Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Side 40

40
VÍSIR
hennar þessi orð, er hún sjálf
hafði sagt fyrir lítilli slundu:
— Eg þrái æfintýri, einmitt af
því að eg er trúlofuð Davið. —
Æfintýri, spennandi æfintýri.
En nú var hún alls ekkert
trúlofuð. Davið var giftur og
hún frjáls að gera hvað sCni
hún vildi.
— Þér komið eins og af
himnum ofan, hjálpið mér, eg
Dyrnar opnuðust og ung
þjónustustúlka í svörtum kjól,
með hvita svuntu kom í ljós, og
á eftir henni kom feit, roskin
kona með góðlátlegt andlit.
— Þið eruð þá komin, sagði
gamla konan og brosti. — Það
er indælt. Verið velkomin, góða
mín. Hún tók innilega í hönd
Önnu og leiddi hana inn.
— Mamma, sagði ungi mað-
urinn um leið og liann klæddi
sig úr frakkanum. —■ Inga var
svo óheppin að bíllinn sem flutti
dótið hennar tafðist. Eg sagði
henni að liún mundi geta not-
að kjóla af Unni sálugu systur,
þangað til hún fær töskurnar
sínar. Hvað segir þú um það?
— Jú, það er sjálfsagt hægt,
góði minn. Hún er svipuð á hæð
og Unnur mín var.
Meðan á þessu samtali stóð
beið Anna róleg þess, er verða
vildi og horfði á þau til skift-
is. Henni datt ekki í hug að
flýja, hún hugsaði yfirleitt ekki
um neitt nema þetta eina orð:
æfintýri. Hún þráði æfintýri og
hér var tækifæri til þess að rata
í eitthvað skemtilegt, svo hún
ákvað að láta það ekki ganga
sér úr greipum.
— Mamma, viltu gjöra svo
vel að fylgja Ingu upp í herbergi
hennar? Eg ætla að hafa fata-
skifli.
— Já, Danni minn. En þið
verðið að hafa hraðann á, þau
koina klukkan sjö.
Svo sneri hún sér að Önnu og
lét dæluna ganga:
— Danni minn hefir auðvil-
að sagt yður frá þvi, að eg er
vön að bjóða ungu fólki til mín
á jólunum. Eg er svo mikið fyr-
ir glaðværðina.
Þegar Anna var orðin ein i
herberginu settist hún á stól,
lagði hendurnar í kjöltu sér,
dæsti og lók að hugsa málið.
Hvað var hún að gera? Blanda
sér í mál, sem henni kom ekk-
ert við? Hversvegna reyndi hún
ekki að flýja. læðast burt og
kæra sig svo kollótta um bréfið
Fara heim — hvila sig og gráta.
Hún var alein í þessum auma
heimi.
Enginn Davíð — enginn snjór
t- engin jól, ■— ^ Jú, jólin
GLEÐILEG JÓL!
SILKIBÚÐIN.
Jf
GLEÐILEG JÓL!

r
Rciðhjóhwerksmiðjan Fálkinn.
GLEÐILEG JÓL!
S o F FÍUBÚÐ.
GLEÐILEG JÓL!
PÉTUR KRISTJÁNSSON, ,
Ásvallag. 19. Víðimel 35.
j ri
GLEÐILEG JÓL! SÍMON JÓNSSON.

< e ► ffl
1 i GLEÐILEG JÓL! Verslunin Liverpool.
m--------— w a
voru hér, og hún átti kost á að
njóta þeirra, ef hún vildi. Og
það var æfintýri, meira að segja
hættulegt æfintýri. Hann hafði
beðið hana að hjálpa sér og hún
mátti ekki bregðast honum. Alt
benti til að bréfið hennar myndi
hafa valdið einhverjum óþæg-
indum og þessveigna var það
blátt áfram skylda hennar, að
leiðrétta misskilninginn, ef þess
væri nokkur kostur. Hún þaut
upp af stólnum, gekk að klæða-
skápnum og tók að virða fyrir
sér kjólana. Eftir dálitla stund
valdi hún ljósbláan samkvæm-
iskjóll úr tyll og organdy. Svo
þvoði hún sér, burstaði hár sitl,
málaði dálítið varirnai’íOg púðr
aði kinnarnar.
Kjóllinn fór henni prýðilega.
Hún hikaði andartak við
dyrnar áður en hún áræddi að
opna. Ennþá var tími til að snúa
við. En hún vísaði þeirri hugs-
un á bug. Það lýsti hugleysi,,
að flýja.
Þegar hún kom fram á gang-
inn beið Daníel eftir henni;
hann var i smoking. — Myndar-
legur maður, hugsaði Anna, —
næstum því eins myndarlegur
og Davíð, -— kannske ennþá
karlmannlegri.
Hann gekk til hennar og
hvíslaði: — Það er beðið eftir
okkur.
Svo gengu þau niður í stofu
og þar var Anna kynt fyrir gest-
unum, þrem stúlkum og þrem
karlmönnum.
Borðið var fagurlega skreytt
með jólatrésgreinum og blóm-
um, skínandi borðbúnaði og
ginnandi krásum. Við hvern
disk lá böggull, vafinn inn i
skrautlegar umbúðir. Það voru
gjafirnar.
Þegar máltíðinni var lokið og
jólaböglarnir höfðu verið opn-
aðir, reis gamla konan á fæt-
ur og sagði:
— Nú er aðeins ein gjöf eftir,
og það er jólagjöfin sem Daníel
ætlaði að gefa mér. Þið vitið öll
hve eg hefi verið kjánaleg og
óróleg út af drengnum minum.
Eg vildi láta hann kvænast og
setjast hér í búið með kbnu
sinni, er tæki við af mér. Eg
var orðin vondauf um að þessi
ósk ætlaði að rætast. Hann virt-
ist engan áhuga hafa fyrir
stúlkunum. Hann kaus heldur
að ferðast á milli landa og hann
hafði sem sagt áhuga á öllu i
heiminum nema stúlkunum.
— Nú ýkirðu, mamma, greip
Daníel framin í fyrir henni og
brosti.
— Getur verið, góði minn, en
þú neitaðir að festa ráð þitt fyr
en nú. En þú ert þó trúlofaður;