Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Blaðsíða 5

meðal annars, spretta styrjaldirnar.
Samt hafð'i ég enga löngun til þess
að mega búa innan um alla þessa
frjósemi og ríkdóm.
Hér var ekki víðátta. í lofti var
alltaf eitthvert mistur, svo að aldrei
sást mjög langt frá sér. Mig fór
blátt áfram að langa heim — til auðna
og hafs.
Þar sem að rymur Rán í þrá
rammaukin ijóð á söndum,
meðan kaldrifjuð Kötlugjá
kastar til himins bröndum.
Enginn maður hafði yrt á mig all-
an þennan dag, nema landamæravörð-
urnin. Éngu máli skipti mig það.
Nærvera verndardýrlinga minna varð
því greinilegri sem einvera mín var
meiri. Nú var farið að rökkva dálítið'.
Lestin rann nú eftir" breiðum dal,
sífellt í suðurátt, tii auða, stóra sól-
arlandsins. Húnalands, Magyaralands.
Hér höfðu ,þeir Gjúkasynir þeyst á
fund Attila Húnakóngs, svo sem segir
í Atlakviðu.
Fetum létu íræknir
um fjöll að þyrja
marina mélgneypu
Myrkvið inn ókunna;
hristist öll Húnmörk
þar er harðmóðgir fóru,
ráku þeir vandstyggva
völlu algræna.
Lestin viitist nú vera að renna út á
mikið sléttleudi — „völlu algræna".
Lágir hálsar sáust í fjarska með
gnæfandi riddaraborgir og hvít stór-
fhýsi hátt í hlíðum. LMega forn
klaustur og aðalsmannasetur. Við
námum loks stað'ar í borg, sem heitir
Szob. Þar voru margir herbúnir menn
fyrir.
,.F'"'ð- skyldu þessir nú vilja?“
hugsaði ég, þegar klefi minn fylltist
af hermönnum.
Einn þeirra bað mig sýna vega-
bréfið. Hér var þá kominn ungverski
landamæravörðurinn.
Loksins var þá pílagrímurinn frá
íslandi kominn i ríki hins sæla Stef-
áns konungs. Enda leyndi sér ekki
að hér voru komnir menn af ókunnri
þjóð. Víst eru Þjóðverjar hermenn
miklir, en Ungverjar bera fyrst og
fremst með sér riddarafas. Sannur
riddari lét sér annt um konur og
lítilmagna. Hinir ungversku verðir
voru líka ákaflega kurteisir og lilýleg-
ir í viðmóti. Þeir spurðu, hvaða pen-
inga ég hefði meðferðis. Eg hafði
ekki lengur neina kvittun, því að
Tékkar tóku hana af mér og gleymdu
að skila henní aftur. Eg hafði nælt
budduna innan f hálsmálið á blúss-
unni minni með mörgum lásnælum.
Hafði ég þar farið eftir ráðleggingum
stúlknanna dönsku, sem ég hitti í
Berlínarlestinni forðum. Varð ég nú
að losa um öll þessi gresjárn, sem
buddan var fest með, oil sá ég, að
hinir ungu og tígulegu Magyarar áttu
fullt í fangi meg að fara ekki að
hlæja. En þeir brostu bara, ákaf-
lega prúðir. — Þessir landamæra-
verðir voru Jiinir langviðfelldnustu,
sem ég hafði hitt í allri ferðinni.
Vonandi, að allir Ungverjar væru
svona elskulegir við ferðafólk. —
Fóru nú verðirnir, en inn í klefann
kom einhver sá fallegasti karlmað-
ur, er ég hafði augum litið. Klæddur
var hann ungverskum stríðsmanna-
búningi, forkunnarskrautlegum. Mað-
ur þessi settist, og varð mér meira
en lítið starsýnt á hann. Hér var sem
sé kominn alskaptur hirðinginn úr
Ævintýri Einars Benediktssonar:
Vænn er hann og vaxtarbeinn,
vöðvagrannur, sinastyrkur,
ör á svip og upplitshreinn,
ennislár og brúnamyrkur.
Ungur, frækinn farandsveinn —
funi í vangans slæðu dökkri;
eldskír, hvatur augnasteinn,
austrænn slikja á hársins rökkri.
Gat ég ekki haft augun af svo göfug-
legum manni og ágætum. Fór aðdáun
mín ekki fram hjá honum, og loks
yrti hann á mig á óskiljanlegri tungu
sinni, sem var full af fornum sverða-
hljómi, hert í herópum gegn Hund-
tyrkjanum öldum saman. Því var nú
verr og miður, að ég gat en.gu svarað
á því máli. Brosti þá hirðinginn fagri
og reyndi að benda mér á útsýnið og
skýra það fyrir mér á einhvein hátt.
— Kannski var það einmitt svona,
sem þessi margrómuðu ferðaævintýri
byrjuðu. — Ferðaævintýri? Allar
heilagar jómfrúr og ekkjur! Eg, sem
var pílagrímur! — Mér fannst Þorlák-
ur helgi líta til mín, strangur í
bragði. Minntist ég þá bónorðsfarar
hans til hinar virðulegu ekkju í
Þykkvabæ forðum — hversu Þorlák-
ur liafði staðið sig þar vel og hafnað
að fullu allri heimslyst. Þorði ég nú
ekki framar að lfta í hin dimmu augu
hirðingjans fagra, og létti mér stór-
um, þegar hann sté út úr lestinni í
borg, er nefndist Vác. — Nú dimmdi
óðum, og Ijós voru kveikt í litlum
þorpum, sem alls staðar húktu eins
og þúfur í mýn. — Eg var orðin bæði
þreytt og syíjuð, en aldrei virtist
hin fræga borg, Búdapest, ætla að
birtast. Loks steinsofnaði ég þarna
á grjóthörðum trébekknum.
í borg hins sæla Stefáns
Ungverjakonungs
Eg hrökk upp við að stúlka vakti
mig. „Búdapest", sagði hún og fór
sína leið. Úti var kolamyrkur, eins
og svartasta skammdegisnótt,. en hiti
í lofti.
Ilmnóttin þung sem hirðingjans
hvarmur,
heit sem hans blóð —.
Allt í kring heyrðist töluð hin
tígulega tunga Magyaranna. Eg staul-
aðist út á brautarpallinn með tösk-
una og rétti nafn gistihússins, sem
farðaskrifstofa Cooks hafði tilvís-
að, að íturvöxnum lögregluþjóni.
Hann kallaði óðar á bílstjóra.. Sá var
einstaklega lipur og fór ag 'blaða í
heljarmikilli skræðu í leit að þessu
gistihúsi. „Pension Polgár, það hlýtur
að vera smáhola", sagði hann. Síðan
ókum við um margar götur. Loks var
numið staðar, og eftir allmikla vafn-
inga var mér víeitt viðtaka. Þar
dugði sjáanlega tilvísan Cooks, því
að öll gistihús borgarinar voru yfir-
full vegna gesta kirkjufundarins. Var
mér nú vísað inn í stórt, afarvelbúið
Ungverskt sveitafólk í hátíðabúningi.
T í M I N N — SUNNUBAGS15I.AÐ
293