Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Blaðsíða 13

varSveitt í handriti einu af riti Jóns
lærða um hulin pláss, þótt vafasamt
sé að eigna honum þær.
„... Hann var haldinn margfróður.
Einn sunnudag, sem hann prédikaði
í Flateyjarkirkju og stóð í prédikun-
arstólnum með mikilli alvöru að út-
leggja fyrir sóknarfólkinu Evangelí-
um, kom einn hrafn upp á gluggann
vig prédikunarstólinn, skrækjandi
með sínum hljóðum og kvaki, svo
að ekki heyrðist orð af því, sem
presturinn talaði, og þó nokkrir af
sóknarmönnunum vildu hann í burt
reka frá glugganum, var hann með
þess hærri ofurhljóðum upp yfir sama
glugga, svo prestinum gagnaðist ekki
að prédika. Þegar það hafði lengi
gengið og prestinum leiddist
að heyra til krumma leingur, kallaði
prestur út um gluggann til hrafns-
ins með þessum svolátandi orðum,
sem svo hljóða: „Éttu hann“. Strax
það þeim orðum út töluðum flaug
hrafninn burtu, síðan prédikaði
presturinn eftir því sem hann hafði
ásett sér. Og að þjónustugjörðinni
endaðri spurði nokkur af kirkjusókn-
armönnum. prestinn séra Árna, hvað
það 'hefði átt ag þýða, þar hrafninn
hefði hljóðað og krúnkað- svo ákaf-
lega upp yfir prédikunarstólsglugg-
anum, allt þangað til presturinn kall-
aði út til hans. Séra Árni svaraði:
„Ei var það nokkuð sérlegá merki-
legt, en segja vil ég yður það. Úti-
gaungusauðir yðar og mínir eru hér
á eyju þeirri, sem kallast Höskuldsey
og liggur ei lángt hér frá; þar átta
ég von á einum hrút. Nú kemur þessi
hrafn til mín og biður mig a^ lofa
sér að éta au'gun og út kroppa á þess-
um hrút, því hann segir minn sami
sauður liggi þar dauður vestan til á
eynni á einni lítilli klöpp, og vonum
skjótara kunni þar flæða yfir. Hann
vildi ei þagna, fyrr en ég gaf honum
leyfi hér til, þá flaug hann í burtu.
Nú kunnu þér að taka einn bát og
róa þar heim og vita hvort ekki er
svo, sem ég hefi yður nú sagt“. Þeir
reru nú þángað sem presturinn hafði
þeim til vísað og fundu sauð hans
þar dauðan liggja. Sat á honum einn
hrafn og kroppaði út hans augu....
Það héldu menn fyrir satt að þessi
séra Ámi hefði skilig hrafnakvak“.
Til er aðferð til að skilja mál
fugla yfirleitt og veit víst einginn
hversu gömul hún er, en hún mun
komin til Norðurlanda sunnan úr
löndum: Sé blandað blóði allra fugla
saman, verður þar af ormur, og sá
er étur af holdi þess orms mun skilja
fuglamál. Önnur er sú ag taka skal
smyrilstúngu, sem er blá, „og láta
hana liggja í hunangi tvo daga og
þrjár nætur; þegar hún er síðan
borin undir tungurótum skilur sá
fuglamál sem hana ber þar; en ekki
má bera hana annars staðar í munn-
inum, því sá fugl er eitraður". Enn
er þetta bragð til að skilja fuglamál,
og kemur hrafnsegg þar í góðar þarf-
ir: Tak glænýti hrafnsegg úr hreiðri,
sjóð það og legg volgt í hreiðrið aftur,
og er hrafninn finnur missmíðin, þú
sækir hann sér stein einn til að gera
það hrátt aftur; þag er náttúrusteinn
og er í eyju einni í Raugahafinu. Sé
þessum steini haldið í munni, þá skil-
ur maður fuglakvak. — En til þess
að kunna og skilja hrafnamál sérstak-
lega höfðu menn og ráð, og kemur
fram í því sadistískur óhugnaður úr
heimi svartagaldurs: , „Maður skal
kryfja lifandi hrafn og taka úr hon-
um hjartað, og geti hann flogið eða
færzt þar á eftir um-^vö spor, er
þeim gefið að skilja hr'afnsmál eftir
það, sem hjartað hefpt" en annars
ekki. Hrafnshjartað skaT maður hafa
undir tungurótum sér’ á meðan mað-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
373