Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Side 2

VERÐLAUN VIKUNWAR:
KAUPSTADA RFERÐ Á
í VETRARLOK
Veturinn 1950—51 mun lengi í
minnum hafður, vegna hins mikla
fannfergis og ótíðar, er þá ríkti, eink-
um norðanlands og austan.
Hér í Eyjafirði muna miðaldra
menn ekki annan slíkan, og sennilega
á hann metið, hvað þetta snertir, það
sem af er þessari öld, og ef til vill þó
lengra sé skyg,gnzt um aftur í tím-
ann.
Þessi geysilegu snjóalög ollu mikl-
um erfi'ðleikum á ýmsan hátt. Meðal
annars truflaði þetta mjög alla flutn-
inga til mjólkursamlags KEA, og þá
getur nú svo farið, að mörgum bónd-
anum fari að líða illa og jafnvel kon-
unni hans líka, ef mjólkin situr heima
dag eftir dag.
Hér í Öngulstaðahreppi stöðvuðust
mjólkurflutningarnir æ ofan í æ. Var
þá gripið til þess ráðs, að ryðja veg-
inn með ýtum, en þar sem aldrei hlán-
aði, en sífellt bætti snjó á snjó ofan,
varð þetta erfiðara og erfiðara, eftir
því sem oftar var rutt og ruðningarnir
hækkuðu, og fyrstu dagana í marz-
mánuði fyllti loks svo kyrfilega í
göngin, að ógerningur þótti að halda
þessum leik áfram.
Nú voru góð ráð dýr. Það var ógam-
an að koma ekki aðalframleiðsluvöru
búanna á markaðinn á Akureyri.
Menn fóru að bera saman ráð sín.
Síminn var óspart notaður til að
íregna um hugarfar nágrannans í
þessum efnum og nið'urstaðan hjá
ýmsum varð helzt sú að leita á náðir
þarfasta þjónsins, þrátt fyrir allar
vélarnar, og vita, hvort hann mundi
nú ekki enn sem fyrr reynast þess um-
kominn að leysa vandann.
Og þrátt fyrir ófærð og veðurvonzku
var mikil mjólk flutt í bæinn á hesta-
sleðum og ýmsar nauðsynjar heim,
þótt margir ættu óhægt með að fara
frá búum sínum.
Svo voru beltisdráttarvélarnar sett-
ar í gang og tröllauknir sleðar smíð-
aðir aftan i gær. Drógu þær oft þrjá
slíRa dreka í einu hlaðna mjólkur-
brúsum í bæinn, en til baka voru þeir
hlaðnir matvælum, kolum, fóðurbæti
og ýmsum nauðsynjum til bændabýl-
anna í sveitinni.
En þrátt fyrir þetta héldu þó sumir
tryggð við sleðaflutning á hestum,
áttu ef til vill fola, sem þurfti að
temja, eða eitthvað' því um líkt. Og
þannig var það með okkur nokkra hér
á bæjunum. Við áttum ungviði, sem
þurfti að temja, og hví þá ekki að slá
tvær flugur í einu höggi?
En þetta var ekki ævinlega leikur
einn.
Slóðirnar héldust sjaldan frá degi
til dags, því að alltaf hríðaði, og það
var alveg eins og Kári væri aldrei
ánægður með verk sín, sífellt þurfti
hann að breyta fannalaginu, blása
snjókornunum til og frá og umfram
allt fylla vel og vandlega í slóðirnar
og slétta yfir sleðaförin.
Jónas Haiidórsson á Rifkeisstöðum.
En þetta gerði flutningana ótrúlega
miklu erfiðari bæði fyrir menn og
hesta.
Sjaldan var um annað að gera en
ganga alla leiðina eða næstum því
það, því að venjulega var sleðinn
nógu þungur fyrir hestinn.
En þrátt fyrir öll óþægindin og erf-
iðleikana leið nú tíminn samt eins og
vant er, og nú var komið að sumar-
málum eftir almanakinu, 16. apríl,
síðasti mánudagur í vetri. En ekkert
benti til, að Vetur konungur væri að
missa völdin, nei, hann ætlað'i áreið-
anlega að sitja, meðan sætt væri.
Við höfðum ætlað að fara með
mjólk, tveir héðan frá Rifkelsstöðum
og Eiríkur á Stóra-Hamri, en veðrið
var ekki gott, frekar en fyrri daginn,
norð'an strekkingur og hríðarveður og
skuggalegt útlit.
Ekki sást til fjalla og naumast bæja
í milli.
En skyldi hann ekki skána? Stund-
um hafði létt til, þegar fram á daginn
kom.
Skyldi Eiríkur ekki fara? Einhver
var nú líklegri til að slá af heldur en
hann!
Það er bezt að hringja suður eftir
og vita, hvað hann segir. Tvær langar
— stutt — löng. — Halló, Stóri-Ham-
ar!
— Ætlar Eiríkur ekki að fara? —
Ha! Farinn?
Við Hörður flýttum * okkur að
spenna fyrir, kvöddum og héldum of-
an á flatann.
En ekki- fríkkaði útlitið. Og þegar
við vorum rétt komnir ofan fyrir tún-
ið, skall saman og hvessti jafnframt.
Við tókum stefnuna í norðaustur í
áttina að Stakkahlöðum. En er við
vorum komnir út ofan undir þverána,
Bleikur, sleðahestur Jónasar i Rifkelsstöðum.
242
TÍIHNN — SUNNUDAGSBLAÐ