Pressan - 02.11.1989, Qupperneq 4

4
' ‘ ‘ Fimmtuda’gTur''2. ’nó'\Á 1989
litilræði
af bilun
Æ, hvaö mérfinnst stundum þreytandi hvaö
hver dagur getur verið öörum líkur.
Aldrei neitt að ske.
Vakna, gera á sér morgunverkin, klæða sig,
éta eöa reyna aö stilla sig um aö éta, fara á kló-
iö, hátta aftur, reyna aö sofna, sofna svo, vakna
aftur, klæöa sig, hátta aftur, sofna, vakna,
sofna og þaö einsog eina tilbreytingin ef maö-
ur skyldi ekki vakna aftur.
Aldrei neitt aö ske.
Alltaf sama höktið.
Nema þegar rafmagniö fer.
Hugsið ykkur hvílíkt krydd það er í tilveruna
þegar rafmagniö fer.
Þegar raflýstur, grár hversdagsleikinn rökkv-
ast fyrir atbeina Guös og Rafveitunnar einsog
geröist á mánudagskvöldið var.
Þegar rafmagniö fer af heilu landshlutunum,
eöa jafnvel landinu öllu, veröa allir svo undur-
glaöir. Konur hætta aö nöldra og karlar hætta
aö berja þær. Meira að segja börnin verða hús-
um hæf um stundarsakir.
Aö minnsta kosti þar til búiö er aö finna kert-
in.
Ég er staðfastlega þeirrar skoðunar að ekk-
ert geti þjappað íslensku þjóðinni jafn vel sam-
an einsog rafmagnsleysi.
Þegar rafmagnið fer myndast þessi undar-
lega samkennd sem er svo dæmigerð þegar
fólk þarf aö eiga samskipti í skjóli næturinnar
— í myrkri.
Einn fer aö reyna aö finna eldspýtur, annar
kerti, vasaljós eöa jafnvel olíulampa, já heimilin
eða jafnvel heilu byggöarlögin eignast sameig-
inlegan draum: aö fara aö sjá handa sinna skil
aftur.
Karlinn hrópar:
— Ertu þarna Jóka?
Og Jóka svarar:
— Nei ég er hérna! Og svo er hún ekki þar
þegar til á að taka afþví aö í myrkrinu gerði hún
sér ekki grein fyrir því hvar hún var.
Svo finnast eldspýturnar, kertin og Jóka, og
allir veröa svo undurglaöir. Lífið hefur aftur ööl-
ast tilgang og allir fara aö hlæja aö því aö Jóka
skyldi halda aö hún væri þar sem hún hélt hún
væri en ekki þar sem hún var.
Allir komast í jólaskap, jafnvel konan og
börnin. Og landslýður allur undrast og dásam-
ar fjölbreytni lífsins og tilverunnar.
Svo sest heimilisfólkið niöur viö borö og allir
horfa hver á annan í nýju Ijósi; kertaljósi.
Og allir eru svo undur glaöir.
Bara af því að rafmagnið er fariö.
Nú er ekki nema eölilegt aö fólk spyrji sem
svo:
— Er það ekki eitt af grundvallarskilyrðun-
um til að halda geðheilsunni að hafa einhverja
tilbreytingu í lífinu? Og er þaö ekki skemmti-
legasta tilbreyting sem hugsast getur þegar
rafmagniö fer?
Jú. Allir geta verið sammála um það.
Og þá vaknar önnur spurning:
— Hvernig stendur á því aö Rafmagnsveit-
urnar eru svona tregar aö láta rafmagnið fara.
Búiö aö eyða milljöröum í aö samtengja og
hringtengja allt rafmagn í landinu og leiða þaö
inní einhverja dularfyllstu stjórnstöö samtíðar-
innar aö Geithálsi — skilst manni.
Og allt til aö taka af þjóöinni þá litlu gleöi og
tilbreytingu sem aðeins veröur höndluð þegar
rafmagniö fer.
Meira að segja búið aö segja manni í fjöl-
miðlum árum saman aö ekki sé lengur fræöi-
legur möguleiki á því að rafmagnið fari. Þaö
geri hringtengingin og Geitháls.
Svo var þaö síðasta mánudagskvöld þegar
líöa fór aö miönætti að öll þjóðin sat í sólhvítu
rafmagnsljósinu úrkula vonar um að rafmagn-
ið færi, þó úti væru þrumur og eldingar.
Þá var þaö semsagt, einsog fyrir guölega
forsjón og einsog hendi væri veifað, að raf-
magnið fór af öllu Suövesturlandinu.
Hvílíkur léttir, hvílík gleöi, hvílíkt krydd í til-
veruna.
Þaö var svo ekki fyrr en í hádegisfréttum í út-
varpinu í gær aö þjóöin fékk aö vita hvers
vegna rafmagnið hefði fariö af mestöllu land-
inu í meira en klukkutíma.
Ástæöan var sú aö rofi, sem ekki á aö geta
bilað, bilaöi ekki, heldur bilaöi fjarskiptasam-
bandiö viö rofann sem, einsog áöur segir, var
ekki bilaður, en þetta var vegna þess aö „lang-
varandi" eldingu laust niöur í rafmagnslínu
sem lá aö óbilaöa rofanum, en óbilaöi rofinn
rauf ekki sambandið heldur hélt áfram aö
senda háspennurafmagn áfram í hina rofana
sem allir korslúttuöu af því aö þeir voru ekki bil-
aðir.
— Á þetta aö geta komið fyrir? spurði
fréttamaður útvarpsins og rafveitumaöurinn
sagði aö þetta ætti ekki aö geta komið fyrir.
— Nú afhverju kom þetta þá fyrir? spuröi
fréttamaöur og manni skildist helst aö raf-
magniö hefði farið af öllu Suðvesturlandinu í
rúman klukkutíma afþví allar græjurnar voru í
svo góöu lagi, en engin leiö aö ná viö þær fjar-
skiptasambandi. Sem auðvitað er líka óhugs-
andi aö geti komiö fyrir.
— Var þetta mikil bilun? spuröi nú frétta-
maðurinn.
— Þetta var í raun og veru ekki bilun, var
svariö.
— Hversvegna fór rafmagniö þá svona
lengi?
— Þaö tekur svo langan tíma að vekja við-
gerðarmennina, var svariö og koma þeim á
staöinn. (Væntanlega þarsem bilunin varekki.)
Svo héldu þeir áfram aö ræöa þetta mál
fram og tilbaka, rafveitumaðurinn og frétta-
maðurinn, en ég hætti aö hlusta afþví mér
fannst einsog ég skildi þá ekki lengur.
Og ég hugsaöi sem svo:
— Hvort sem þetta var nú bilun eða ekki bil-
un, mikið lifandis skelfingar ósköp var nú gam-
an á meðan á þessu stóö.
Og þá ósk á ég heitasta aö rafveitur þjóöar-
innar hætti að reyna aö koma í veg fyrir það að
rafmagnið fari.
Þetta er nú einu sinni unaöslegasta tilbreyt-
ingin í svartasta skammdeginu.
Bilun.
NORRÆNA FERÐASKRIFSTOFAN '
ÖLL ALMEMlY EARSEÐLASALA OG SKIPULA GMiriG FERÐA PERSÓPÍULEG ÞJÓMUSTA .4* '*
NORRÆNA FERÐASKRIFSTOFAN HF. LAUGAVEGI 3, REYKJAVÍK 1 V/FJARÐARGÖTU, SEYDISFIRÐI ^ SÍMi 91-626362 TELEFAX: 91-29460 1 SÍMI 97-21111 TELEFAX' 97-21105