Tíminn Sunnudagsblað - 18.03.1962, Blaðsíða 19

v
KONAN MÍN
DÁLÍTIL GAMANSÁGA
eftir, svo sem hans var von
og vísa.
Nú sáu þeir félagar óvœnta
sjón. Skál mikil var ofan í
kollinn á fjallinu, á að gizka
þrír milufjórðungar ummáls.
Á botni skálarinnar var hvít
hella, sem þeir œtluðu vitan-
lega í fyrstu, að væri hjarn.
En þar eð þeir voru tortryggn
ir sem postulinn Tómas forð-
um og vildu allt rannsaka af
gaumgæfni, klöngruðust. þeir
við mikla áhættu niður i
þennan gíg. Þarf ekki að fjöl
yrða um undrun þeírVa, er
þeir komust að raun um, að
þetta var salthella. Þvi miður
gátu þeir ekki kannað hve
þykk salthellan var, en þess
v,rðu þeir áskynja, bœði af
hugviti sínu og nákvœmri
rannsókn, að þarna hafði i
fyrndinni verið salt vatn, sem
nú var þornað upp. Höfðu
þeir þó slzt átt þess von,
þarna uppi á fjallstíndinum.
Þegar þeir höfðu nógsam-
lega skoðað þetta merkilega
fyrifbœri, fóru þeir niður af
fjallinu á sama hátt og þeir
höfðu komizt þangað upp. —
Þarflaust er að geta þess, að
með miklum virktum Tcvödd-
ust þeir, þýzki greifinn og
Bondarikjamaðurinn, að
liðnu þessu œvintýrasumri.
Þess hefur verið getið til,
að hetjusaga þessi hafi verið
dálitið rangfærð útgáfa ein-
hverrar frásagnar af rann-
sóknarferðum Þorvalds Thor
oddsens um fsland. En það
hefur ef til vill blandazt hér
saman við, að árið 1891 ferð-
aðist landgreifinn af Hessen, ,
viða um ísland, þótt hann ',
raunar nefndi sig Godendorf
greifa, og árið 1890 og 1891
var hér á ferð enskur mað-
ur, Frederick Howell, sem
gekk á fjöll, meðal annars Ör-
œfajökul, og skrifaði síðan
bók wn landið og þessar ferð-
ir sinar og birti í henni mynd
af vatnskerum þeim, er
myndast á söndunum i Skafta
fellssýslu, þegar þar bráðna
jakar, er borizt hafa fram i
hlaupum.
Já, vissulega er það satt, að
drykkjugildi pi.parsveina eru
skemmtileg, full af lífi og hlátri og
hálfkveðnum vísum, en engin gildi
eru þó jafn skemmtileg og drykkju-
gildi kvæntra manna. Þeir eru svo
ánægðir yfir að losna úr klónum á
eiginkonunum, að þeir sleppa beizl-
inu alveg fram af sér, og eins og
allt fólk, sem hlotig hefur dýrkeypta
reynslu, eiga þeir ótal skemmtilegar
minningar frá hinum gömlu og góðu
piparsveinadögum.
Eg var í einu slíku gildi fyrir
sikömmu. Það var Georg, sem sagði
fyrstu sögu kvöldsins, sem fjallaði
um það, þegar hann fór með tveim
stúlkum í skemmtiferð frá Mont-
martre til St. Cloud.
— Það kemur vatn I munninn á
mér, sagði einn okkar þegar hann
heyrði söguna, og bætti við með trega:
Ó, að við gætum lifað þetta allt
aftur!
— Þag er furðulegt, hvernig við
fórum að því að lenda í snörunni,
hélt Georg áfram: Maður strengir
þess heit að kvænast aldrei, en viti
menn, — á vordegi, þegar þú ert í
góðu skapi og allt leikur í lyndi,
blóm og konur í kringum þig, veiztu
ekki fyrr en ein þeirra er búin að
hremma þig fyrir fullt og allt.
— Já, þannig var það einmitt með
mig, hrópaði Pétur upp yfir sig —
nema það var við alveg sérstakar
aðstæður.
— Já, en þú þarft nú ekki að
bvarta, greip Georg fram í. Þú átt
beztu konu í heimi! Þú ert miklu
hamingjusamari en við hinir!
— Það getur verið, sagði Pétur,
ekki er það mín sök. Ég veit, að ég
á fullkomna eiginkonu. en ég kvænt-
ist henni gegn vilja mínum.
— Þú ætlast þó ekki til, að við
trúum því?
— Jæja þag er víst bezt, að ég segi
ykkur söguna, eins og hún gekk fyrir
sig ....
— Ég var þrjátíu og fimm ára, og
það 'hefði fremur hvarflað að mér að
hengja mig en kvænast.. Mér fannst
ungar stúlkur allt annað en skemmti-
legar, — mér hundleiddust þær.
D'ag nokkum var mér boðig í brúð-
kaup frænda míns, Símonar, sem bjó
f Normandy. Þetta var á fögrum vor-
degi og brúðkaupsveizlan ósvikin:
Það var setzt að borðum klubkan
fimm og étið stanzlaust til klukkan
ellefu um kvöldið. Ég var skikkaður
til þess að vera borðherra dóttur
uppgjafafursta. — Hún var í einu
orði sagt hræðileg. Hún hékk á mér,
masaði við mig í sífellu, borðaði með
mér og dansaði við mig. — Ég ákvað
að flýja þegar næsta dag.
Þegar leið á kvöldið, fóru konurn-
ar til herbergja sinna, en mennirnir
héldu áfram að rabba saman, re’rkja
og drekka. Úti í garðinum var sveita-
fólk að dansa f tunglsljósinu við
undirleik tveggja fiðla og klarinetts
og allir sungu hástöfum. Tvær stór-
ar ámur stóðu hlig við hlið á flötinni,
önnur full af rauðvíni, en í hinni var
eplamjöður og borðin voru hlaðin
bjúgum og osti handa dansfólkinu.
Ég gat ekki stillt mig um að taka
þátt í félagsskapnum. Eg var þegar orð
inn þéttkendui og fljótlega tókst mér
að verða enn þéttari, ég handsamaði
feita sveitakonu og hoppaði með
hana til og frá um dansflötina, þang-
að til hún féll á kné og baðst vægðar.
Eftir það fékk ég mér vænan slurk
úr rauðvínsámunni og gómaði eina
magra. Síðan drakk ég af eplamið-
inum, og eftir þag gat ég alis ekkl
dansað.
Klukkan fjögur um nóttina sat ég
einn í garðinum og brosti ánalega
við trjánum. Mig langaði til að fara
upp í herbergið mitt, en þag var
alls staðar slökkt og allir í fasta-
svefni, og ég hafði engar eldspýtur.
Ég var nær fallinn yfir tröppuhand-
riðið, því að tröppurnar gengu í
bylgjum, svo ag ég settist á þær til
þess að reyna að komast að raun
um, hvar ég var. Og smám saman
fékk ég eitthvert óljóst hugboð um,
að herbergið mitt væri á annarri
hæð, þriðju dyr til vinstri. Ég stóð
á fætur og skjögraði upp stigann eins
og ég væri að klífa Alpana, féll
hvað eftir annað um tröppurnar og
sjálfan mig, en að lokum tókst mér
ag komast upp á tindinn.
— Til vinstri, vinstri, muldraði ég,
þrjú, þrjú.
Og skyndilega rakst ég á dyr og
eftir það vissi ég hvorki í þennan
heim né annan. Mig rámar aðeins i,
að ég sneri lyklinum í skráargat-
inu, opnaði hurðina, lokaði, hneig
niður á gólfið, klæddi mig úr skónum
(það tók mig um það bil klukku-
stund), buxunum, og vestinu, skreið
síðan upp í rúmið og sofnaði eins
og steinn.
Ég hrökk upp vig karlmannsrödd,
sem sagði rétt við eyra mitt: — Vakn-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
91