Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Side 19

Smásagan:
Gipsdýrlingurinn
Klukkan var tvö á köldum nóvem-
berdegi. Klukkurnar í klaustrinu
voru ag hringja kvöldsönginn, en það
þýddi, að hið góða fólk í Picardy
hafði lokið við að snæða miðdegis-
verðinn og var nú að fá sér stuttan
blund. í klaustrinu voru allir bræð-
urnir komnir í kórinn, það er að
segja allir nema Paul, gjaldkerinn,
sem var bara leikmaður og gat kom-
ið og farið, þegar honum bauð svo
við ag horfa.
Samt sem áður var það undarlegt,
að hann skyldi ganga svona ákveðið
eftir götunum og stefna til húss
þeirra Pierre og Jeanette Sorel, því
að þetta var sá tími, þegar flestir
eiginmenn sátu fyrir framan arna
sína.
Nágrannarnir horfðu á hann og
hristu höfuðin. Það var ekki vegna
hinna afbragðsgóðu gipsmynda Pi-
erres, sem Paul var á leiðinni heim
til hans. Klaustrig sendi alltaf bróð-
ur með listrænan smekk til þess að
velja styttur fyrir hinar ýmsu sýn-
ingar og messugjörðir. Paul gjald-
keri var alltaf í klaustrinu og greiddi
Pierre fyrir þær vig afhendingu. Nei,
Paul hafði ekki hætt sér út í nóvem-
berstorminn til þess að skoða gips-
styttur.
„Vesalings Jeanette," sagði gamla
konan hinum megin götunnar. „Þetta
er svo falleg og góð stúlka. Og hún
elskar manninn sinn, hann Pierre svo
mikið.“
„Það myndi ég líka . gera,“ svar-
aði dóttir gömlu konunnar, „ef ég
ætti mann, sem væri eins sterkur
og myndarlegur og Pierre er. En
þetta eru vandræði. Pierre getur
varla varizt Paul. Enginn eiginmað-
ur getur varið heiður sinn fyrir hon
um. Þessi ógeðslegi maður þarf ekki
annað en að láta eitt óánægjuorð ná
eyrum biskupsins og púff — enn
einn iðnaðarmaður missir stöðu
sína eða samning við klaustrið. Pi-
erre verður að leyfa Paul að heim-
sækja Jeanette og þykjast ekki hafa
hugmynd um það ellegar missa samn
ing sinn við klaustrig og þá um leið
öll önnur klaustur í þessum lands-
hluta.“
Jeanette sá fjárhaldara klausturs-
ins koma, en nú skalf hún ekki eða
varg óglatt. Hún brosti jafnvel svo-
lítið. Hún sagði við sjálfa sig, að
þegar hann kæmi sínum stóra
skrokki fyrir í bezta stólnum fyrir
framan eldinn, myndi hún ekki forð
ast ásókn hans. Þegar hann klappaði
henni á hnéð — engan veginn föður-
lega — þá myndi hún ekki kveinka
sér. Jafnvel þegar hann myndi reyna
að kyssa hana, þá ætlaði hún að leyfa
honum það. Pierre skyldi ekki missa
samninginn við klaustrið, ef hún
gæti komig í veg fyrir það.
Þegar fjárhaldarinn barði að dyr-
um og hún opnaði, horfði hún í gólf
ið og roðnaði. Hann lét hana sitja
nærri sér og hann var djarfari en
nokkru sinni fyrr. Hann hafði líka
loforg hennar núna. Hún heyrði orð
þeirra og hún skammaðist sín.
Sjálfstraust fjárhaldarans varð tak
markalaust. Honum var líka óhætt,
þar sem hann áleit, að Pierre hefði
farið til borgarinnar og kæmi ekki
heirn aftur fyrr en undir kvöldið
„Pierre fór, ástin mín, var það
ekki?“
„Jú, fjárhaldari. Hann fór snemma
í morgun."
„Jeanette,“ stundi fjárhaldarinn.
„Jeanette.“
Hún reyndi að setja upp ástleitið
bros um leig og hann dró hana niður
á hné sitt. „Ekki enn þá, fjárhaldari.
Sjáðu, hve ég hef undirbúið gott bað
handa okkur. Það er fátt yndislegra
en að fá sér heitt bag í svona köldu
veðri.“
Fjárhaldarinn sperrti eyrun. Þetta
gat orðig gaman. „Sagðirðu fyrir
okkur, ástin mín?“
„Hvers vegna ekki? En nú skalt
þú hátta þig og fara niður í kerið
fyrst. Eg þarf ag loka dyrunum og
glugganum."
Hún horfði hrifin á, meðan hann
kastaði af sér kyrtlinum og klifraði
upp í kerið, sem var í raumnni stói't
ker, sem Pierre notaði til þess að
hræra í gips.
„Flýttu þér,“ sagði hann ánægður,
þegar hann fann heitt vatnið ylja
sér. „Flýttu þér, áður en vatnið kóln
ar.“
Jeanette opnaði gluggann, eins og
hún ætlaði að skella honum aftur.
„Drottinn minn,“ hrópaði hún. —
„Þag eru nokkrir menn að koma upp
götuna, og Pierre er einn þeirra.“
Paul fjárhaldari reis upp í kerinu.
Hann leit út eins og feitur, hvítur
grís, sem byrjaður er að roðna í
steikarofninum. „Hvað! veinaði
hann. „Menn ag koma hingað?
Hvers vegna?“
„Það get ég ekki imyndag mér,“
sagði Jeanette mjúklega. „Klukkan
er varla orðin tvö.“
„Feldu mig,“ stundi Paul fjárhald
ari í skelfingu sinni.
„Farðu inn í tunnuna þarna, sagði
hún. „Þeim dettur aldrei í hug að
leita þar.“
Hann var ekki fyrr kominn inn í
hana en hann var kominn út aftur,
skjálfandi af kulda og alþakinn hvít-
um lit. „Það er ískalt þarna,“ sagði
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
259