Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 15
Gamli bóndinn í Skifte, Kveninn Jóhann Mikkelsen, sem tekinn var af vergangi í
Pajaia og seldur fyrir mjöl og brennivín í Noregi, en varö ríkasti bóndi byggöar-
lans síns.
stuttar og stundum var hafzt við á
sama stað í nokkrar vikur, ef þar
var viðklítandi beit. Börnin vöru
bæði komin í hlý Lappaföt og undu
lífinu furðanlega.
Dag nokkurn var ekið á ísum tram
hjá kirkjunni í Jukkasjarvi. Alla ævi
mundi Jóhann eftir rauðmálaðri kirkj-
unni þama á tanganum og litlu hús-
unum á fannþöktum bakkanum. Þetta
var lika dagur, sem mátti vera hon-
um minnisstæður, því að þá skildi
hann við Evu, systur sína. Lappakon-
an, sem tekið hafði hana til sín, hélt
með fólki sínu í átt til Altevatns, en
förunautar Jóhanns lögðu leið sína
upp með Tornefljótinu og niður Bú-
dalinn. Það stóð honum jafnan skýrt
fyrir hugskotssjónum, er systir hans
sneri sér við á sleðanum, sem bar
hana óðfluga brott.
Um Jónsmessuleytið námu Lapp-
arnir, sem Jóhann fylgdi, staðar í sum
arlandinu. Þeir fóru þegar með hann
að bæ, sem nefndist Straumnes, ör-
skammt frá Ársteini, og þar varð
hann vitni að því, að hann var seldur
fyrir nokkrar mjölskeppur og brenni-
vín og fleira smálegt. Þarna ólst
drengurinn upp og hafði hvergi átt
betri daga, svo að hann myndi. Hann
var um tvítugt, er hann var sendur til
Rolleyjar, þar sem hann gekk til
spurninga til undirbúnings ferming-
unni. Fósturforeldrarnir voru svo fá-
tækir, að leitað var á náðir bónda í
Ársteini um greiðslu á dvalarkostnað-
inum og fermingarfötunum. Þegar Jó-
hann hafði unnið af sér uppeldiskostn-
ur þinni? Rak hún þig kannske að
heiman, og sagði þér að betla á þjóð
veginum? Eða áttu engan að?
— Nei, svaraði hann. Ég á enga
móður, sem gæti rekið mig að heim-
an.
— Áttu samt ekki ættingja? spurði
konan.
Nú herti Jóhann lítli upp hugann
og sagði Lappakonunni, að hann
væri umkomulaus umreJiiningur og
ætti enga foreldra og enga ættingja,
sem hann gæti leitað til.
— Jæja, sagði hún. Hann gæti þá
farið með henni til Noregs og komizt
þar á gott heimili, ef hann vildi bíða
hennar, þegar hún kæmi aftur af
markaðnum í Kengis. Hún nefndi
bæði stund og stað,' og drengurinn
hét að koma til hennar. Svo fleygði
hún taumunum yfir öxl sér og ók
brott. En'hann starði í senn forviða
og skelkaður á eftir sleðanum, unz
hann hvarf í fölu tunglskininu.
Nokkrum dögum síðar komu syst-
kinin bæði að tjöldum Lappanna. —
Tvær Lappakonur þinguðu dálitla
stund sín á milli. Siðan leiddu þær
börnin að tjöldum sínum.
í febrúar, goawa, sjálfum mán-
uði kuldans, héldu Lappar af stað
í átt til Noregs. Dagleiðirnar voru
Býli Kvena í fjörðum NÓrður-Noregs, þar sem fólk llflr jöfnum höndum af bú-
skap og sjósókn. Á þessum slóðum eru búfasfir Lappar, Kvenar og Norðmenn i
sambýli.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
255
I