Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Blaðsíða 17

sagði hann ofi. „Það er barátta er
vont tíðarfar. alls konar pestir og
varga. En þó er refurimn verstur af
öllum plágum”
Herferð'inni gegn vínviðarsýkinni
var lokið, og nú var Daníel mest
í mun að vinna bug á kvillum, sem
hrjáð'u ávaxtatrén hans. Hann sneið
af þeim visnar og skemmdar grein-
ar og skóf af þeim mosa og spilltan
börk, en Sylvia rak vírspotta inn í
holur, þar sem viðarormarnir höfðu
hreiðrað um sig. Loks kom Fílómena
á vettvang og hvítþvoði stofnana.
„Nú er trjánum óhætt fyrir því,
sem á þau skríður af jörðinni", sagði
Daníel. „En hvernig get ég vairið
þau fyrir því, sem kemur af himnum
ofan?“
Hann sá, að Ágústínus stóð við
húsdyrnar og gerði að gamni sínu við
Sylvíu.
„Hvað er nú öðru nýrra?“ sagð'i
Daníel við hann.
„Gildran bíður egnd“, sagði mað-
urinn frá Bergamó.
„Og refurinn?"
„Við veiðum hann í nótt“, sagði
Ágústínus.
„Ef menn gætu verið svona hand-
vissir um endalok allra refa“, sagði
Daníel.
Ágústínus trúði honum nú fyrir
þvi hvemig refurinn skyldi veiddur:
„Katrín skrifaði honum og sagðist
hafa aflað mikilvægrar vitneskju.Hún
kom því svo fyrir, að þau mæltu sér
mót við Ríva Píana, rétt við vatnið,
klukkan níu í kvöld. Það er svo um
talað, að þau hittist við gömlu kap-
elluna. Eg ætla líka að vera þar við-
staddur, ásamt tveim öðrum.“
„Heldurðu, að það ætti ekki að gera
lögreglunni viðvart?" sagði Daníel.
„Það væri heimskulegt. Ræðismað-
urinn kæmist undir eins á snoðir um
það, og refurinn myndi sneiða hjá
gildrunni".
Daníel svaraði ekki, Það var al-
kunna, að fasistar áttu ítök í lögregl-
unni. En hann var áhyggjufullur
vegna þeirrar hættu, sem vofað gat yf-
ir ítölsku flóttamönnunum. „Það ætti
heldur að senda Tessína þangað“,
sagði hann En Ágústínus andmælti
þessu.
„Það væri bara til þess, að fleiri
yrðu í þetta flæktir," sagð ihann-
„Þar að auki á það bezt við, að ítalsk-
ur refur gangi í ítalska gildru".
Þetta kvöld fór Daníel með lest-
irmi til Lókarnó, Um tíuleytið lagði
hann af stað meðfram vatninu í átt-
ina til Saleggí, þar sem hann ætlaði
að bíða eftir Ágústínusi, er gert
hafði ráð fyrir að koma þangað og
segja honum tíðindin. Klukkan vár
orðin hálf-tíu, þegar maður kom til
hans. Það var ekki Ágústínus, held-
ur Lúkas. ítal’skur. húsgagniasmiður
frá Mínúsíó.
„Ágústínus meiddist dálítið i
hendi”. sagði hann. „Hann gat ekki
komið, þvi að hann vill láta sem
minnst bera á meiðslunum".
Daníel var a nálum. „Og hinn?“
spurði hann.
„Hann var Játinn liggja þar, sem
hann var kominn. Hann kom með
tvo menn með sér, en þeir fóru burt
á meðan hann talaði við Katrínu og
sögðust koma aftur eftir að klukku-
stundu liðinni Við biðum bak við
kapelluna, þar til þeir voru horfnir
í áttina til Navegna. Á meðan snökti
Katrín og andvarpaði og rausaði ein-
hverja markleysu. Hún margendur-
tók það, að hún hefði ekki tamið sér
að vera með nefið niðri í því sem hana
varðaði ekki um, og vildi ekki skipta
sér af því, sem henni kæmi ekki við.
Hún gæti ekkert annað sagt honum
en það, að byÞmgarritin, sem smygl-
að væri til ítaliu, kæmu úr grámunka
klaustrinu í Madonne del Sassó í
Lókarnó.
Daníel gat ekki að sér gert að
hlæja, þegar hann heyrði þetta.
„Ágústínus fór einn til hans, og
við urðum eftir bak við kirkjuna",
hélt Lúkas áfram“. Það var svo
um talað, að hann notaði skammbyssu
sína því aðeins, að hinn gerði sig
líklegan til þess að skjóta að fyrra
bragði. Ágústínus slangraði í áttina
til hans, eins og hann væri þarna á
ferli af tilviljun. Það var komið myrk-
ur, og hann kveikti sér í sigarettu,
þegar hann var kominn alveg að hon-
um. Hann þekkti hann undir eins
við ljósglætuna frá eldspýtunni.
„Ha?“ sagði hann. „Hér sér maður
þá gamlan kunningja. Þú ert ítalsk-
ur njósnari!“ Hann fleygði sígarett-
rmni frá sér og réðst á hann. Við
komum fram úr fylgsni okkar, og
Katrín tók til fótanna."
„Skárust þið í leikinn?"
„Þess þurfti ekki. Við vorum aðeins
á vakki í kring, svo að enginn kæmi
að þeim óvörum. Ágústínusi veitti
undir eins betur. Hanin kom mannto-
um undir sig og greiddi honum rokna-
högg í hausinn. Það hefði nægt til
þess að rota naut. Við vissum svo
sem, hve fílefidur Ágústínus er, en
okkur grunaði ekki, að heiftin væri
svona mikil."
„Þú manst líklega, að fasistarnir
drápu bróður hans“, sagði Daníel.
„Hvernig meiddist hann á hendinni?“
„Þrællinn beit hann. Hann læsti
tönnunum í vinstri höndina á hon-
um og vildi ekki sleppa takinu. Ágúst-
ínus lét hinn hnefann '■íða á kjálk-
ann á honurn, en það dugði ekki. Þá
tók hann fyrir kverkarnar á hnnun-
og kyrkli hann“.
„Er hann dauður?" spurði Daníel
óttasleginn
„Það virðist vera“.
„Þá verður Ágústínus að forða sér.
Kannski er ráðlegast. að hann komi
sér undir eins til Frakklands".
Þegar Danie! hafði fengið þessar
fréttir, afréð hann að vera um kyrrt
í Lckarnó um nóttina og fara svo til
Bellinzóna morguninn eftir. En hann
vildi ekki láta konu sína og dætur
óttast um sig Hann fór því inn í
kaffihús og símaði heim til sín.
„Það var heppni, að þú hringdir“,
sagði Sylvía utidir eins. „Eg er búin
að láta leita að þér um allar trissur."
„Hvað hefur komið fyrir?“ spurði
Daníel felmtraður.
„Það hefur ekkert komið fyrir okk-
ur“, svaraði Sylvía. „En það varð
bifreiðarslys hér rétt hjá — á vegin-
um til Gordóla Einn mannanna stór-
slasaðist. Læknirinn sagði, að það
væri ekki gerlegt að flytja hann langa
ieið, og það var gengið hér hús úr
húsi til þess að biðja fyrir hann.
Allir sögðu, að það kæmi hvergi til
greina nema hjá okkur. Mamma vildi
þó ekki taka við honum að þér fjar-
verandi. En svo ég tók af skarið. Eg
sagðist vera viss um, að þú neit-
aðir ekki dauðvona manni um húsa-
skjól í brýnni nauðsyn".
„Auðvitað ekki“, sagði Daniel
„Hvar liggur hann?“
„Á neðri hæðinni — í herberginu
mínu,“ svaraði Sylvía. ,,Eg ætla að
sofa hjá Lovísu"
„Er maðurinn í lífshættu?"
„Læknirinn vildi ekkert segja um
það. Eg bauðst til þess að vaka yfir
manninum, en hann sagðist ætla að
senda hingað hjúkrunarkonu.“
„Hvaðan kotn þessi maður? Veiztu,
hver hann er?;'
„Hann er meðvitundarlaus enn“,
sagði stúlkan. „En þetta hlýtur að
vera rikur maður, því að læknirinn
vildi borga mömmu fyrir fram“.
„Heyrðu“, sagði Daníel. „Eg get
ekki komizt heim í kvöld. Eg verð að
gista í Lókarnó í nótt, og svo fer ég
til Bellinzóna í fyrramálið, því að ég
á þangað brýnt erindi. En það ætti
ekki að koma ag sök. Þið gerið allt
eins og lækmrinn segir ykkur og
verðið ekki með neinar úrlölur"
Daníel símaði aftur heim til sin
morguninn efttr, því að honum lék
hugur á að vita, hvort slasaði maður-
inn var lífs eða liðinn. Lovísa kom
í simann, því að Sylvía liafði farið í
búð.
„Eg held, ag maðurinn ætli að
hjarna við“, sagði hún. „Það kom
hingað hjúkrunarkona i nótt, en
Sylvía vildi vaka yfir honum líka . . .
Svo er læknirinn qýkominn".
Daníel vildi fá að tala við hann.
„Læknir“, sagði hann. „Þér skul-
ug bara gera vður heimakominn. Mér
þótti verst, að ég skyldi ekki vera
heima, þegar þetta bar að“.
„Eg lield, að maðurinn nái sér“,
sagði læknirinn ..Hann er mikið
særður á höfð: en ég hef sannfært
mig um, að hann hefur ekki höfuð-
kúpubrotnað. Eg slcal hlutast til um,
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
377