Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Blaðsíða 3

húsi þínu eru fallegir hestar. En
sýndu mér flærnar, sem bíta þig,
því að ég get gert mér í hugar-
lund, hvernig fjársjóðir þínir og
hestar lita út, en ég get alls ekki
ímyndað mér, hvemig flærnar
þínar muni vera.
Nú varð vezírinn sýnilega hissa
Hann yppti öxlum og leit furðu-
lostinn í kringum sig:
— Ég skil nú bara alls ekki,
hvað þú ert að fara. Flær? Hvað
er flær? Eða ert þú ef til vill að
gera gys að mér? Hlustaðu nú á
mig, Sarrah, í stað þess að tala
um einhverja steina eða tré, —
því að ég veit ekki, hvað þessar
flær þínar eru. Svaraðu í staðinn
minni spurningu.
— Láttu spurninguna koma,
sagði Sarrah, fullur lotningar. Ég
skal engu leyna, ekki fremur en
ég væri að tala við sjálfan spá-
manninn.
— Hvort þykir þér betri skorpu
síeik úr kindakjöti eða hænsna-
kjöti? Og hvort viltu heldur plóm-
ur eða vínber með?
Sarrah rak upp stór augu og
ho^fði öldungis forviða á vezír-
inn:
— Hvað er skorpusteík? Borg
eða fjall?
Og þeir horfðu steinhissa hvor
á annan, vezírinn og Sarrah.
— Já, voldugi herra, endaði
vitringurinn Djafar sögu sína, —
aðeins mennirnir geta í senn ver-
ið nálægir hver öðrum og þó fjar-
lægir.
Ajbú-Músí vezír sagði brosandi:
— Já, víst er hann undarlegur,
þessi heimur.
Því næst sneri hann sér að vitr-
ingnum Eddin, sem orðinn var
bæði gulur og grænn af öfund:
— Hvað hefur þú nú að segja
mér. vitri Eddin?
Fddin yppti öxlum lítið eitt.1
— Voldugi herra, láttu sækja
konuna hans Djafars. Hún mun
fl- tia með sér svar mitt.
r'% þegar þjónarnir voru lagðir
af stað til að leita uppi konuna
hans Djafars, sneri Eddin sér að
stallbróður sínum:
— Aður en konan þín kemur,
Djafar, ætla ég að biðja þig að
svara nokkrum spurningum. Hvað
ertu búinn að vera kvæntur lengi?
— í meira en tuttugu ár, svar-
aði Djafar
— Og þið hafið búið saman all-
an tímann án þess að skiljast
nokkuð að?
— En ®ú spurning. Djafar yppti
öxlum. — Það eru aðeins heimsk-
ingjar, sem flækjast úr einum stað
í annan. Vitur maður hefur hægt
um sig. Um leið og hann situr
heima, getur hann í huganum ferð-
azt um ókunn lönd og höf. Til þess
er vizkan. Ég hef aldrei þurft að
fara frá Teheran, — lofaður sé
Allah fyrir það —, og að sjálf-
sögðu hef ég allt af búið óslitið
hjá konunni minn.
— f tuttugu ár undir einu o-g
sama þaki?
— Á hverju einstöku húsi er
aðeins eitt þak, svaraði Djafar án
þess að missa þolinmæðina.
— Segðu okkur þá, hvað konan
hín huesar um big?
— ÞeVa er hlægileg spurnmg.
Þú, Eddin, ert án efa vitur maður.
En í dag hefur einhver annar
brugðið sér í gervi þitt og mælir
fram af munni þínum. Rektu hann
burt. Eddin. Það er ekki heil brú
í tali hans. Hvað getur kona vitr-
ings, sem virtur er af öllum, ann-
að en glaðzt yfir því, að Allah
skuli hafa gefið henni svo skyn-
saman mann til leiðbeiningar og
samfylgdar í lífinu? Hún er auð-
vitað bæði hamingjusöm og stolt
af honum. En ég spyr hana ekki
um það. Spyr maður kannski á
daginn, hvort bjart sé, eða á nótt-
unni, hvort dimmt sé á götum
borgarinnar? Nei, því að til eru
þeir hlutir, sem svo eru auðskildir,
að parflaust er að spyrja um þá.
í þessum svifum var kona Djaf-
ars le:dd inn. Hún var hágrátandi,
og það er auðskilið, því að sérhver
kona myndi fara að gráta við það
að vera svo skyndilega kölluð á
fund vezírsins, þar eð hún myndi
álíta, að sér ætti að refsa fyrir
eit*hvað. Hvaða ástæða önnur gætj
svo sem komið til greina?
Vezírinn reyndi að róa hana
Hann skipaði henni að hætta að
gráta og spurði síðan:
— Segðu okkur, þú, sem ert
kona Djafars, ert þú hamingusöm
í hjónabandinu með þessum vitr-
ingi?
Þegar konan sá, að enginn hafði
í hyggju að gera henni neitt til
miska, losnaði um málbeinið á
henni, og hún tók að tala, ekki
eins og siðprúðar konur gera,
heldur eins og samvizkan bauð
henni.
— En sú hamingja, hrópaði hún
upp og fór um leið að gráta aftur
með svo miklu táraflóði, að líkja
mætti við ský, sem regnið streym-
ir úr niður á jörðina tvisvar á
dag. — Eiginmaður, sem aldrei er
hægt að tala við, en gengur bara *
um gólf og talar við sjálfan sig,
eins og hann kynni allan Kóran-
inn utan bókar. Eiginmaður, sem
hugsar um það, sem fram fer uppi
á himnum, en sér ekki, að konan
hans á varla lengur ærlega flík
utan á 'Sig. Hann horfir bara á
tunglið, þegar síðustu geitinni
hans er stolið. Betra væri að vera
gift steini en svona manni. Ef ég
ætla að láta vel að honum, segir
hann. — Kona, truflaðu mig ekki,
ég er að hugsa. Ef ég ætla að bera
einhverja kvörtun upp við hann,
segir hann: — Kona, truflaðu
mig ekki, ég er að hu-gsa. Og við
eigum ekki einu sinni börn. Það
er meiri hamingjan að eiga fyrir
mann þennan asna. sem alltaf
hugsar, en kemst aldrei að nokk-
urri niðurstöðu. Allah varðveiti
hverja konu, sem hylur andlit sitt
á heiðvirðan hátt, frá þeirri ham-
ingju.
Vezírinn skellihló.
Djafar var mjög vandræðalegur,
horfði niður fyrir sig, reif í ske.gg
sitt og stappaði niður fótunum. En
Eddin horfði á hann, spotzkur á
svip. Sigri hrósandi sagði iiann
við vezírinn:
— Þetta er svar mitt, voldugi
herra. Svona fer fyrir þeim mönn
um, sem mikið gera að því að
horfa á stjörnurnar. Þeir fara
jafnvel að leita að höfuðfati sínu
meðal himintunglanna, rétt eins
og þeir leita að örlögum sínum
þar, en dettur ekki í hug að leita
á eigin höfði. Það, sem stallbróðir
minn sagði, er heilagur sannleik-
ur. Þessi heimur er með afbrigð-
um undarlegur. Enginn hlutur
getur í senn verið heitur og kald-
ur, aðeins mennirnir geta verið
hver öðrum nálægir, og þó um
leið fjarlægir. Það eina, sem vek-
ur furðu mína, er, að hann skulí
leita dæmis um þetta í kofa-
hrói Sarrah og íburðarmikilli höll
vezírsins. Hvers vegna lítur hann
ekki sjálfum sér nær og leitar
dæmisins undir þaki síns eigin
heimilis? Voldugi herra, ef þú vilt
einhvern tíma sjá undarlegt fyrir-
bæri, — fólk nálægt hvort öðru
og þó í senn fjarlægt —, þarftu
ekki langt að fara. Þú finnur
dæmi um það í hverju húsi, í
hverju hjónabandi.
Vezírinn var svo ánægður, að
hann gaf Eddin nýtt höfuðfat að
launum fyrir svar sitt.
Björn Teitsson
þýddi úr esperantó.
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ