Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Blaðsíða 16

faenni eftir. ÁgúStínus beið uppi á
stígnum.
„Heyrðu“, sagði Daníel við konuna.
„Þú skalf ekki vera hrædd. En segðu
Ágústínusi það, sem þú hefur sagt
mér, og gerðu síðan það, sem hann
ráðleggur þér“.
Daníel horfði á eftir þeim, þar sem
þau gengu í áttina til Gordóla. Síðan
sneri hann til svínastiunnar sinnar
til þess að huga að grísunum.
Nokkrum dögum síðar var hann
með Sylvíu. dóttur sinmi, að vinmu
í laufskálanum í víngarðinum. Þá
skaut Ágústínusi allt í einu upp.
Daníel hafði ekki séð hann síðan
gyltan gaut.
Daníel hafði ætlað að nota þessa
morgunstund til þess að forða því, að
sníkjusveppir eyðilegðu vínviðinm
hans. Hann strauk greinarnar með
litlum vírbursta í leit að sýktum
blettum, og Sylvía fylgdi honum eft-
ir með sjóðheitt vatn í könnu. Því
úðaði hún þar, sem sýkingar varð
vart. Ágústinus ók vörubifreið, sem
var hlaðin múrsteinum. Hann nam
staðar og kallaði:
„Þetta er allt í fullum gangi“.
„Hvað er í fullum gangi?“ spurði
Daníel, sem áttaði sig ekki undir eins
á því, hvag hann var að fara.
„Þú veizt, hvað ég á við1", sagði
Ágústínus. Svo veifaði hann hend-
inni og ók brott. Daníel hristi höf-
uðið.
„Þessir ítalir eru bezta fólk“, sagði
hann vig dóttur sína. „Þeir eru hjálp-
fúsir og fljótir til — og hugrakkir.
En þeir eru of málgefnir".
Sylvía herti upp hugann og vék
að því, sem hana hafði lengi langað
til að mlnmast á: „Pabbi“, sagði hún,
„ég veit, að þú hefur oft hjálpað
þeim, sem vilia frelsa ítalíu, þó að
þú talir ekki um það. Get ég ekki
gert eitthvað líka?“
„Tíndu þarna saman greinarnar og
kveiktu svo i hrúgunni", svaraði fað-
ir hennar. „Annað getur þú ekki gert
eins og sakir standa“.
Sylvía hlýddi Daniel fylgdi henni
eftir rneð augunum á meðan hún tíndi
upp greinarnar og bar þær saman í
litlar hrúgur Hún varg tvítug í
nóvember. og Daníel virti hana fyrir
sér, bæði hreykinn og kvíð'inn, því
að hún var dýrmætasta og ótryggasta
eign hans.
Næst sá Daníel Ágústínus á sunnu-
dagsmorgun. Það var fáum dögum
síðar. Daníel og Fílómena voru að
tala um ref, sem komizt hafði í
hænsnabú í Kadenazzó og Róbasakkó
nóttina áður.
„Það fundusí hér um bil fimmtíu
ungar hausstýfðir", sagði konan.
„Hafi hausinn verið stýfður af þeim
og blóðið sogið úr þeim, þá hefur
það verið mörður, en ekki refur,“
sagði Daníel.
Bílstjóri frá Kadenazzó kom aðvíf-
andi, og þau le.ituðu álits hans. „Það
var refur — tvímælalaust“, sagði
hann. „Og seunilega fleiri en einn.
Hjá einum var ekkert eftir nema
stélfjaðrimar".
„Við verðum að hafa gát á ung-
unum okkar“ sagði Fílómena við
Daníel. „í fyrra misstum vig þá alla
úr einhverri pest. Það færi alveg
með okkur, ef refurinn hremmdi þá
núna“.
„Við verðum að egna fyrir hann“,
sagði Daníel.
í þessum svifum var það, að Ágúst-
ínus kom. Hann kallaði Daníel á ein-
tal og sagði honum, að allt gengi að
óskum. „Katrin fór að ráðum mínum
og gerði það, sem ég sagði henni
að ■ gera“, sagði hanin. „Njósnarinn
gein við agirímu. Nú verðum við að
vera viðbúnir‘'.
„Hvað ætlastu fyrir?“ spuiði Daníel
með ákefð.
„Við ginnum hann í gildru", svar-
að'i Ágústínus.' ,
Daníel gat ekki ag sér gert —
hann hló. Þetca orð, gildra, var hið
eina, sem Fílðmena hafði heyrt af
orðaskiptum þeirra, og nú gaf hún
ekki orða bundizt.
„Það er ekki nóg að egna gildru",
sagð'i hún vig Ágústínus. „Hann er
slægur, refurinn, og gín ekki um-
svifalaust við hvaða agni sem er. Og
þó að það freisti hans, þá byrjar
hann á því að krækja klónum í það.
Það getur kannski verig gott að
setja upp stálgildru, en ég held nú,
að Jiað sé betra að eitra fyrir hann“.
Agústínus skildi ekki strax, hvað
hún var að fara
„Það er ekkert tryggara að eitra
fyrir hann“, sagði Daníel og sneri
sér að konu sinni. „Sé tófa hungruð,
þá er eins oft, að hún hirðir ekki um
að tína upp smábita, sem dreift er
hingað og þangað. Og þó að hún
gleypi eitraðan kjötbita eða eitraða
kastaníuhnot, þá er alls ekki tryggt,
að það komi að gagni. Það veit eng-
inn, hvað mikið þarf af strykníni til
þess að granda tófu, sem menn hafa
ekki séð, Sé stryknínið dauft og tóf-
an feif og hraust, þá getur alveg
eins verið, að hún fái bara magakvöl
um stundarsakir, og ekki kemur það
í veg fyrir, að hún leggist á ungana.
Og sé of mikið notað af eitrinu, ælir
hún því samstundis, og þá verður
hún hálfu gráðugri en áður, þegar
hún hefur jafnað sig“.
„Það er með öðrum orðum ógerlegt
að ráða niðurlögum refs“, sagði
Ágústínus, er nú hafði loks skilið,
hvað hjónin voru að tala um, þegar
hann kom.
„Ekki er það ógerlegt, þó að það sé
erfitt“ sagði Daníel. „En hingað til-^s
hafa menn ekki veitt þá með málæð-
inu einu saman“.
Fílómena gekk inn, þvi að yngri
dóttirin kallaði á hana. Karlmennirp-
ir hurfu inn í aldingarðinn, þar sem
þeir héldu áfram samræðum sínum.
„Þegar Katrín var búin að snökta
og andvarpa nægju sína, féllst hún
á að gera það, sem ég vildi“, sagði
Ágústínus. „Þessi ítalski þrjótur kom
svo til hennar i gær og sagð'i henni
heimilisfang “Sitt í Pallanza. Hún á að
skrifa honum, þegar hún hefur kom-
izt á snoðir um eitthvað".
„Tilgreindi hann ekki einhverja,
sem hún á ag sitja um?“
„Ekki hefur hann ger* það enn“,
svaraði Ágústínus. „En hann mæltist
til þess, að hún forvitnaðist um nöfn
ítalskra verkamanna, sem koma dag-
lega i vinnu hérna megin landamær-
anna og eru í kunningsskap við flótta-
menn og aðra, sem tortryggilegir
þykja i stjórnmálum. Hann lét þess
getið, að henni yrði borgað rausnar-
ef hún hjálpaði honum til þess að
komast á snoðir um, hverjir smygla
byltingai'ritum og áróðursbæklingum
frá Sviss til ftalíu".
„Nefndi hann þá ekki meinn, sem
grunur hvílir á?“ spurði Daníel.
„Ekki í þetta skipti“, svaraði
Ágústínus. „Hann sagði Katrinu, að
eiríhver ráð yrðu með að koma henni
fyrir í Ziirich, ef böndin bærust að
henni eða hún teldi sér hættu búna“,
bætti hann við. „Hún hefur verið
hér í Tessinalandinu i þrjátíu ár,
og hana hefur sjálfsagf alltaf langað
til þess að flytjast aftur til stór-
borgar“.
„Heldur Katrín, að ég sé í einhverj-
um tengslum við ítalska byltingar-
menn?“ spurði Daníel.
„Áreið'anlega ekki“, sagði Ágúst-
ínus. „Það linnir ekki andvörpun-
um, þegar hún talar við mig, og
alltaf tönnlast hún á því, ag hún
hafi unnið heiðarlega fyrir sér og
haldið sig við sinn leista. Og signor
Danfel er svo stakur heiðursmað-
ur og Tessíni í ofanálag, segir hún
— hann hefur aldrei flækz) í neinar
stjómmálaerjur og getur borið mér
vitni, segir hún . . .“
Sylvía var í litla herberginu sínu
uppi á loftinu og nú sá hún þá
Ágústínus í aldingarðinum.
„Má ég koma til ykkar?“ kallaði
hún.
„Auðvitað máttu það“.
Stúlkan kom hlaupandi út í garð-
inn. En þegar hún nálgaðist, breyttu
þeir um umræðuefni og fóru að tala
um veðurhorfurnar.
Daníel egndi gildru við hænsmakof-
ann á hverju kvöldi og eitraði auk
þess fyrír refinn hér og þar. En
það bólaði ekki á því, að hann léti
blekkjast. Og sömu sögu var að
segja af refnum, sem Ágústínus hugð-
ist veiða: Hann gekk ekki heldur í
þá gildru, sem egnd hafði verið fyrir
hann. Að minnsta kosti hafði Daníel
ekki neinar spurnir af honum.
„Líf bóndans er þrotlaus barátta",
376
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ