Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Síða 19

„Hér er nokkuð eHir", sagði húsfreyja.
úr herbergi myrkursins. Það var rödd
(Pitos.
Ég fór í burtu og kom að trénu,
sem við Pito höfðum svo oft klifrað
í. Ég horfði upp í hæstu greinarnar
og sór þess dýran eið að drepa
Damundo. Ég gæti drepið hann í
svefni. Ég gæti drepið hann, þegar
hann væri drukkinn. Ég gæti drepið
hann á dimmum troðningi að nætur-
lagi. Ó, ég skyldi finna leið til þess
að drepa hann og það fljótt. Ég sór
einnig, að á þeim degi, er ég eignað-
ist son, skyldi hann fá nafnið Jito.
Eftir nokkra -und hélt ég til baka.
Damundo var ekki kominn út. Eng-
inn hafði komið út. Engin önnur . .jóð
höfðu heyrzt. Nú var búið að hylja
dyrnar með í úsunum.
Allir töluðu um óp Pitos. Sumir
sögðu það hafa verið sársaukavein.
Aðrir voru ekki svo vissir um það.
Ég og annar strákur álitum það frek-
ar hafa verið reiðióp. Engin niður-
staða varð af öllum okkar vangavelt-
um.
Þeir voru margir, auk fjölskyldu
Pitos, sem voru alla nóttina fyrir
framan dyrnar. Angia beið líka, en
langt frá öllum öðrum. Enginn talaði
til hennar eða lézt taka eftir nærveru
hennar.
Þegar dagaði, fór ég heim .ieð
móður minni. Hún fór til þess að
finna eitthvað handa okkur að borða,
en ég til þess að reka kúna á beit.
Húsið okkar stendur nokkuð frá
sjálfu þorpinu, en þegar ég var að
binda aftur hliðið, heyrði ég brúsana
hrynja.
Ég hljóp af öllum mætti, en þegar
ég kom til myrkraherbergisins, var
Pito þegar búinn að klæða sig, og
einvígisnefndin var að rannsaka að-
ferð Damundos.
Handfangið á hnífnum var holt að
innan, og hinn gimsteinum setti cndi
var skrúfaður af. Inni í handfanginu
hafði Damundo geymt vasaljós. Það
var ekki stærra en þumalfingur, en
inni í herbergi myrkursins var ljósið
af því sterkt og blindandi. Það er eng-
inn vandi að drepa mann, ef maður
er á bak við slíkt ljós.
Pito hafði æpt upp af reiði, þegar
ljósið blindaði hann. -■ Siðan beygði
hann sig snögglega niður og kastaði
handfylli sinni af sandi til Ijóssins.
Sandurinn fór í augu Damundos.
Hann slökkti á ljósinu, því að þar
sem hann var blindaður af sandi, var
það honum hættulegt.
Það var einnig talið, að hann hefði
misst ljósið. Það fannst ekki þar sem
hann lá nú, heldur í hinum enda her-
bergisins.
Pito hafði ekki margt um það að
segja, hvernig þeir loksins hittust.
Snákurinn hafði skrölt að honum,
eins og hann hélt. Hann hafði ekki
Framhald á 189. síSu.
OLETTUR OG
Sást yfir koppana
Húsfreyjunni á Reyðarvatni, Guð-
rúnu Halldórsdóttur, þótti smásmugu-
lega að verið; þegar búið þar var
tekið til skipta árið 1877, og tók þó
ekki í hnúkana, fyrr en sýslumaður
lét virða öskutrogið. Þá brá Guðrún
gamla við, sótti í snatri koppana og
raðaði þeim á borðið fyrir framan
sýslumann með þessum orðum:
— Hér er nokkuð eftir.
Krákur og danska
maddaman
Krákur Kráksson, bóndi í Hraun-
gerði í Hrafnagilshreppi, kom að
Finnastöðum til séra Jóns helsingja
Jónssonar. Hann átti danska konu,
Helenu Jóhönnu að nafni.
Maddaman tók Krák tali, en hann
skildi báglega dönskuna, og varð því
samtalið með undarlegum hætti.
— Hvorledes har din Kone det nu,
Krag? spurði hún. — Er hun rask?
— O, minnizt þér ekki á fjandann
þann arna, svaraði Krákur. — Hún
hefur legið niðri í níu vikur, og ég
hélt henni núna í fyrradag.
Þá hristi maddaman höfuðið, því að
henni ofbauð ruddaskapur Hraungerð
isbóndans og hraklegt tal hans um
konu sína. En raunar hélt Krákur, að
danska frúin væri að spyrja um kúna.
GAMANSOGUR
--
Járnsmiður í konungsgarði
í Rauðhúsum í Eyjafirði bjó kari
sá, er Einar hét. Hann hafði lært járn
smíði í Kaupmannahöfn. Langaði
hann til þess að sjá, hvernig kóngur
byggi og hélt því einn dag í konungs
garð. Sagðist hann hafa hitt kóng við
slátt og boðið honum að smíða handa
honum ljá, en því hefði kóngur tek-
ið með þökkum og kvartað undan því,
að gamli ljárinn sinn biti hálfilla og
væri stamur í grasi. Smíðaði Einar
ljáinn á meðan snerpt var á katlin-
um í konungsgarði. Var hann síðai*
hjá kóngi til kvö-lds, og að lokum var
honum boðið að gista. Þar var ekkt
í kot vísað, allt úr gulli og fílabeini,
og ekki við annað komandi en Einar
svæfi inni hjá þeim h]ónum í rekkju
hjá kóngi sjálfum. Lýsti Einar nótt-
inni og næsta rnorgni með svofeild-
um orðum:
„f fyrsta sinn, þegar ég lagði mig
út af, var ég lengi að síga niður, og
þótti mér nærri nóg um það, því að
ég hélt, að hér væru einhver brögð
í t.afli. En ekki bar á neinu síðan, svo
að ég sofnaði, og það heldur fast, og
vaknaði ekki fyrr en farið var aS
birta um morguninn. Var konungur
þá kominn á fætur og farinn að
dengja. Varð mér hálfbilt við, því að
ég kunni líka hálfilla við að vera
T I M I N N
SIJNNUDAGSBLAÐ
187