Pressan - 05.09.1991, Qupperneq 4

4
FIMMTUDAGUR PRESSAN 5. SEPTEMBER 19!
Agústa Hlín Gústafsdóttir
á afmæli 11. apríl. Hún
skrifar Ijóö og vinnur á
Mokka.
Áttu kött? Nei, ég gaf
hann.
Hlustarðu á Megas? Já.
Mér finnst hann mjög góð-
ur.
Hvað borðar þú í morgun-
mat? Ég drekk kaffi.
Kanntu að elda? Ég er
listakokkur.
Hefurðu farið á tónleika
með GCD? Ég rakst á þá
að spila á Gauknum og
fannst þeir ágætir.
Gengurðu með sólgleraugu? Nei.
Læturðu lita á þér hárið? Nei, ég hef aldrei gert það.
Ertu búin að sjá Hróa hött? Nei.
Hefuröu átt heima í útlöndum? Nei.
Kanntu dönsku? Ég er mjög góð í dönsku.
Áttu fjallahjól? Já, reyndar.
Ertu í Ijósum? Nei. Ég neyddist til að fara fyrir ferming-
una mína og hef ekki stigið fæti í Ijósabekk síðan.
Kitlar þig? Ég er hryllilega kitlin.
Hvernig strákar eru mest kynæsandi? Hrafn Jökulsson.
Hugsarðu mikið um það í hverju þú ert? Ég er í fötum
sem mér líður vel í.
Gætirðu hugsað þér að reykja hass? Ég hef gert það og
ætla ekki að segja að ég muni aldrei aftur gera það.
Áttu mótorhjól? Nei.
En bíl? Nei.
Við hvað ertu hræddust? Kannski framtíðina. Það hvern-
ig allt á eftir að fara.
Syngur þú í baði? Já. Ég er alltaf trallandi, allsstaðar.
Hefurðu farið á sveitaball? Nei, aldrei.
Er Bubbi Morthens sætur? Ekki get ég nú sagt það.
Ertu daðrari? Ég svara að minnsta kosti daðri.
Hvernig finnst þér Woody Allen? Stórsniðugur. Hann er
einn af mínum uppáhaldsleikurum og leikstjórum.
Ferðu ein í bíó? Já. Mér finnst gaman að fara ein.
Finnst þér soðin ýsa góð? Nei! Mér finnst fiskur vondur.
OFqAR
næturLíFsíns
Svona verða þær að klæða sig
stelpurnar í New York þegar
fara á næturklúbbana, efþær
vilja að einhver taki eftir þeim.
Það þýðir ekkert annað. Við
skulum bara þakka okkar
sæla fyrir að vera í litlu
Reykjavík, þar sem minni
og smartari öfgar duga til.
Pad,
, aðPr.
,.ekken á
r °9b!an°UraV
lena 3‘9inkonuU'e9a w
^ed 7~ - 9jarnen - Qlf<ara, n
Sr
Sldustu a/ d ' Þýskai UpPhaf.
epPur f/J dar- Pýsl a°dl i
Tist „ NpPa er, ° ser
bvihað erJent'nskt ^stoo
1 \ l\/l
Þýskalano-.haett.
að **
'*nZ^^S
sZitnSkunnlfVLr'eSkérrt,eðsNpTa
"’ed bre,t kUr i
'eirsmUr~Arn-
Urn i p , P'ia aða,
burdi ^i'ö h*Usklúbbu' "Pulsil
rikurnönn,We^
9aíkiúbH Þe
hiióm.
rrn
loðf
ro

Bara Chevrolet
isMRDIMGIír
og ævintýri hans
í Reykjavík
Nú nálgaðist óðfluga sú
stund að Reimar yrði sautján
og gæti tekið bílpróf. Við
lágum andvaka margt eitt
kvöld frændurnir og rædd-
um fram og aftur hvernig bíl
hann helst hefði áhuga á að
eignast. Stuttu áður hafði
hann séð svartan Kadilakk,
gamlan sendiráðsbíl, á bíla-
sölu og um leið fékk hann
ólæknandi bíladellu. — Ég
vil engan annan bíl, sagði
Reimar.
Við fengum Onund föður
minn til að fara og kíkja með
okkur á vagninn og hann
varð nefmæltur af skömm
þegar hann leit hann.
— Þetta er sundurryðguð
dós, sagði Öni pabbi. — Þú
steinhættir þessari vitleysu
eða ég sé til þess að þú verð-
ir sendur aftur heim til ísa-
fjarðar. Þessi hótun hafði
undarleg áhrif. Reimar
grjóthélt kjafti í að minnsta
kosti mínútu. Svo sagði
hann grimmur. — Við Nasi
ætlum að gera þennan bíl
upp.
Oni pablti bara hló að hon-
um. — Hvað ætli þið gerið
bílinn upp. Þessi skrjóður
verður ekki dreginn heim á
lóð. Því get ég lofað þér upp
á æru og trú, Reimar.
Öllum á óvart náði Reimar
bílprófinu með glans. Ég var
með í för daginn sem hann
lét taka af sér passamynd.
Hann var stórkostlega kinn-
fiskasoginn og dreyminn á
myndinni, með rauða lokk-
inn sinn lafandi niður á enni.
— Nasi, við gerum bíiinn
upp, hvað sem hver segir.
Við fórum þúsund ferðir til
bílasalans. Bílasalinn var
bílasala líkur. Hann sagði að
við Reimar gætum ekki ver-
ið heppnari. Billinn væri
sendiráðsbíll. Lítið notaður.
Einn eigandi. Bandariska
sendiráðið. Prívatfólk léti
aldrei svona fína drossíu frá
sér fara. Við fengum lykilinn
lánaðan. — Nú set ég i
fyrsta, sagði Reimar en start-
arinn rétt rumdi. — Ekkert
mál, sagði bílasalinn. — Ég
þarf bara að láta hlaða
geyminn. Hann er búinn að
standa hér í soldinn tíma
bíllinn.
Eiki Strandamaður græddi
nú á tá og fingri í sjoppunni.
Hann var þegar búinn að
kaupa aðra sjoppu og Reim-
ar ræddi um það í fúlustu al-
vöru að hætta í skóla til að
sjá um nýju Eikasjoppuna.
Hann suðaði í föður sínum
að kaupa gamla sendiráðs-
bílinn. Þegar Eiki aftók það
með öllu hótaði Reimar að
hætta i skólanum. — Vertu
ekki svona bráður Kútur
minn, sagði Eiki. — Bráðum
kemur bílprófið þitt og þá
færðu kannski gjöf frá pabba
litla.
Reimar stokkroðnaði af
hamingju. Hann dró stelp-
urnar Kötlu og Tinnu með
sér að skoða Kadilakkinn og
stóð stoltur við hliðina á
þessum forláta svarta bryn-
dreka í snjónum. Hann var
viss um að Eiki gæfi sér bíl-
inn. Stelpurnar gáfu ekki
baun fyrir Kadilakkinn. Hins
vegar sáu þær litla fíatlús
sem þeim fannst ofsa sæt.
Á sautjánda afmælisdag-
inn gerðist þrennt. Reimar
fékk ökuskírteinið afhent.
Eiki Strandamaður stóð við
loforðið sitt. Og brúnt um-
slag hlunkaðist inn á mottu
heima, merkt Reimari. Það
var sendingin frá Kaliforníu
sem við höfðum skrifað eftir
nokkrum vikum áður.
Kennslubók í spæjarastörf-
um. Við frændurnir flettum
henni andaktugir. í fóðruðu
aukaumslagi var magnað
stækkunargler. Ég bar það
fyrir augað og kíkti á höku
Reimars. — Þarna er rosa
fílapensill, sagði ég.
— Lom’mér að kreist’ann.
— Haltu kjafti, sagði Reim-
ar. — Ég á afmæli. Frændi,
þetta er stórkostlegt. Við
munum fletta ofan af alls-
konar óhroða hér í bænum.
Nú getur Kalli Blómkvist
blakað eyrunum. Reimar
hampaöi bókinni. — Hér er
það allt kennt. Taka fingra-
för. Hlera síma. Fylgja eftir
manni. Upplýsa morð. Og ég
veit ekki hvað og hvað.
En út í aðra sálma. Hingað
til hef ég látið vera að segja
mikið frá Gúttu mömmu. En
fyrst Reimar fór út í sögu-
bækur og nefndi Kalla Blóm-
kvist þá get ég svarið að
móðir mín var nákvæmlega
cins og mamma Jakobs ær-
legs. Maður gæti vel haldið
að Captain Marryat hefði
haft hana sem fyrirmynd.
Mamma drakk að minnsta
kosti sérríflösku á dag og vó
þrjúhundruð pund. Hún
hlaut að eiga við einhverjar
slæmar minningar að stríða.
Þennan dag hafði hún haft
sig fram úr rúminu til að
baka forljóta rjómatertu.
Þetta var síðasta veturinn
sem hún komst út um dyrn-
ar á svefnherberginu sínu.
Eiki bróðir hennar var kom-
inn í heimsókn í tilefni dags-
ins. Gardínur voru dregnar
fyrir stofugluggann. Pabbi
kom og við settumst að tert-
unni. Þegar Reimar hafði
orð á að tertan væri afbragð
byrjaði mamma að gráta.
Svo ræskti Eiki sig og sagði:
— Reimar minn, viltu ekki
fara og draga frá gluggan-
um.
Reimar dró frá gluggan-
um. Á gangstéttinni var glæ-
nýr bíll úr kassanum. Ég
vissi ekki hver tegundin var
fyrr en Reimar sagði dapur:
— Bara Chevrolet.
Það hefur ekki farið mikið
fyrir Inga Þór Kormákssyni,
sem á tvö af tíu lögum í úrslit-
um landslagskeppninnar, þótt
hann hafi fengist við tónlist
meira og minna frá því á ung-
lingsárunum. Hann kom við
sögu í ýmsum rokk- og dans-
hljómsveitum, þ.á m. Gadda-
vir, Hljómsveit Önnu Vil-
hjálms, Amon Ra og Goðgá.
Músikin var þó alltaf fremur
aukageta til að hafa fyrir salti í
grautinn (eða sméri á brauðið),
enda nam maðurinn bóka-
safns- og bókmenntafræði, en
ekki tónlist þegar til kom.
Hann var þó við hljóðfæranám
á sínum tíma og einnig í djass-
deild Tónlistarskóla FÍH. Og
það vita ekki allir að hann hef-
ur sent frá sér þrjár stórar
hljómplötur með eigin lögum,
sem mörg hver eru samin við
Ijóð nútfmaskálda. Hann hefur
líka skrifaö um djass í DV.
„Ég er alltof latur við aö æfa
mig til að geta oröið góður
djassleikari en legg þó von-
andi málstaðnum lið með
skrifunum. Alltaf þegar ég
settist við hljóðfærið, með
þeim góða ásetningi að æfa
mig, flæddu út úr mér lögin
svo aö ekkert varð úr skala- og
fingraæfingum."
Ólafur Gunnarsson