Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Blaðsíða 14
Sé8 upp til bæjanna miSsveitis á Múlanesi. (Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson).
freðnu súrmeti og bragðaði á strá-
sykrinum. Önnur matföng voru hon-
um ekki tiltæk.
Hann hélt sér lengi vakandi og
hlustaði á veðuahljóðið. En ekki ból-
aði á frænda hans. Loks tók hann það
ráð að leggjast fyrir í öllum fötilm
og breiða ofan á sig. Þannig sofnaði
hann. Dimm vetrarnóttin grúfði yfir
Kerliingarfirði, og veðrið fór ham-
förum. Hríðin lamdi lágar þekjurn-
ar í Fjarðarseli og hlóð sköflum að
húsunum. Ljósið á lampanum í
glugganum blakti til og frá, þegar
vindstrokurnar lagði inn með rúðun-
um. Og sofandi drengurinn hjúfraði
sig undir sænginni sinni, einn i þess-
um eyðifirð'i.
Loks rann nýr dagur. Drengurinn
fór á kreik, nartaði í súrmetið, brá
tungu í sykurinn og át snjó við þorst-
anum, hyglaði skepnunum og beið
síðan átekta. En sú bið varð löng.
Það voru undur, hvað frænda hans
dvaldist í þessari aðdráttarferð. Dag-
arnir liðu hver af öðrum: Laugardag-
ur, sunnudagur, mánudagur, þriðju-
dagur, miðvikudagur, fimmtudagur.
Þorri reið venju geyst í garð að
þessu sinni. Hann gat ekki komið af
fyrstu kveðjunum á skemmri tíma en
viku. Þótt bráðast væri veðrig fyrstu
nóttina cg eitthvað rofaði td í bili,
var að skammri stundu liðinni skoll-
in á hrið að nýju. Allt lagðist á sömu
sveif: Veðrahamur, fannkoma og
frostharka. Drengurinn í beitarhúsun
um var smár og máttarvana í þessari
nöpru, hvítu veröld frosts og fanna.
En einn var hann þó ekki: Kindurn-
ar stóðu jórtrandi í kró sinni og glóði
á augun í myrkri kofans, og mýsnar,
sem leitað höfðu afdreps í harðind-
unum, trítluðu ófeimnar um gólf og
syllur í leit að æti.
Það flögruðu auðvitað margvísleg-
ar hugsanir ag drengnum þessa daga.
En aldrei greip hann ofsahræðsla.
Hann spurði vitanlega sjálfan sig,
hvað ylli fjarveru frænda hans, en
aldrei festist í huga hans sú vissa, að
hann hefði orðið úti. Hann hlúði að
þeim vonarneista, að hann hefði lasn-
azt úti á bæjum — ól á þeirri trú, að
hann myndi koma eða senda einhvern
í sinn stað, þegar veðrinu slotaði svo,
að fært þætti inn í Kerlingarfjörð.
Þótt kindurnar væru ekki margar,
hafði tíu ára drengur ærið að sýsla —
leysa hey í tóftinni og bera það á
garðann, sópa upp, bera inn snjó,
svo ag féð gæti svalað þorsta sínum.
Engin skepna krafðist þó jafnmikill-
ar umönnunar sem sjálfur höfðingi
Horft yfir Kerlingarfjörð til Litlaness. Inni í þessum firSi voru beitarhúsln.
(Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson).
302
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ