Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Qupperneq 12

EGILL SKALLAGR/MSSON
OG KRISTJÁN FJÓRDI
Þegar Egill Skallagrímsson var
gamall orðinn og blindur, hafði hann
uppi þá frægu ráðagerð, ag ríða til
þíngs og hafa með sér kistur þær,
sem geymdu enska silfrið, er Aðal-
steinn kohungur gaf honum. Þær ætl-
aði hann að láta bera til-Lögbergs,
þegar þar væri sem fjölmennast, og
sá siifrinu í mannþröngina. Þótti hon-
um undarlegt, ef allir skiptu yel á
milli sín, en vænti frernur, að þá yrðu
hrundningar og pústrar og rnætti svo
fara um siðir, að allur þingheimur
berðist.
Egili kom ráðagerð sinni ekki
fram. Hann var borinn ráðum, gamli
maðurinn.
En fleiri hafa þeir verið en Egill
Skallagrímsson, sem hugðu skemmtan
góða og stórmennsku, er í minnum
yrði höfð, að strá silfri í mannþröng
og sjá, hvort allir skiptu vel með sér.
Svo lét Kristján IV Danakonungur
gera, þegar hann var krýndur árið
1596.
Kristján IV var krýndur eftir langt
þrátefli danskra valdsmanna og
þýzkra fursta. Þegar hann hafði loks
haft vilja sinn fram, þótti honum
hlýða, að krýningarhátíð yrði sem
stórfenglegust.
Miklum fjölda tiginna manna sunn-
an úr álfu var boðið til krýningarinn-
ar, og tóku gestirnir brátt að streyma
að, bæði sjóleið og landleig norður
Jótland. Svo stríður var straumurinn
milli Nýborgar á Fjóni og Krosseyrar
á Sjálandi, að öll skip í þeim bæjum
báðum gátu engu öðru sinnt en þess-
um mannflutningum. Þó komu ekki
allir þeir kóngar og stórhöfðingjar,
sem boðnir höfðu verið. Hreppti sumt
gestanna miður gott veður á sjónum,
og fer orð af því, að sjóveikin hafi
ekki gert sér mannamun.
Fimmtudaginn fyrir krýninguna
var Brandenborgara von til Kaup-
mannahafnar, og skyldi þeim fagnað
með mikilli viðhöfn, enda var þá ráð-
ið, að konungur skyldi sækja drottn-
ingarefni sitt til þeirra. Hann lét nú
berja bumbur og reið út úr borginni
með alla karlmenn, sem komnir voru
til krýningarhátíðarinnar, ríkisráðið,
aðalsmenn sína og riddara og hundrað
lífverði í rauðum bolhlífum og rauð-
um buxum og með gult slag á öxlum
og fjaðrahatta á höfði. Það var liðið
langt á dag, þegar gestirnir mættu
konungssveitinni, og orðið dimmt,
þegar komið var á Valbyhæð. Þar
hafði 'erið reistur afarhár turn með
gylltri kúlu, hálfmána og hrafni með
Konungur ríður undir heiðursbogann
þanda vængi.’ Við veginn voru fall-
byssur og við þær sex álna háar her-
mannalíkneskjur. Hófst nú skothríð
mikil í myrkrinu, og létti henni ekki
fyrr en sex hundruð fallbyssukúlur
höfðu flogið út í myrkrið og tuttugu
og fimm þúsund eldflaugun) verið
skotið út úr turninum. Hestarnir
prjónuðu, lostnir skelfingu, og púður-
reykurinn fyllti vitin. Þegar kom að
borgarmúrunum, hófst skothríð á ný.
Sex hundruð skotum var hleypt af á
herskipum úti á höfninni og hálfu
öðru hundraði í víggirðingum borgar-
innar.
Þegar inn í borgina kom, ætlaði allt
af göflunum að ganga, svo ákafur var
fögnuður mannfjöldans, og í hverjum
glugga brunnu kertaljós. Það var
bezta lýsingin, sem þá þekktist.
í konungshöllinni hófst veizla mikíl,
sem þó truflaðist nokkuð við það, að
um eittleytið um nóttina var her-
klukkum hringt og bumbur barðar.
Það hafði komið upp eldur í götu við
Gamlatorg og breiddist hratt út, þótt
lygnt væri, svo að um skeið voru
horfur á, að Kaupmannahöfn brynni
til ösku, í stað þess að njóta krýning-
arhátíðarinnar. Konungurinn reið
sjálfur á Brimarhólm og skipaði sjó-
Konungur riður undir sllkihimni frá Frúarkirkjunni
Dæian yfir vínbrunninum
180
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ