Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Síða 5

VÍSIR
5
FERÐ UM PALESTINU
Á KRISTS DÖGUM.
ÖMVERSRUR hershöfðingi reið eftir veginum, sem, lá i
austur frá Akka. Vorsólin sindraði áhjálmumogbrynjuni
og spjótum fylgdarliðs hans. Þeir voru komnir inn í
fjalllendi Galileu upp þröngan dal, en liamraveggirnir lieggja
vegna sugu í sig sólargeislana og endurvörpuðu þeim enn lieitari
yfir riddaraliðið. Þetta var heitur dagur og þess vegna vörpuðu
þeir kápum sínum aftur af öxlunum.
Hershöfðinginn reið einn á undan i þungum þönkum. Daginn
áður hafði liann sligið á land í Akka og nú átti að hefjast handa
við trúnaðarstarf það, sem honum liafði verið falið á hendur af
Tiheriusi keisara sjálfum. Hann hafði fengið skipun um að afla
nákvæmra og ítarlegra upplýsinga um ástandið í Palestinu. Hvað
eftir annað höfðu borist kvartanir frá Gyðingum vegna yfirráða
Rómverja, en Rómverjar þeir, sem liurfu lieim frá Palestinu
kvörtuðu aftur yfir því, að engu tauti yrði við þennan vandræða-
lýð komið. í ]>ví augnamiði að vinna ekki fyrir gig liafði liers-
höfðinginn, Valerius, ákveðið að snúa sér til æskuvinar síns, sem
liann hafði komist á snoðir um að dvaldi þarna i fjarlægðinni,
og liafði gengið í þjónustu rómverska undirkonungsins Herodesar
Antipas i Galileu, og var þar höfuðsmaður. Hann hjó hér í austri
í l>æ, sem nefndist Kapernaum.
Þá var hann kominn í heimaland þessarar einkennilegu þjóðar.
Hér var fagurt. Dalurinn, sem hann reið um var eins og aldin-
garður, og hvert sem hann leit sá hann stóra aldinrunna eða blóm-
skrúð, sem landið var þakið með. Það var ekki að undra að i þessu
frjósama landi gæti lifað fjölmenn þjóð. Sennilega voru Gyðing-
ingarnir vegna þessara miklu landskosta svona óþjálir, enda linti
ekki klögumálunum þeirra vegna, þótt Rómverjar létu þá af-
skiftalausa eins og fúlegg, að hans dómi. Þeir voru undanþegnir
herskyldu, og þeir höfðu fengið óátalið að halda trú sinni, sem
þó var öllum óskiljanieg. Hann leit svo á, að auk skattanna, sem
Gyðijigar intu af hendi, bæri þeim einnig að gegna herskyldu og
li! lijálpar. Hann átti einskis annars kostar en bíða í ráðþrota
angist uns hún að lokum komst alla leið upp á lmúkinn. Hann sá
hana beygja sig þar niður, tína knippi af blómum og stinga þeim
í helti sér. Augnabliki siðar var liún komin á leið niður aftur.
Riddarinn ungi hafði aldrei á æfinni fyr, fundið óttann lama
hverja taug eins og nú. Kaldur sviti spratt fram á enni lians og
honum fansl tíminn vera óendanlega lengi að líða á meðan unga
stúlkan var að feta sig niður svarta geigvænlega hamrana. Stein-
ar ultu undan fótum hennar og oft virtist hún vera að því komin
að hrapa. En alt gekk vel, uns eftir var að eins fjórði hluti bjargs-
ins. Þá brotnaði alt í einu steinnybba undan hendi liennar; liann
heyrði lágt óp og sá I)ana steypast fram af mjórri kletlasillu. Hon-
um fanst eins og brennandi eldur færi um sig allan, og hann stökk
í dauðans ofboði upp i urðina, þar sem hún hlaut að falla til
jarðar. Á næsta augnabliki féll hún i fang hans, þau slengdust
bæði niður í grjótið og mistu meðvitundina.
Riddarinn ungi kom fyrst til sjálfs sín. Hann var marinn og
meiddur en hvergi brotinn. Honum tókst að staulast á fætur og
spekja vatn í hjálm sinn. Er hann hafði dreypt því á liana, vakn-
aði liún til meðvitundar. Hún var minna meidd en hann og hvergi
aivarlega, þvi að hann hafði tekið af lienni fallið.
Hún leit á hann augunum sínum fögru og mildu. Þau horfðu
byort á annað um stund.
— Hvers óskaðir þú, Wína?
— Eg óskaði. svaraði hún hlióðlega. — að greifynja AJwara
gæfi ])ér ást sína og tilheyrðí þér einum.
Hann horfði á hana hugfanginn og gleymdi öllu öðru.
— • Þess hefðir þú ekki átt að óska, mælti hann að lokum.
Sú ósk gæti ef til vil) leitt ógæfu yfir húsmóður þína. Því það ert
þú, sem eg pjsji#, Wifta, Þú og enginn öniptr skplt verðp þhúður
mín,
EFTIR erik b. nissen.
Gistihús miskunnsama Samverjans, á leiðinni milli Jerúsalem og Jerikó.
taka þált i rómverskri guðadýrkun jafnliliða eigin trúarsiðum.
Þrátt fyrir ait þetta umburðarlyndi fór ástandið slöðugt versn-
andi. Samaria og Judea, hinir landshlutarnir tveir, höfðu verið
sameinaðir í rómverska nýlendu, sem fékk það víðtæka sjálfs-
stjórn, að æðsta valdið eitt var í höndum yfirforingja rómversku
setuliðssveitanna, landsstjórans. Þessa stjórnarhætti höfðu Róm-
verjar að eins þar, sem viltar þjóðir áttu i hlut, sem
ekki gátu samlagast rómverskum siðum og lögum. Þrátt
fyrir þetta gekk ekki á öðru en uppreistartilraunum. í þessu litla
landi, sem ekki var nema 11000 km. að stærð, urðu Rómverjar að
liafa liálfa legion setuliðs (3000 menn), sem bjuggu í setustöðvum
víðsvegar um iandið, til ])ess að bæla niður allar óeirðir, en svo
virtist, sem Rómverjar gætu hvorki hreyft iiönd né fót, án þess
að brjóta með því gegn trúarsiðum Gyðinga. — Þetta var það,
sem Valerins átti að rannsaka nánar, og sem hann vildi fyrst
fræðast um lijá höfuðsmanninum, áður en að hann gengi á fund
landstjórans, Pontiusar Pilatusar.
Fjarlægðir voru litlar hér í landi. Hann var þegar kominn yfir
fjalliendið, þótt nú væri rétt farið að halla degi, og nú hallaði nið-
ur í móti og framundan glitraði Genesaret-vatnið. Nú kom liann
á veg, sem iá meðfram vatninu, og ef haldið var til suðurs blasti
við hin nýbygða borg, sem Herodes liafði nefnt eftir keisaranum
og kallaði Tiberias. Þangað var ekki lengra en svo, að Valerius
sá greinilega höllina með gullnu þökunum, og greindi einnig
nokkrar musterisbyggingar, en hann liafði lieyrt að þeirra vegna
hefðu Gyðingarnir neitað að koma í nánd við borgina. Rétt norð-
an við krossgöturnar opnaðist slétta, sem var fegurri og frjórri,
en fjalllendi það, sem Valerius hafði Iialdið um, og enn norðar
lá vegurinn i gegnum tvo smábæi að ákvörðunarstað Valeriusar
—- Kapernaum.
Það var allstór bær, stærsti bærinn við Genesaretvatnið og
um hann lá niilda lestabrautin frá Damaskus til hafnarborgarinn-
ar Akka. Nú, þegar regntiminn var liðinn, var þetta mjög fjöl-
farin braut, af fótgangandi mönnum, vögnum og riðandi fólki.
Það var daglegúr viðburður að verslunarlestir bar að, — úlfaldar
undir þungum klyfjum, sem fluttu vörur til liafs, seigluðust á-
fram. stöðvuðust í útjöðrum bæjarins og hvíldust þar yfir nótt-
ína lil bess svo að halda för sinni áfram næsta dag. Fiskveiðar
var þó aðal atvinnuvegur bæjarbúa. Það var strax auðsætt á
fjplda þeirra fiskibóta, sem á ströndinni lágu. Vatnið var víð-
frægt fyrir fiskimergð, og fiskurinn var næst brauði meginfæða
Gyðinganna. Af þessum sökum var urmuH af skipum á vatninu
og auk fisjqbútaima sJgltJu þúi'lift fitór rómversk fiutningaskip og