Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Page 21

VÍSIR
21
hlaðið af grasafjalli, að það rak
klyf jahestana á harðastökki
heimleiðis. Þótti það þá eins-
dæmi, enda var sagt að það
hefði setið að spilum inni í
tjaldi sínu mest af tímanum.
iHvort sem grösin urðu full-
þurkuð í tjaldinu eða ekki, þá
voru þau breidd til jierris þeg-
ar heim kom og lirist vandlega,
þegar þau voru orðin vel þurr.
Eftir það var þeim troðið í
tunnur eða sái. Þar mátti
geyma þau óskemd svo árum
rskifti í rakalausu húsi.
Um notagildi fjallagrasa, að
'dómi visindamanna, vil eg ekk-
ert segja hér, en eldri tíðar
menn hygðu það á eigin reynslu,
að þau væru bæði holl og nær-
ingarmikil fæða. Voru þau not-
uð í brauð með rúgi, i skyr-
hræring, blóðmör og mjólk og
sparaðist á þann hátt mikil
matarkaup næstum til helrn-
inga, þar sem nóg grös voru
fyrir hendi árið um kring. Svo
mikil trú var á heilnæmi f jalla-
•grasa að grasamjólk var notuð
sem lælcnislyf við magasjúk-
<dómum og fjallagrasaseyði þótti
gott meðal í kvefsóttum. Þess
vissi eg dæmi að mæður gáfu
börnum, sem voru að eins fárra
mánaða gömul, bæði grasa-
grautarliræring og grasamjólk.
Döfnuðu þau vel og har ekki á
• öðru en að þessi fæða væri sam-
boðin eðli þeirra og þörfum.
Það var þvi ekki að undra þótt
fólkið vildi eitthvað á sig leggja
til þess að ná þessari fæðu, sem
fjallaauðnirnar geymdu i skauti
sínu, ekki síst þegar erfiðið var
að fullu launað með þeim fjöl-
hreytta unaði, sem háfjalla-
dýrðin hafði upp á að bjóða.
Enn þá er fjalladýrðin söm
og áður, enn þá syngja sumar-
fuglarnir sína upaðslegu söngva
á fjöllunum, enn þá eru fjalla-
grösin jafnholl og nytsöm og
áður, og enn þá getur íslensk
æska sótt sér fagrar minningar,
sem endast æfilangt, með þvi
að fara á grasafjall.
AÐ er varla hægt að
gera hréfberum meiri
ógreiða, heldur en að
húa uppi á liæsta lofti, og það
fyrir mann, sem stöðugt fær
póst. Bein afleiðing þessara ó-
þæginaa var fyrsta samtalið,
sem átli sér stað milli Wiirde
pósts og Karls Fritz Lind.
„Það nær annars ekki nokk-
urri átt“, sagði Karl þriðja dag-
inn, sem hann hjó i þakherberg-
inu, „að þér hafið svona mik-
ið fyrir mér. Undir eins og á-
stæður mínar batna eitthvað
leigi eg mér herbergi á neðstu
hæð, og þá þurfið þér ekki að
ganga upp allar þessar tröpp-
ur.“
„Við skulum ekki tala um
það,“ svaraði Wurde vandræða-
lega. „Öll atvinna hefir sínar
skuggahliðar.“
,,.Tá“, svaraði Karl Lind. „Þér
hafið á réttu að standa. öll
vinna hefir skuggahliðar. En
þér vitið þó að minsta kosti
hvert leiðir vkkar liggja. Hjá
mér gegnir þetta alt öðru máli.“
„Þér ættuð að taka yður eilt-
livað annað fyrir hendur en
skrifa. Þér ættuð að vinna eitt-
hvað eins og eg. Það væri nyt-
samlegra —--------“
„Eg get ekki fallist á, að rit-
störfin séu óþörf og ónytsam-
leg, aðeins fyrir það, að við eig-
um erfitt framdráttar.“
Uppfrá þessum degi bar
Wiirde póstur örlög rithöfund-
arins Karls Lind í stóru leður-
töskunni sinni. Hvort leikritið
hans hefði verið tekið til með-
ferðar? Hvort kvæðin hans
hefðu komist til úrslita i verð-
launasamkepninni? — Wíirde
mátti oft og einatt lesa eittlivað
af skáldskap Karls. Það var eld-
ur og kjarkur í ritsmiðunum
hans. En lika angurvær mýkt
og draumlyndi.
Einu sinni varð Wiirde var
við j)að, ])egar hann kom með
nóstinn, að ])að var ung stúlka
inni hjá Karli. Hann lieyrði, að
lnin grét.
„Við verðum að skilja, Karll“
hevrði Wiirde, að hún sagði.
„Þegar pabbi minnist á þig, þá
lalar hann um þig i slíkuni fyr
irlítningarhreiim, nð eg þoli það
ekki. Sérslaklega fyrir það, að
þú skulir vera skáld. Hann
skammar mig og svívirðir í
hvert sinn sem hann veit, að eg
er lijá þér, Eg gkal hiða þín,
Karl, vongóð og þolinmóð, en
við megurii ekki hittast-----“.
Svo fór hún.
Upp frá þessum degi var Karl
Lind orðinn þögull og angur-
vær á svip. Hann þjáðist í
hinni algeru einveru sinni. -—
Wiirde póst varð oft hugsað til
hans, svo einmana sem hann
var, foreldralaus, fátækur,
hafður að háði meðal ættingja
og án þess að nokkur skifti sér
af honum eða kendi í brjósti
um hann. Og eini ástvinurinn.
er hann hafði átt til þessa, var
búinn að yfirgefa hann.
Er leið á haustið, varð kalt
í þakherberginu hjá Karli. Þeg-
ar Wiirde póstur knúði á dyrn-
ar með endursend handrit, kom
Karl oft upp úr rúminu með
götótta ullarábreiðuna vafða ut-
an um líkama sinn.
„Það lilýtur að vera liægt að
hjálpa vður, Karl,“ sagði Wúrde
póstur. „Hví ættuð þér að líða
skort freLnui' en aðrir?“
„Eg fæ ef lil vill peninga á
morgun, vinur minn! En hver
veit nema eg taki þá peninga
frá munninum á þeim, sem
eiga enn bágai'a og eru enn fá-
rækari en eg. Og þar að auki“
— — — rödd hans vor orðin
veik af mánaðalöngum • skorti,
—• „eru það örlögin, sem ráða.
Dómfelli þau mig og láti mig
glatast, þá hef eg ekki verið til
neins hér í lífinu. Og máske
tala rit min líka átakanlegar, ef
mitt eigið lif slær ekki framar
skugga á þau!“
Ivarl Lind, sem var orðinn of
máttfarinn til að gela skrifað,
of vonlaus til að senda fleiri
blöðum bandrit, og of fátækur
til að geta borgað undir þau,
var að mestu hættur að fá bréf.
Þau fáu bréf, sem hann fékk,
voru ehdursend liandrit. Annað
ekki. Ái'la morguns þann 24.
desember var barið á hurðina
l)já Karli. Það var ábyrgðar-
bi'éfaj)ósturinn með 45 króna
póstávísun til Karls. „Fyrir-
framgreiðsla fvrir kvæðin vð-
ar“, stóð skrifað á bana, en und-
ir stóð nafn útgefanda eins, er
lil ])cssa liafði ekki svarað bréf-
um Kárls. Skjálfandi af kulda
hljóp Karl til húsmóðurinnar og
bað liana að leggja i ofninn fyr-
ir sig og gefa sér eitthvað að
borða.
Það skiðlogaði i ofnkrilinu og
Kari var orðinn tmddur, Kirkju-
klukkur borgarínnar hringdu til
minningar um fagnaðarboð-
skapinn mikla. „Og eg er svona
einmana,“ hugsaði Karl.
Hann barst á vængjum
draumanna aftur til bernskuára
sinna. Hátíðablær livíldi yfir
heimilinu hans, móðirin tifaði i
annríki sínu stofu úr stofu, en
faðirinn ljómaði af ánægju eins
og Ivalli litli sjálfur. Svo rann
hin mikla hátíðastund upp,
dyrnar að innri stofunni opnuð-
ust og jólatréð lýsti í allri sinni
dýrð.
Svo rankaði hann við sér. —
Ljósadýrðin, sem hann sá, var
ekki kertaljósin á jólatrénu
hans heima hjá foreldrunum,
það var glóðin í ofninum og
glóð í reykjarpípu er liann sá
í dyrunum á herberginu sínu.
Það var pípan lians Wiirde
pósts.
„Húrra!“ kallaði Karl til að
ganga úr skugga um, að þetta
væri ekki alt draumur. „Eruð
þér með bréf til mín, Wurde
póstur?“ Hann sá að Wurde
var í spai'ifötunum sínum.
„Sjáið þér til, Karl!“ rumdi í
Wúrde, „eg hef altaf óskað mér
þess frá því að börnin min kom-
ust á legg, að eg mætti einhvem-
tíma fá tækifæri til að leika
hlutverk hins góða jólasveins.
Þessvegna skildi eg Edgar og
Helenu eftir heima og ákvað að
vera með yður í kvöld. Má eg
það?“
Ivarl, sem risið hafði til hálfs
uppi í rúminu, féll aftur útaf,
þvi svo óvænt kom honum þessi
fagnaðarboðskapur. En Wúrde
settist á rúmstokkinn hjá lion-
um, gaf lionum kökur og ávexti
að borða og heitt kaffi að
drekka. Innan stundar var Karl
kominn á fætur og sestur á
rúlmstokkinn hjá Wiirde póst.
„Svo eg gleymi því ekki — þá
er hérna bréf til þin. Mér var
fengið það frimerkjalaust. En
vegna þess, að það eru jól í
kvöld, gat eg ekki neitað að taka
á móti því.“
Ivarl reif bréfið upp og las:
„Iíæri Karl Lind! Wurde
póstur hefir undanfarið borið
heila bagga af bókum til min, alt
æfisögur frægra skálda og rit-
höfunda, sem liann hefir blátt
áfram neytt mig til að lesa. En
við lestur þessara bóka hefir
mér þó sktlist, við þve rnikla
Q