Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Page 1
1942
Páskadagur 5. apríl
7. blað
PáslcaAuyieiðínQ, Jjíix Qtfaxt '&ím.Kcl.
PASK ASIGUR
Jesús í Grasgarðinum.
(Texti: Matt. 28, 1.—8.)
Menn eru venju fremur
léttir í lund um þessar mundir.
Vorið er að koma. Vor-dásemd-
in er lika vel til þess fallin, að
leysa hjörtun úr læðingi. Það er
eins og mannssálin yngist upp
við sigurinn, sem ljósið og lifið
liefir unnið á vetrarmyrkrinu og
kuldanum. Og svo er sigurinn
unninn svo hljótt og kyrrlátlega,
hávaðalaust og án blóðsúthell-
inga. Óvinurinn er flúinn, jurt-(
irnar og grösin brjótast upp úr
jarðveginum í þúsundatali, með
blikandi sverðum, og fuglarnir
kvaka í lofti um páskasigurinn.
í dag eigum vér kost á að
hlýða á dásamlegan sigurboð-
skap. í dag erunx vér að fagna
vori upprisunnar og sigri páska-
sólarinnar. Máttug, en þó hóg-
vær og kyrrlát gengur sigur-
hetjan fram braut sína. Skugg-
arnir verða að láta undan siga,
— ekki allir í senn, en smám-
saman og hiklaust.
Eg sá einu sinni sólarupp-
komu á Sikiley. Og seint mun eg
gleyma þeirri dásemd kyrrðar
og sigurs: Sjá! Fyrst kom svalur
vindblær og boðaði að dagur
væri í nánd. Þar næst ljósblár
morgunbjarminn. Þá gaf að líta
ljósrauða skýjateina uppi á
himinhvolfinu — eins og þar
hlypu englar á undan sigur-
vagni sólarkonungsins. Snæ-
tindarnir á berum herðum Etnu-
fjalls roðnuðu undan kossi
morgunsólarimiar. Og úr hafinu
reis rauði sólarhnötturinn með
gylltu kóngskórónuna. Sigur-
inn var unninn! Og þó var mér
það Ijóst, að i dalverpurmm
djúpu mundi næturhrímið liggja
á grasinu lengi enn, og í giljum
og gjám mundi ekki sólarljóss-
ins njóta fyrr en um miðjan
dag.
Þannig er og varið sigri páska-
sólarinnar. liann er óbrigðull;
en fullkominn er liann ekki enn.
Fvrst reis Jesús upp úr gröf
sinni. Þá vann lifið og gleðin
sigur í hjörtum vina hans. Síð-
an lagði sólin út á braut sina —
út yfir öll lönd heimsins. Og
einnig til vorra hjartna lagði af
henni ljósið og ylinn. En algjör-
um sigri nær hún þó ekki, fyrr
en upprisudagurinn mikli renn-
ur upp.
Látum oss hoi-fa á sólarupp-
komuna í dag! Látum oss gleðj -
ast saman vfir sigri páskasólar-
innar!
I.
Frumgróðinn er Jesús. Hinn
16. Nisan fóru menn með hið
fyrsta kornbindi til muster-
isins, sem þakkarfórn fyrir lil-
vonandi uppskeru. Hinn 16.
Nisan, líldega 9. april árið 34,
reis Jesús úr gröfinni, sem frum-
bindi hinnar miklu upprisu-
uppskeru. Enginn sá sjálfa sól-
aruppkonxuna. Enginn hefir séð
uppi'isuna; en margir hafa séð
þann, sem reis upp. Vinir hans
hefðu átt að taka liann á orðinu
og halda næturvörð við gröfina,
lil þess nð sjá kraftaverkið og
geta tekið á móti honurn með
hósíanna-ópum, þegar hann
kom út úr gröfinni. En þeir
höfðu ekki dirfst að skilja orð
hans bókstaflega. Englar einir
sáu dýrðina og þeir báru mönn-
um boðskapinn um páskasigux--
inn á undan Jesú sjálfum; —
svo sem endranær fluttu englar
boðskap þann, sem engin mann-
leg vera var verðug að flytja.
Þegar búið var að velta stein-
inum frá gröfinni, gekk hann út
rólegur og hress. Klæði hans
lágu eftir í gröfinni, samanbi’ot-
in í röð og reglu, sem merki
þess, að hér væri ekki grafar-
ræningjum til að dreifa. Vor
upprisunnai’ var komið og kon-
ungur moi’gunsins gekk um
trjágöngin í garðinum. Faðirinn
á himnum var nú búinn að setja
innsigli sitt á verk sonai’ins.
Pi’ófessor einn fraltkneskur lief-
ir komizt vel að orði um þetta:
„Dauði Jesú á krossinum var
greiðslan, en upprisan var kvitl-
unin.“ Hér var liann eins og
Páll segir: „lu'öfutuglega aug-
lýslur að vera sonur Guðs“
(Róm. 1, 4). Því vai’ um leið
slegið föstu að eilifu, að lífið er
stei'kari en dauðinn. Konungur
dauðans varð að skila aflur her-
fangi sínu! Það var hctja, sem
réðist inn í helli hans, en kyn-
sló*ðin beið fyx’ir utan, frá sér
numin af ótla. Og einvíginu
mikla þar inni lauk svo, að lifið
bar sigur úr býturn. Það vitiun.
vér nú. Ó, sannarlega var oss
þöi’f að fá vitneskju urn það, að
veldi dauðans er hnekkt, því að
Di’ottinn herrann bjargar frá
dauðanum (Sáhn. 64, 21). Þelta
var hinn fyrsti páskasigur.
II.
Svo gægðist páskasólin inn
um gluggana hjá vinum Jesú og
vann hljóðlega sigur i hjörtum