Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Qupperneq 32

32
VÍSIR
—\---
Axel Thorsteinson:
UNDIR JÓL.
Tveir eða þrír dagar liðu. Og
loks var lagt af stað á ný. Dað
var komið fram undir jól, en
cnn var snjólaust hvarvelna.
Hrottfarardaginn frá Siegburg
var nokkur úrkoma, stöðngur
ýringur úr lofti, og vegir lilaut-
ir. Var því all erfið gangan með
þungar byrðar, upp lilíðar og
hálsa. En jafnvel á úrkomu-
dögum hlýtur auga manns að
gleðjast yfir því, sem getur að
líta á þessum slóðum. Hvar-
vetna blasir fegurðin við göngu-
maiminum. Og bændabýlin eru
snotur og þorpin hreinleg. Það
er ánægjulegt að sjá hvítmáluð
húsin með grænan skóginn að
baki. Alls staðar blasir skógur-
inn við, víða hár og dimmur, en
tigulegur og laðandi. Það var
cins og i hans ríki væri eitthvað,
sem drægi til sín hugina —
vefe.fi gamlar minningar og nýj-
ar vonir.
í brjóstum sumra glæddist
heimþráin og flestir gerðum við
okkur vonir um að fá að halda
kyrru fyrir um stund i þessum
fögru skógarbygðum. Það var
eins og enginn dragi í efa, að
])arna gætum við unað um hríð,
frjálsræði yrði meira en við átt-
um að venjast og ef til vill yrði
hægt að stunda veiðar og gera
sér eitthvað annað til dægra-
styttingar.
í BJÖRK.
Áfangastaður okkar var þar,
sem Björk lieitir, og var þar tví-
býli. Þar áttum við, sem vorum
í d-flokki lí). 'hérdeildarinnar
að hafast við um skeið. Okkur
var skift niður á bæina, en það
var ekki nema tveggja minútna
gangur á milli. Eg og nokkrir
aðrir fengum herbergi til af-
nota inn af eldhúsi á þeim
hænum, sem var austan-
verl á skógi kJæddum hálsin-
uin, en hitt býlið var upjú á
Iiálsinum, og þar gistu hinir fc-
Iagarnir. Þéttbýli var þarna i
sveitinni og skamt til annara
býla, gistihúss og símastöðvar.
Hliek var ekki herbergisfélagi
minn að Jiessu sinni. Hann var
í húsinu upp á hæðinni. Þar
bjuggu hjón með dætrum sín-
um tveimur, og voru báðar inn-
an við tvílugt, stúlkur góðlegar
og sliltar að sjá, og var sú eldri
fríðari, Ijóshærð og fingerð, og
bauð af sér hinn besta þokkn.
Við Hlick hittumst þarna dag-
lega, því að vitanlega vorum
við felagar sl og æ að heim-
sækja hverjir aðra.
3ftmkomulagið milU hoi’«
Um jóla- og nýársleytið
í Rínarbygðum
mannanna og sveitafólks þessa
var hið ákjósanlegasta. Það var
stöðugt við hin og þessi störf í
kringum okkur og við ræddum
við það, eftir þvi sem unt var.
Þar sem Hliek var sat fjöl-
skyldan tíðast í eldlnisi á kveld-
in, er störfum var lokið. Yar
eldhúsið jafnframt borðstofa.
Eins og þar sem eg var höfðu
hermennirnir þarna Iierbergi
innar af eldhúsi. Þegar við fór-
um til þeirra urðum við því að
ganga gegnum eldliúsið.
Stúndum las bóndinn upphátt
úr biblíu sinni og konan og
dæturnar hlýddu á. Kom það þá
stundum fyrir, að hermennirn-
ir settust á bekk þar í eldhúsi
og hlýddu á lesturinn, þó að
fæstir skildi neitt í málinu.
Framkoma þeirra var óaðfinn-
anleg. Þeir sfeildu þetta fólk.
EINS OG ÞÚ, OG EG.
„Það er eins og þú og eg,“
sagði einliver, „og bér er gott
að vera“. Og sannleikurinn var
lika sá, að þetta óbrotna sveita-
fólk kom fram við okkur eins
og ferðalanga, sem atvikin réðu,
að gistu hjá þeim um skeið. Og
þó vorum við í rauninni engir
aufúsugestir. Vafalaust hafði
það góð láhrif á hermennina, að
vera á þessu heimili. Og það var
ckki siður á jiví heimili, sem eg
var. Þar voru engar heimasæt-
nr, en lijónin ]>ar áttu tvo
drengi, og voru báðir innan
fermingaraldurs. ÍHans og Pél-
ur liétu þeir. Einbvernveginn
atvikaðist það svo, að Hlick var
oftar á þessu býli en hinu, er
hann hafði ekki skyldustörfum
að gegna. Hann var stundum á
stjái með drengjunum og bjó
lil smáhluti fyrir þá úr tré, því
að hann var hagur vel.
Vafalaust tel eg, að heima-
sæturnar á hinu býlinu hafi
heillað hugi sumra hermann-
anna, og mun fegurð eldri
stéilkunnar einkanlega liafa átt
sinn þáttí, að hermennirnir sátu
þolimnóðir .iá hekk í eldhúsinu,
er lesið var í biblíunni. En
Hlick var, að eg hygg, ekki i
þeirra tölu. Hann liafði meiri
ánægju af að vera með Hans og
Pétri.
Á VERÐI
AÐFANGADAGSKVÖLD.
A aðfangadagskveld var eg á
verði. Enn var auð jörð, en það
var farið að þykna í lofti. Og á
meðan eg gekk fram og aftur á
varðstaðnum, með riffilinn
minn á öxlinni, hugsaði eg
heim, og óskaði mér þess, eins
og eg liafði ávalt gert þar, að
jólin vrði hvit. Og mér varð að
ósk minni. Það fór að snjóa, áð-
ur en eg fór af verði. Það var
logn og kyrt veður og mjöllinni
lilóð niður. Klukkum kirknanna
í þorj>inu var hringt og á býlun-
um var Ijós í hverjum glugga.
Sálmar voru sungnir. Það var
heimafólkið, sem hóf sönginn,.
en hermennirnir tóku hrátt
undir. Það var sami sálmur,
sama lag og lieima: Heims um
hól! Hann var sunginn bæði á
ensku og þýsku þessi sálmur
um nóttina lielgu. Og eg hafði
hann upp fyrir mér í huganum,
þar sem eg stóð, á máli minnar
þjóðar.
,,Heims um hól, —“ hvar-
velna sömu kendir, sömu þrár,
vonir — um alla jörðina, þar
sem kristnir menn hyggja lönd.

HEILÖG FRIÐARSTUND.
Geti nokkur stund verið heil-
ög friðarstund, flaug mér i hug,
er það slík stund sem þessi, er
sálir manna samstillasl, sálir
þeirra, sem skömmu áður höfðu
borist á hanaspjót. Slík stund
gleymist ekki. Minningin um
hana lifir, jafnvel hjá þeim,
sem hafa glatað trúnni á, að sá
sigur vinnist, að varanlegur
friður verði ríkjandi með mönn-
unum.
— Það var notalegt að koma
inn í hlýjima og hvílast um
stund. En eg kúnni því vel að
þessu sinni, að fara aftur á vörð,
]>egar hvildarstundirnar fjórar
voru liðnar. Það var dásamlega
kyrt úti og unaðslegt um að
litast, að sjá skóginn íklæddan
hvítri skikkju. I huga mínum
var ]>arnsleg gleði yfir því, að
*

.TÖLASKRE;YTING Á FJÖLFÖUNUSTU GÖ'rt! KAUPMANNAIIAFXAR, „STRIKINU”,