Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Blaðsíða 17

„Nú, já“, sagði hann og renndi
augunum sitt á hvað. „Ég ætla þá að
halda áfram út að Múlanes. Ef hann
er veikur, kem ég strax aftur eða
sendi mann til þín“.
Að svo mælti steig iiann á skíði
sín og hraðaði sér af stað. Drengur-
inn stóð uppi á skaflinum framan við
húsin og horfði á eftir honum út
með sjónum. En honum var ekki til
setunnar hoðið. Gegningarnar köll-
uðu að, og hann vildi, að frændi
hans kæmi að öllu í góðu horfi —
eða hver það nú yrði.
Það var orðig áliðið dags, þegar
cnaður utan af Múlanesi, Magnús að
nafni, lausamaður í sveitinni, kom
í selið. Hann sagði drengnum þau
tíðindi, að frændi hans hefði þgar
snúið heimleiðis á föstudaginn og
vissi enginn til hans síðan. Þeir töl-
uðu ekki margt um þetta. En þögn-
in hafði líka mál.
Magnús hafði matbjörg meðferðis,
og nú var kveikt upp í eldavélinni.
Tilföngin voru ekki margbreytileg og
matreiðslukunnáttan á frekar lágu
stigi. En það var sannarlega gott að
fá volgan bita og sopa og geta snið-
gengið sláturtunnuna. Nú voru líka
reistar rammari skorður en áður við
uppivöðslu hrútsins. Þegar nóttin fór
að, var orðið 'Sæmilega hlýtt á bað-
stofuloftinu. Drengurinn gat leyft sér
að fara úr fötunum, áður en hann
smeygði sér undir sængina. Og i þetta
skipti var hann ekki einn með mús-
unum.
Daginn eftir var liði safnað og
hafin skipuleg leit að hinum týnda
manni. Fyrst var Urðahlíg gengin.
Innarlega á hlíðinni fannst poki Ara.
Þótti sennilegt, að hann hefði verið
staddur á þeim slóðtim, er hríðin
skall á, þreyttur af langri göngu
í mikilli ófærð, og tekig þar ráð að
skilja pokann eftix-, frekar en stríða
með hann á móti veðrinu.
Um hádegisbil var leitarflokkurinn
kominn heim undir Fjarðarsel. Dreng
urinn var á ferli úti og sá til ferða
leitarmanna. Hann þekkti undir eins
s'uma þeirra: Þetta voru kunningjar
og gamlir grannar utan af Múlanesi.
Einn þeirra var Andi’és Gíslason,
ungur bóndi á Hamri, sem drengur-
inn var mjög hændur að. Hafði
Andrés oft haft hann á langabaki,
sem kallag var, þegar gott skautafæri
gafst, og verið honum hugulsamur
og ástúðlegur í mörgu. Þegar drengur
inn kom auga á þennan vin sinn,
spurði hann Magnús, hvort hann
mætti ekki hlaupa á móti honum.
Það var auðsótt. Þá tók drengurinn
óðar sprettinn, og svo fékk hann að
standa á skíðunum fyrir aftan Andrés
heim í selið.
Mennirnir gengu dreift með jöfnu
millibili. Allt í einu heyrðist kallað.
Einn mannanna hafði numið staðar
örskotslengd frá beitarhúsunum, og
nú hrópaði hann til hinna, að þeir
skyldu fara heim. Þá vissu allir, að
lík Ara var fundið.
Hann lá samankrepptur og gadd-
íreðinn í snjónum í brekkufætinum
ofan við húsin — „varð úti örfáa
faðma frá dvalarstað sínum, Fjarðar-
seli“, segir í prestsþjónustubók Flat-
eyjar. Hann hafði misst af sér húf-
una, og það leyndist ekki, að hann
hafði lagzt þarna fyrir mjög þjak-
aður. Það kom ekki heldur á óvart.
Það sást á harðspora á fönnum, að
hann hafði hvað eftir annað gengið
fram af klettum á leið sinni inn bakk
ana. En áttinni hafði hann haldið,
þrátt fyrir moldviðrið, og aðeins átt
óíarinn síðasta spölinn, þegar hann
lét staðar numið. Sumir voru sann-
færðir um, að hann hefði vitað, hvert
hann var kominn, en ekki viljað fara
lengra, úr því sem oi’ðið var. Þeir
töldu, ag hann hefði vitað sig kominn
að dauða o.g frekar kosið að láta
fyrirberast þarna í brekkunni en
skreiðast heim í húsin tU þess að
deyja hjá dx-engnum, er hefði þá
orðið að hírast hjá lfkinu, unz hans
var vitjað. Og hver veit, nema hann
hafi grillt annað veifið í ljósið í glugg
anum í baðstofuloftinu í gegnum hríð
arsortann, þar sem hann lá í hnipri i
snjóskaflinum og beið dauða síns?
Lík Ara var borið heim í húsin.
Siðan settust leitarmenn upp á bað-
stofuloft, og Magnús bar fram góð-
gerðir: svart kaffi og sykur. Drengui’-
inn fór hjá sér, þegar gestirnir tóku
að hrósa hugrekki hans, atorku og
stillingu og vorkenna honum vistina
í beitarhúsunum aleinum í kaffennt-
um kofunum. Hann dró sig í hlé, fár
og hijóður..
Tveir leitarmenn urðu eftir í sel-
inu og gistu þar um nóttina. Morgun-
inn eftir héldu þeir af stað út að
Firði með líkið og höfðu Ara litla
með sér. Hann átti nú enga nána
vandamenn í næsta nágrenni, og var
honum því komig fyrir td bráða-
birgða hjá þeim Þórði og Bergljótu
í Firði. Hann var nýkominn þangað,
þegar hann átti tíu ára afmæli. Þessu
næst var maður sendur norður að
ísafjarðardjúpi td þess ag láta föður
hans, Jóhannes Guðmundsson, vita,
hversu komið var í Fjai’ðarseli.
IV.
Kyrrðin eftir hríðaxnar við þorra-
komuna var aðeins svikahler. Veður
spilltist fljótlega á ný og hvert hríð-
aráhlaupið rak annað, enda var þessi
vetur nefndur snjóaveturinn mikli.
Það var enginn barnaleikur að fara
heiðarnar i síiku tíðarfari. Það dróst
líka, að Jóhannes kæmist suður yfir.
Lík Ara Guðmundssonar beið greftr-
unar hverja vikuna af annai’ri, ásamt
líki gamals manns frá Hvammi í Kvíg-
indisfírð'i, Ara Jónasonar, er dáig
hafði urn þetta sama leyti.
Framhald á 309. síðu.
ÞEGAR fjörutíu ár voru liðin frá atburðinum í eKrlingarfirði, fór Arl þang
að. vestur með konu sinni og kunningjafólki. Þá fann hann þar á veggjar.
broti gamlan myllustein, sem nú liggur í beði skammt frá húsdyrum hans
í Kópavogi og minnir hann dag hvern á Fjarðarsel. — Myndin er af sam-
ferðafólki Ara á beítarhúsarústunum. Mágur hans, Loftur Einarsson i
Borgarnesi, situr á veggnum, hjá honum stendur Þorsteinn Guðbrandsson,
en kona Ara, Ásgerður Einarsdóttir, er yzt til hægri.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
305