Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 10

- ' '

■
Munninn á Surf;helli — Ljósmynd: Þo'sfaim Jósefsson
fciutam, en eg fan’i það stundun:, þcg-
ai ég var Úm i hr luni.
— Hvernig þá?
— Maður var aldrei einmana, rétt
eins og maður \*eri aldrei einn.
— Sástu nokkuð?
— Nei, ekki einu sinni ljós. Það er
engin hreyfing á þeim heima. Hann
Valdi sómi, sem svo var kallaður,
sofnaði sér einu sinni í gömlum kirkju
garði, sem þar var, og þegar hann
vaknað'i, sagði hann: — Það er alveg
ábyggilegt, að þeir liggja kyrrir". Þó
var þetta afgamall kirkjugarður.
Kristófer, bróðir minn, lét slétta hann,
og þá kom upp rúnasteinn, sem þeim
í Þjóðminjasafninu þótti mjög merki-
legur.
— Er það satt, Stefán, að bændur
séu blindari á náttúrufegurð en aðrir
menn?
— ,.Það er fallegt á Völlum, þegar
vel veiðist", satt er það. En mér
finnst hraunið líka fallegt, þótt ekki
sé það neitt gróðurlendi, og skófin er
svo ilmsterk, að maður finnur ekki
betri ilm annars staðar, og þetta togar
allt í mann, fjöliin, grasið, hestarnir
og hundarnir, — jafnvel hænsnin eiga
ítök í manni. Það er gott í sveitinni,
og það þarf að vekja rómantíkina í
kvenfólkinu og fá þær upp í sveit.
Það ætti að' spila: „Ég vil fara upp í
sveit“ miklu oftar í útvarpið en gert
er. Það er hlutleysisbrot að spila það
ekki oftar. Áður var nóg af kvenfólki
í sveitinni til þess að læðast með bak
við ásinn, en nú eru taktorarnir
komnir í staðínn og strákamir alveg
að drepast úr kvenmannsleysi. Þeir
þurfa að hafa að minnsta kosti einn
kvenmann og jeppa til að skreppa.
Sannaðu til — þá lætur rómantíkin
ekki standa á sér.
★
í sumar munu allir vegir, sem
taygja sig inn í landið, út með fjöll-
um og inn með fjörðum, fyllast af
bílum, sem æða áfram glampari'dj í
sólskininu, fullir af friðlausu fólki,
er reynir að finna aftur það, sem það
hefur týnt, eða öllu heldur gloprað
niður einhvers staðar á lífsleiðinni:
Sambanddnu við náttiúruna. — En
fíestir fara hratt yfir, þjóta áfram og
skilja eftir rykmökk, sem fyllir vit
þeirra, sem á eftir koma. Augun
horfa út um bílrúðurnar og steinarn-
ir, fjöllin, grasið þýtur hjá í fleti
þeirra meðan þeysireiðin heldur á-
fram — áfram, lengra og lengra, hrað
ar og hraðar. Hvergi skal. áð nema
til þess eins að geta lialdið ferðinni
áfram. Óróleikinn vex, þreytan eykst,
og að lokum er ekkert eftir nema
þessi vegur framundan, beinn og í
hlykkjum. — Þræðum hann, þræð-
um hann, meðan tómið, sem átti að
fyllast af friði og hvíld, verður stærra
og stærra. — Og lífsmottó tuttugustu
aldarinnar lætur i vélarhljóðinu eins
og líkhringing:
Tíminn líður.
Dauðinn ríður.
En menn eins og Stefán í Kalmans
tungu slíta aldrei bamsskónum í nátt
úrunni. Hún heldur áfram að gefa
þeim það á gamalsaldri, sem hún
gaf þeim í bernsku. Og nú þegar fer
að vora, mun rómantikin vakna í sál-
um þeirra með sömu friðsæld og kyrr
leika og í náttúrunni. Margir munu
bregða sér upp að Kalmanstungu,
vaða Geitána með gróskumikið kven-
fólk í fanginu (vonandi), standa upp
á Prestahnúk og lifa nokkrar eilífðir
með því að horfa inn á öræfin. Síðan
munu þeir halda ferðinni áfram með
grasið, steinana og fjöllin í hverri
frumu, ganga inn um dimman munna
Surtshellis og fá svolítinn draugagang
í sálina til bragðbætis.
Birgir
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ