Wilma hafði séð
voru síldarsjómenn: „Þeir voru
flestir fullir að kaupa stórar dollur af
Mackintosh í búðinni við höfnina í
Leirvík!" segir hún hlæjandi.
Sjöhundruð ferðir
með Akraborginni
Fyrsta áriö á íslandi bjó hún og
starfaði á Akranesi, en veturinn á
eftir flutti hún heimili sitt til Reykja-
víkur og fór með Akraborginni milli
vinnu og heimilis: „Ég fór sjöhundr-
uð og eitthvað ferðir með Akraborg-
inni á þessum tíma," segir hún bros-
andi og bætir við að það eina sem
hún sjái eftir hafi verið að hafa ekki
haft veiðistöng með sér.
,,l fyrstu var ég upptekin við aö
kenna og mata nemendurna á því
hvernig ætti að spila, en ég er að
hverfa frá þeirri kennsluaðferö
núna. Nú vil ég heist að nemendur
íorvitnist meira og leiti meira að
sinni eigin þekkingu, því ég hef séð
að það er ekki gott að færa mismun-
andi einstaklingum sömu upplýs-
ingarnar. Þótt það sé kannski hrað-
virkast skilar það sér ekki eins vel.
Það skiptir máli hvernig nemandinn
upplifir þaö að læra lagið, sérstak-
lega ef hann leggur mikiö í það sjálf-
ur.“
Samspil hugar og
handa
Eftir nokkur ár við kennslu á
Akranesi réðst Wilma til starfa hjá
Tónskóla Sigursveins D. Kristinsson-
ar. Þar kennir hún nemendum á
aldrinum frá 7—27 ára og segir
yngri nemendurna vera mjög skap-
andi: „Það fer mikið eftir hreyfi-
þroska hvernig ungum börnum
gengur að spila á fiðlu," segir hún.
„Þetta er alltaf spurning um hvernig
hugur og hönd vinna saman.” Auk
kennslunnar hefur Wilma leikið á
fiðluna sína víða um land, meðal
annars á hótel Búðum á Snæfells-
nesi þar sem hún lék fyrir matar-
gesti: „Þar byrjaði ég alltaf að spila
inni í eldhúsinu. Ég hafði þá trú að
maturinn yrði betri á bragðið ef ljúf
tónlist væri leikin fyrir kokkana.
Einu sinni endaði ég uppi á þakinu
á Búðum með fiðluna, það var til að
fá tilbreytingu!"
Viljinn helmingur
batans
Frá barnsaldri haföi Wilma verið
astmasjúklingur og var stöðugt á
lyfjum vegna þess í yfir tuttugu ár.
Hún segir að fyrir tveimur árum
hafi hún ákveðið að sætta sig ekki
við veikindin lengur og leita sjálf
leiða til bata: „Heilsan fór ekki að
batna fyrr en ég tók mig í gegn sjálf.
Ég ákvað að prófa allt sem mér byð-
ist og vera ekki með fordóma fyrir-
fram. Ég lærði mikið af þessu. Ég
þreifaði mig áfram með mataræði
og náttúrumeðul og síðan fórum við
tvær vinkonur á námskeið í svo-
nefndu ,,metamorphic”nuddi. Ég
held það sé ekki til neitt almenni-
legt íslenskt orð yfir það, en meta-
morphic þýðir „umbreyting". Þetta
nudd er ekki það sama og svæða-
nudd, heldur er nuddað laust með-
fram iljunum og orkuiínur líkamans
þræddar. Með því móti er hægt að
leysa upp stíflur á orkubrautum. Það
hefur komið í Ijós að eitthvert sam-
bland af þessu þrennu, mataræðinu,
náttúrumeðulunum og nuddinu,
hefur hjálpað mér. En ég held að
helmingurinn af bata mínum sé því
að þakka að ég gerði eitthvað sjálf í
því að láta mér batna. Oft reynir
maður nýjar leiðir, en það þýðir
ekki endilega að maður sé tilbúinn
til að breyta ástandinu. Maður verð-
ur að vera tilbúinn að taka þátt í um-
breytingunni. Batinn kom hægt og
sígandi og í fyrstu virtist mér hrein-
lega versna. En það er einmitt mál-
ið. Náttúrulyf virka ekki jafnhratt
og önnur lyf, en mér íinnst þau
virka betur. Fyrst gat ég minnkað
lyfjaskammtinn til hálfs og á síðasta
ári hef ég verið alveg laus við astma-
lyfin sem höfðu fylgt mér í yfir
tuttugu ár.“
Seyði og te úr
brenninetlum og
blóðbergi
Hún býr til seyði úr brenninetlum,
fjallagrösum og blóðbergi og segir
slíka drykki fela í sér mikinn mátt:
„Við borðum svo mikið af sýru-
myndandi fæðu að við verðum að
gera eitthvað til að eyða þeirri sýru
úr líkamanum. Brenninetlute er
mjög gott í þessum tilgangi, það
vegur upp á móti sýrunni. Við erum
öll misjafnlega móttækileg fyrir hin-
um og þessum sjúkdómum en ef
sýru- og basahlutfalliö er rétt virð-
ast minni likur á að fá umgangspest-
ir. Það getur verið óþægilegt að
hreinsa líkamann af öllum þeim
aukaefnum sem við látum í okkur.
En ég tek tarnir í þessum efnum —
að passa mataræðið. Ég borðaði til
cæmis ekki hveiti í marga mánuði,
núna borða ég næstum því allt,
seinna ætla ég að prófa að sleppa
einhverju öðru. Maður má heldur
ekki verða of upptekinn af því hvað
má og hvað má ekki, það er viljinn
til að breyta sem skiptir mestu máli.
Það þarf líka að gæta þess að festast
ekki í sama farinu. Það má ekki allt-
af miða við fyrri reynslu. Þótt eitt-
hvað hafi verið svona eða hinsegin
fyrir tíu árum, í fyrra eða í gær, þýð-
ir þaö ekki endilega að þannig verði
það áfram."
Fullorðnir geta
mikið lært af
börnum
í framhaldi af þessu segist hún
læra mikið af börnunum sem hún
kennir: „Börn telja að allt sé hægt.
Þau eru ekki takmörkuð af fortíð-
inni og þess vegna eru þau óhrædd
að takast á við mismunandi hluti. Ég
held að börn eigi að læra af þeim
eldri, og öfugt — ekki síður öfugt.
Það má margt af börnum læra."
Hún segist ekki vita hvað heimþrá
er og hafi hugsað sér að búa hér á
landi eins lengi og hún getur: „Með-
an mér er ekki hent úr landi verð ég
hér,” segir hún brosandi. „Ég á
marga vini hér eftir ellefu ára veru.
Lengi vel umgekkst ég nær ein-
göngu tónlistarfólk, en núna á ég
vini úr öllum stéttum. Mér þykir
gaman að kynnast fólki sem er að
fást við allt aðra hluti en ég sjálf,
helst hluti sem ég skil ekkert í! Ég
hef aldrei verið háð fjölskyldu
minni. Eldri systir mín er búsett í
London og foreldrar mínir hafa
komið til mín hingað í heimsókn.
Sjálf hef ég farið árlega til Hjalt-
landseyja, nema á þessu ári. Mér
finnst ég eiga heima á íslandi, því
þar sem manni líður vel, þar á mað-
ur heima. Ég held það sé ekki gott
að vera of bundinn þjóð sinni. Ef
manni líkar ekki vel þar sem maður
fæðist á maður að fara þaðan. Það
er engin ástæða til að draga alla
þjóðina með sér! Þjóðremba fer í
taugarnar á mér. ..“