Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Síða 34

Mér haí'ði virsl hann breyttur
frá því í Siegburg einkanlega
fyrsl í stað eflir að hann fór
heim með þýsku konunni. Mér
var ljóst, að það liafði vakið ný
umhugsunarefni i sál hans, að
fundum hans og þessarar konu
bar saman. Eg þóttist sjá, að
hann væri að hugsa um það,
sem hann hafði ekki áður liugs-
að um, og liann fann, að það
var margt, sem hann gat ekki
ráðið fram úr. Það er fjarri mér
að lialda því fram, að innri
maður Hlicks hafi gerbreyst
þessa einu nótt i Siegburg. En
það, sem fyrir liann kom þá,
leiddi til þess, að hann fór að
hugsa meira, skoða meira í eigin
hug og annara hugi en áður.
Breytingin, sem varð í hugsana-
lifi lians, var hægfara, og átli i
rauninni rælur sínar að rekja
til þess, er fundum hans og
Nellie bar saman, öreigasfúlk-
unnar, sem hafði verið ósýni-
iegur gönguféíagi lians, aila !eið
austur fyrir Rin. Oft hafði eg
efast um, að fundum Hlielc og
Nellie mundi bera saman aftur,
að þau myndi eiga samleið siðar
i lifinu, og eg hafði í rauninni
ekki mikla trú á þvi, að það
mundi fara vel, ef liann gengi
að eiga liana. Eg liafði að vísu
stundum skrifað henni fyrir
hann, ems og hann óskaði, en
eg hafði án þess að beita mér
neitt að ráði, reynt að vekja
hann til umliugsunar um iivort
það væri ráðlegt fyrir hann að
byggja framtíð sína og liennar
á jafnskömmum kynnum og
um var að ræða. En mér var
íarið að segjast svo hugur um,
að Hlick mundi ef til vill aldrei
fá slitið sundur þau bönd, sem
knýttu sálir þeirra saman, hvort
sem það átli fyrir þeim að liggja
að hittast aftur eða ekki.
Það er nú einu sinni svo, að á
langri göngu kemst enginn lijá
því að hugsa og oft því meira,
sem lengra er farið. Nýjar hugs-
anir vakna. Menn sjá víðar,
horfa lengra og hærra, menn sjá
þá og margt nýtt og margt gam-
ait ‘í öðru Ijósi. En það, scm
mest er um vert, menn læra bel-
ur að þekkja sjálfa sig við að
kanna nýja stigu og við að öðl-
ast aukna reynslu, og ný kynni
hafa líka sín áhrif. Hið nýja
viðhorf hvers einstaklings eyk-
ur þroskann, lyftir huganum,
nema þegar um þá er að ræða,
sem „sjáandi sjá ekki og heyr-
andi heyra ekki“.
Við höfum borið að viðarbúta
og hlaðið i köst. Höfum við þv
nógu að brenna næstu stund-
irnar.
Hlick lagði tvo væna drumba
á bálið og settist þvi næst á við-
arkubb gegnt mér.
Veður var gott. Það var dálít-
ið kul, vægt frost og snjór á
jörð. Bjart var af tungli og
ekkert hljóð barsl að eyrum,
nema niður árinnar, snarkið í
bálinu og þytur í trjáliminu
annað veifið.
Eg hafði kveikt mér í pípu,
en Hlick totlaði vindling, sem
hann hafði kveikl i, er hann
settist.
Þannig sátum við um stund
og ræddum fátt. Heima á býl-
inu voru allir í fasta svefni,
gamla fólkið, — en svo kölluð-
um við heimilisfólkið, systur
tvær og bróður þeirra, öll við
aldur — hafði gengið snemma
til rekkju, og félagar okkar
steinsváfu í herbergi j)ví, sem
við höfðum til umráða uppi á
loftinu.
Við Illick áttum að vera tvær
stundir iá verði, eins og venja
var, og fá þvi næst fjórar hvild-
arstundir, j)á aftur á vöi’ð og
og svo koll af kolli. En jiað kom
stundum fyrir jiarna á þessum
stað, að slíkum reglum var ekki
nákvæmlega fylgt, j)vi að varð-
stundirnar voru ánægjulegar,
og þeir sem verðir voru hirtu
eklti um að fara inn og vekja
J)á, sem áttu að leysa j)á af.
Það var einkennilega friðsælt
að sitja þarna við bálið á næt-
urstundum, með góðum félaga,
fjarri skarkala heimsins. Frið-
urinn, kyrðin, sem var yfir öllu,
hafði sín góðu, mildandi áhrif
á okkur, sem vöktum. Alt, sem í
mánd okkar var virtist sofa vær-
an, menn og dýr og tré, alt virt-
ist bundið svefni. Það var ekk-
ert, sem minti á dauða, lieldur
svefnhundið líf, í faðmi nætur-
innar var alt að hvílast, endur-
nærast, safna nýjum þrótti, og
jafnvel við, sem vöktum, hvíld-
umst. Það kom ró yfir okkur,
yfir hugsanalifið. Það var eins
og að sitja við beð barns, sem
scfur væran. Alt ilt, sem stund-
um sækir á i huganum, var
fjarri. Að eins góðu hugsanirn-
ar komust að. Kyrðin mikla i
ríki náttúrunnar hefir jæssi á-
lirif á sálir manna. Og í hugan-
anutn eru mörg sporin rakin til
hins liðna og stundum, á slikum
nóttum, er um stund liefir verið
þykt loft, og skýin fara smám
saman að greiðast í sundur og
hið bleika skin mánans bjarm-
ar á ánni, sem liðast milli
dökkra skógarásanna, leitar
hugurinn eigi að eins til liins
liðna, hann leitar og upp og
fram. Hugur manns stiklar, á
gullnum skýjateinum, leitar á
ljósvegu, langar leiðir, en j)að
er sama hver maðurinn er,
seinast leitar hugurinn heim. A
slíkum stundum verður J)eim
ljóst, sein vaknað hafa til um-
hugsunar um lífið og tilgang
])ess, að í raun og veru er heim-
urinn allur dásamlegt föður-
land mannanna, ])ótt enn komi
í ljós, að í rauninni erum við
allir eins, allaf leitar hugur
Itvers einstaks, hvort sem um
mig er að ræða eða einhvern
annan, á j)ann blettinn, sem
huganum er kærastur og bestur
og fegurstu minningarnar eru
bundnar við; J)ann staðinn, er
menn stigu spor bernskunnar,
og þektu ekkert ilt, þegar alt
var gott, fagurl og dásamlegt.
Alkyrðin hefir þau áhrif, að
menn verða glaðir eins og börn
og fá litið dásemdaraugum á
alt. Það er eins og sál alheims-
ins dragi að sér mannssálirnar
Jitlu. Þær finna hve móðursálin
mikla, hið guðlega í tilverunni,
er nálægt. I huganum er djúp
lotning og lífið er fagurt og
auðugt og sál hins einmana
finnur, að einnig hún býr yfir
auðlegð og dásemdum, þnátt
fyrir alt mótlæti og raunir og
innri baráttu á erfiðum stund-
um, milli ills og góðs. Og hún
magnast fyrir álirif hinnar ó-
sýnilegu, nálægu, voldugu,
miklu sálar, eins og alt, sem
grær, Jiróast fyrir áhrif sólar.
STÆRSTA LANDFLUGVÉLIN.
Hún er auðvitað amerísk og er í eign United Air Lines. Flugvélin er rúmlega 30 metrar á lengd,
vængjahafið er 40 m. og tekur 60 farþega. Myndin er tekin á Floyd Bennett flugvellinum í New
York.