Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Síða 13

VÍSIR
13
Lögreglufulltrúinn var sta'ð-
inn upp og óttinn skein úr
hverjum andlitsdrætti lians.
I sömu svifum henti Ondra
sér á bak hinum hestinum og
reið af stað og liélt áfram að
kalla:
„Dorcha, Dorcha, komdu,
komdu!“
„Hvert ætlarðu,“ kallaði lög-
reglufulltrúinn. „Hvert ætlarðu,
þorparinu þinn, þú — þú
lúsablesi — eg skal —“
En Ondra skellihló.
„Ætlarðu að skilja mig liér
eftir?“ veinaði lögreglufulltrú-
inn, „það verður minn hani.
Gerðu það ekki, eg bið þig.“
Rödd lians titraði af angist.
„Úlfarnir úlfarnir koma
kannske.“
„Verið alls ósmeykir, herra
minn,“ sagði Ondra. „Það eru
engin villidýr hérna í mýrinni
— og úlfarnir eru vatnshrædd-
ir. Ve'fjið að yður feldinum —
svo að þír kvefist ekki. I fvrra-
málið kem eg — eldsnemma.
Það er heypoki undir sætinu —
búið yður hvílu og látið fara
vel um yður. Eg tek ekke'rt fyr-
ir næturgreiðann.“
„Vertu ekki að skopast að
mér,“ sagði lögreglufulltrúinn
eymdarlega. „Farðu ekki frá
mér. Iljálpaðu mér.“
„Það er svo dimt, fulltfúi, eg
sé ekki iianda skil. Hvað get
eg gert yður til lijálpar?“
Það fór ekki fram lijá full-
trúanum, að Ondra mælti í
liæðnislegum tón. Hann var
gripinn skelfingu af tilhugsun-
inni að vera þarna einn alla
nóttina á miðjum mýrarflákan-
um, og hann mælti með grál-
stafinn í kverkunum:
„Ondra, komdu aftur, eg bið
þig. Eg skal launa þér vel —
livað sem þú setur upp. Eg á
konu og börn. Þau híða eftir
mér. Og á morgun er jóladag-
ur — því ertu svona harðlnnd-
aðnr?“
Hann ííiælíi í örvæntingu.
Hann beið eftir svari. En ekkerl
svar kom. Þá var eins og hann
ætlaði af göflunum að ganga
og hann æpti út i myrkrið:
„Hæ, strákur, nautshaus,
fantur, komdu og bjargaðu
mér. Sjáðu aunnir á mér. Ilugs-
aðu um börnin mín. Þau bíða
eftir mér — það verður ekki
kveikl á jólatrénu fyr en eg
kem. Engin jól, nema eg komi.
Ó, bændalydda, liundur —“
Svo hneig hann niður í sæt-
ið, vafði um sig úlfsskinnafeld-
inum og grét eins og barn.
En nóttin var þögul og dimm.
Og honum var engu svarað.
A. Th.
þýddi úr ensku.
HEIM FYRIR JÓLIN
Porsteinn Jósepsson færði í letur eftir frá-
sögn Elínar Gísladóttur á Ölkeldu.
Úr Staðarsveit. Lengst t. v. á myndinni sést hvar Fróðárheiði byrj-
ar, en þar liggja sumstaðar klettahjörg mikil, er geta verið mjög liættu-
ieg vegfarendum, þeim, er viltir fara.
Elín Gíslndóttir.
|AÐ lagði vindgjóstu sunn-
an af fjöllum og norður
vfir Breiðafjörð.
Sennilega vrðj hann svalur á
Fróðárheiði í dag. Þó voru
menn ekki á eitl sáttir með veð-
urútlitið. Flestir héldu að hann
myndi lægja og létta til, öðrum
fanst útlitið ískyggilegt, og
töldu allra veðra von. Veðurspá
útvarpsins fór fyrir ofan garð
og tieðan hjá þeim þorpsbúun-
um. Sjómenn spá veðrinu sjáll'-
ir. Þeim finst það tryggara.
Undir öllum kringumstæðum
var betra að búa sig vel, og Elín
var færð í hverja spjörina utan
yfir aðra. Hún fór nauðug i
þær, en fór í þær samt, því
gamla íólkið veit livernig á að
búa sig út í f jallferðalög í
skammdeginu.
Útlitið var hka langt frá því
að vera örugt.
Elín var færð í tvenn ullar-
nærföt og þrenna sokka, poka-
buxur úr þykkri íslenskri voð
og tvær ullarpeysur. Um háls-
inn var vafinn lítill ullartrefill
og skjólgóð slæða utanyfir
liann, svo henni yrði ekkj kalt
á hálsinum. Svo var haldið á-
fram að búa hana úndir kuld-
ann á Fróðárheiði. Hún var
færð í jakka, siðan skjólgóða
kiápu með loðkraga og loks var
endahnúturinn hnýttur á þetta
með því að færa hana í regn-
kápu yst allra klæða. En auk
þess var liún í stórum gúmmí-
stígvélum — svo stórum, að
þau rúmuðu alla sokkana sem
hún var í, auk fótanna. Á höfð-
inn hafði hún alpahúfu og sjó-
hatt utanyfir.
Elín leit út eins og stór álna-
vörustrangi. Það var með
naumindum að það sæist á
henni nokkur mannsmynd, og
af liðamótum á líkama sínum
vissi hún varla, svo stirð og
þunglamaleg var hún orðin i
þessum mikla fatabunka. En
Elín var vel búin, og það var
fyrir mestu, þvi að um skamm-
degisleytið er alh'a veðra von á
Fróðárheiði — jafnvel þótt út-
litið væri betra en það var í
dag.
Elín var Gísladóttir, og átti
heima á Ölkeldu í Staðarsveit.
Hún fæddist 22. dag ágústmán-
aðar árið 1917. Og nú var hún
tuttugu árum og fjórum
mánuðum seinna — á leið heim
til foreldra sinna til að dvelja
þar meðal ástlcærra ættmenna
sinna um hátíðarnar.
Þetta var 16. desember 1937,
og EJín var sammæld við póst-
inn sem fór milli Ólafsvíkur og
Búða, Ágúst Ólason í Máfa-
hlíð, Þau höfðu þrjá liesta, sinn
hestinn hvort til reiðar, og einn
undir póst. Þegar þau lögðu af
stað vantaði klukkuna hálfa
stund til hádegis.
Þau fóru sem leið lá frá Ól-
afsyík og inn með sjónum, und-
ir hlíðum sem liggja norður úr
Ivambsheiði og að svokölluðu
Heiðartagli fyrir innan Fróðá.
Ljósm.: Þorst. Jósepsson.
Þar byrjar Fróðárheiði.
Færðin var góð að Taglinu og
þau fóru greitt. Loftið var
þungbúið eins og' áður og það
rofaði hvorki til né syrti að.
Gjóstan var hin sama.
Þegar upp í heiðina kom,
versnaði færðin til muna. Snjór-
inn var mikill og viða djúpir
skaflar. En það kom þeim ekki
á óvart. Þau vissu það áður og
ætluðu að ferðin til Búða tæki
5—6 ldst., en það er nokkuð
lengri timi en venjulega þarf
til að komast þessa leið.
Á leiðinni upp fyrstu hrekk-
una syrti í lofti og úr sortanum
hrutu snjóél — allsvört — en
birti að eins á milli. Það tók að
hvessa.
Veðrið versnaði því ofar sem
dró í heiðina. Hvassviðrið* óx,
snjókoman líka. Nú var ekki
meir um uppstyttu að ræða, og
innan stundar var skollið á fár-
viðri, rok’óg samsvarandi hríð.
Það sást ekkert til vegar og
þarna var ekkert sem hægt var
að átta sig á. Þau héldu beint í
veðrið, og hestarnir brutust á-
fram í ófærðinni. Póstshestarn-
ir voru öllu vanir og klufu fann-
4