Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Blaðsíða 3

an heldur Rannveig áfram og segir
þau hafi ekki greitt henni kaup, enda
ekki verið ráðin þannig, en hafi gefið
henni það hún þurfti. Hún hafi viljað
ganga fínna klædd en Rannveig telji
sig hafa ráð á. Svo eftir að Torfhild-
ur hafi farið að verða óánægð, hafi
hún orðið ill í sambúð, og hún segist
ekki þá hafa verið svo umburðarlynd
að taka allt fyrir góða vöru.
Þegar Torfhildur er að fara heim,
skrifar Rannveig bróður sínum, að
hann muni hafa litla ánægju af að
hitta hana, því að hún virðist líta svo
á, að aðrir menn séu skapaðir fyrir
hana, og að frægðin hafi ekki verkað
vel á hana.
En hvað sem því líður, þá tók Torf-
hildur til óspilltra málanna eftir
heimkomuna. Hún gefur út skáldsög-.
una „Elding“, sem fékk heldur lélega
dóma, og aðra stutta sögu, „Högni og
Ingibjörg“, gefur hún út um svi’pað
leyti. Og hún safnar áskrifendum og
byrjar árið 1891 að gefa út tímaritið
„Draupni", sem hún gaf út til ársins
1908. f því birti hún skáldsögur eftir
sjálfa sig, auk annars efnis. Hún
skrifar mest sögulegar skáldsögur.
„E!ding“ var um kristnitökuna, og
í „Draupni" birtast „Jón biskup
Vídalíin“ og „Jón biskup Arason.“
Einnig hóf hún að gefa út rit
fyrir börn, sem varð að vísu skamm-
líft, aðeins tvö hefti. Og um aldamót-
in hefst hún enn handa og gefur út
blaðið „Ðvöl“, sem kom út einu sinni
í mánuði. Síðasta eintak þess kom út
í desembermánuði 1917.
Auk ritstarfanna kenndi Torfhild-
ur tun^umál og ýmiss konar hann-
yrðir. Eg hef séð flostjöld, sem hún
hafði málað á mynztur, og myndir
kenndi hún að mála á dúk.
Torfhildur Hólm var fyrsta konan,
sem Alþingi veitti styrk til ritstarfa,
fyrst 500 krónur, sem seinna voru
lækkaðar í 200 krónur og færðar
undir ekkjulífeyri. Á efri árum rýmk-
aðist þó hagur hennar, meðal annars
erfði hún húseign eftir systur sína,
Ingólfsstræti 21, og bjó þar frá 1910
til dauðadags.
Þó að skáldsögur Torfhildar Hólm
teljist ekki bókmenntaperlur, þá
vann hún afrek miðað við aðstæður
allar 'og tiðaranda, og sízt væri mak-
legt, að íslenzkar konur létu minn-
ingu hennar gleymast með öllu.
Heimildir:
Tímaritið óðinn, formáli eftir
Viihjálm Þ. Gíslason að Ritsafni
T.Þ.H., formáli eftir Finn Sig-
mundsson að Þjóðsögum og sögn
um, Fiunur Sigmundsson: Konur
Skrifa bréf.
i
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
t
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
EINAR BEINTEINSS0N:
í ÁRGILINU
Þar sem liátt um hamrastalla
hvannastóð úr dufti rís,
vil ég þreyttur höfði halla,
heimsins glaum ég flýja kýs,
hér í fjallsins helgidómi
hvildarstundin verður góð,
kátir þrestir klökkum rómi
kveða mér sin vögguljóð.
Alls kyns tónar hœfa hlustir,
hvergi 'söngvagleðin dvin,
hamraþilsins háu burstir
hljómum kasta milli sín.
Einn ég vaki, söngvar seiða,
sjónum birtist yrýði flest,
gamburmosans mjúka breiða
meðan hvílir lúinn gest■
Hér er sœlt við söngva giaða,
sumardýrð og geislaflóð,
hér um órof aldaraða
yrkir slcáldið söguljóð,
strengi hrœra sterkir fingur,
snilldin heillar anda vorn,
heiðadalsins sögu syngur
silfurhœrður þulur forn.
Loftabylgjur bœrir léttar
bragahljómur fagurklár,
meðan glóey guíli fléttar
geislasveig um öldungshár,
undratónar klökkvir kvika
kristalshreinir gígju frá
þar sem straumar bjartir blika
bergsins traustu rótum hjá.
Stoltar bjarkir höfuð hneigja
hárum þul, er gígju slœr,
fram a.f bergi tœrnar teygja
tónagleðin heillar þær.
Yndislega blómstur bœra
bjarta kolla, stillt og hljóð,
líkast er þau œtli að lœra
aldna skáldsins töfraljóö.
Það er eins og hulinn helmur,
hreinn cg fagur opnist mér,
gljúfrabúans háttahreimur
huga minum svölun ber.
Sorg og gleði saman rima
silfurstrengir gigju hans.
Ást og hatur allra tíma
i hans Ijóðum stígur dans.
t
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
i
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
T I M I N N
SUNMJDAGSBI.AÐ
36?