Pressan - 28.11.1991, Síða 4

JóU'
fÖTÍN
í ÁR Á
SÍtEMMTÍ
UqA
eIörí
STRÁkA.
í Tunglinu með Sálinni hans Jóns míns V , Wk is 99
Það var nú dulítið fyndið að horfa yfir salinn \ CJn
því önnur hver stúlka söng með bandinu. Þær
virtust kunna meginþorrann af textunum, ekki '—
amalegt það. Þama var ailt fullt af frægu fólki; Magga Stína í Risaeðlunni
sveiflaðist um gólfið, Sigga Beinteins, Andrea Gylfa og Linda Péturs voru í alveg
ofboðslegu stuði og Stebbi Hilmars söng hugljúft lag til sinnar heittelskuðu,
Önnu BJarkar Birgisdóttur, útvarpskonu á Bylgjunni.
Annars flnnst mér skemmtilegt að fylgjast með því hvað hljómsveitafólk fer
mikið á tónleika hjá öðrum hljómsveitum. Þetta er einhver samkennd, ekki þessi
hallærislegi rembingur sem var hér áður fyrr.
INGOLFSCAFE
Sléttuúlfarnir
- við tökur á nýju myndbandi
sem Egill Eðvarðsson leikstjóri
I er að vinna með þeim ásamt
1 hópi dansara. Myndbandið
C lofar góðu og það er mikið um
örugglega
QRIPIR
Mjög skemmtilegf úrval af
skartgripum fann ég í Flex viö
Laugaveg. Allt frá litlum
austurlcnskum kúlum til stórra
skrautmuna.
1 ciatf með besia
hita og svita - á
eftir að koma rólegasta kjöti
til hreyfmgs.
plötusnúóinn. hann
.Vlartieir Ingólfsson. En
staóurinn er lokaónr á
norgnn vegna
vinsaHda
Peningagjá
hún hafði kynnst þegar hún
fór að skoða bát í Eyjum
með kærasta númer níu.
Reimar kallaði kokkinn
Kalla tíunda. Kalli tíundi var
í miklum metum hjá okkur
vegna þess að nú stóð íbúð
Svölu auð og þar höfðum við
verið að djúsa upp á síðkast-
ið. Aðeins einn legubekkur
var þar húsgagagna og sími.
— Við seljum legubekkinn,
sagði Reimar um leið og við
opnuðum íbúðina.
— Hver heldurðu að vilji
kaupa þennan hryiling?
— Hann pabbi þinn, sagði
Reimar, og hann er fús að
borga okkur vel.
Reimar reifaði sína ráða-
gerð. Við hringdum svona
tíu sinnum í fornsöluna hjá
pabba og héldum um nefið
og spurðum eftir svefn-
bekkjum með ýmsum radd-
brigðum. Við hringdum i
Kötlu og Tinnu og báðum
þær að hringja og biðja um
bedda eftir klukkutíma. Svo
röltum við niðrá Klapparstíg
að kíkja á kallinn. Hann var
rjóður í kinnum. — Nokkuð
að frétta? spurði Reimar um
leið og við opnuðum dyrnar
á fornsölunni.
— Að frétta? hváði pabbi.
— Það er ósköp lítið nema
einna helst það að eitthvert
svefnbekkjaæði er dunið yf-
ir bæinn. Og ég á ekki einn
einasta. Síminn þagnar ekki.
— En tilviljun, sagði Reim-
ar. — Einn kunningi minn
var einmitt að biðja mig að
selja fyrir sig svefnbekk.
— Og hvað vildi hann fá
fyrir hann?
— Svona þúsundkall.
— Nú farðu Reimar og
náðu í hann eins og skot.
Við Reimar bárum svefn-
bekkinn á milli okkar til
pabba, sem greiddi með
reiðufé. Hafði einhver hringt
á meðan? Jú tvær konur.
Pabbi stóð úti í glugga á forn-
sölunni með buffeðskápa í
baksýn og skimaði eftir
kúnnum þegar við Reimar
héldum þeim á leið, vel birg-
ir af bensínpeningum.
Pontiacinn stóð undir
reynitré. Nokkur laufblöð
lágu á húddinu. Þegar við
höfðum strokið þau burt
með blautri tusku gangsetti
Reimar kerruna, setti sjálf-
skiptinguna i bakk og lét
skriðdrekann svarta sigla út
á bensínstöð.
Á tankinn fóru sextíu lítr-
ar.
— A sextíu litrum kom-
umst við hundrað kílómetra,
Nasi, og það nægir okkur.
— Allur skríllinn ætlar í
Þjórsárdalinn, sagði ég.
— Ég er með annað í huga
á undan vinur, sagði Reimar.
— Hvað er langt til Þing-
valla?
— Eru það ekki svona
fimmtíu héðan?
— Jú, það eru fimmtíu
héðan, sagði Reimar og
herptist allur í framan og
skók til rauða lokkinn á enn-
inu. Ég þekkti svipinn. Hann
var að hugsa um aur sem var
rétt innan seilingar. — Og
hvað eigum við að gera til
Þingvalla? Þangað ætlar
enginn.
— Þangað ætlum við vin-
ur, sagði Reimar, og á ég að
segja þér hvað við ætlum að
gera? Við ætlum að sækja
hvern einasta grænan eyri
sem allir gapuxarnir hafa
látið detta ofan í peningagjá
og þar með er helginni redd-
að, félagi, og við komumst
heillangt á þeim aurum.
Hver veit nema við kom-
umst alla leið til ísafjarðar?
— Heyrðu, sagði hann og
smellti með fingrunum. Það
er helvíti góð hugmynd.
Um kvöldið var Reimar
upptekinn úti í bílskúr við að
setja saman apparat til að
skafa upp peninginn. Tólið
var gömul olíupanna með
þrem vírum áföstum. Tveim
löngum og einum stuttum.
Hugmyndin var að þeyta
henni út í gjána. Múrsteinn
átti að vera í stutta vírnum til
að halda henni niðri. Við
Reimar áttum að toga hvor í
sinn togvírinn og hala inn
auðinn. Ég var ekki meir en
svo trúaður á þetta fyrir-
tæki. Pabbi kom ekki í
kvöldmat. Hann sat enn á
fornsölunni og beið.
Næsti dagur var föstudag-
ur. Við Reimar risum árla úr Olafur Gunnarsson
rekkju og smurðum nokkrar
samlokur til ferðarinnar og
fórum í spariföt og settum
upp bindi. Hugmyndin var
að aka í Þjórsárdalipn með
fenginn úr gjánni. Ég skrif-
aði nokkur kveðjuorð til for-
eldra minna og skildi eftir á
eldhúsborðinu. Svo héldum
við í ferðalagið, sem varð
lengra og eftirminnilegra en
nokkurn hafði órað fyrir.
og ævintýri hans
í Reykjavík
Við Reimar vorum á rölt-
inu heim á leið. Hann var að
leggja fyrir mig hvernig
skaffa skyldi pening til helg-
arinnar.
— Nasi, þegar þú sagðir
frá seðlunum sem lágu um
allar fjörur þá sá ég þetta fyr-
ir mér. Ég veit hvernig við
verðum okkur úti um sand
af seðlum eða öllu heldur
klinki vinur.
— Settu mig inn í málið,
sagði ég óþreyjufullur.
— Fyrst verðum við að
skaffa pening til að komast
úr bænum, allt í réttri röð.
Svala, systir Reimars, var
flutt til Vestmannaeyja og
tekin saman við kokk sem
alla staði; sama
nirnir gerðir að
flatri förðun. Er
1u sólgleraugun?