Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Blaðsíða 10

1 þessum hvítu og hreinlegu gerkörum gerjast öliS.
hest og fjórhjólavagn til þess. Þess-
um hesti var eigmlega platað inn á
jnig Hanon hafði fælzt og tiplaði
alltaf fyrir vagninum, gekk al'drei
eðiilega. Þetta var mjög gáfuð og
indæl skepna cg fældist aldrei með
ölvagninn. Seinna keyptum við ann-
an gráan hest, sem var grindhoraður,
þegar við fengum hann. Við fóðruð-
um þá á maltúrganginum, sem kall-
aður var hrosti, og þeir þrifust vel
af því, enda hafa ölgerðarbestar þótt
bera af öðrum hestum í útliti.
— Sumír haida, að þú heiÞr Egill
Skalla-Grímsion.
— Já, ég fæ líka stundum bréf
erlendis frá, sem" eru stíluð á hr.
Sk'aHa-Grímsson. Annars skírði ég öl-
gerðina í hóTuðið á Agli, af því að
ég hafði ekki hevrt um neinn annan,
sem verið hafði kræfaii við öldrykkj-
una. Ég hef líka alitaf haldið upp á
íslendingasögurnar og lesið þær mér
ti'l sálubótar.
— En þú sjálfur, ert þú ek'ki mik-
ill öldrykkjumaður?
— Nei, það hef ég aldrei verjð,
og þegar ég var unglingur, þótti mér
öl vont. Það hvarflaði víst e.kki að
mér þá, að ég ætti eftir að framleiða
þennan bragðvonda drykk, eins og
mér fannst hann þá vera. <Ég kom
einhvern tíma á Eyrarbakka, u ’igli'ng-
ur, kluk’kian 6 að morgni. Þar vildi
bakarinn gerá mér gott og kom með
öl í ausu ti-1 mín, en ég gat ekki
drukkið það. — Löngu seinn,: varð
mér ljóst, að þetta hafði verið gott
öl. — Ég keypti líka einu sinni gamla
Carlsberg hjá Thomsen gamla — ein-
mitt þar sem ég varð síðar til húsa
með öigerðina — ég hafði heyrt, að
Caristoerg væri fitandi. Ég var hor-
krangi og mig langaði til að fitna af
þessum undradrykk. Ég keypti flösk-
una og fór með hana í portið bak á
við, dró úr henni tappamn og ætlaði
að drekka úr henni, en ég kom ekki
inni'haldinu ofan í mig, — mér fannst
það svo vont. Þá kostaði innihaldið
20 aura, en flaskan 6 aura. Ég heilti
niður úr flöskunni og þóttist góður
að geta bjargað þessum 6 aurum með
því að selja flöskuna. Ög þetta voru
nú öll ölkaup mín í lifinu.
— Fá menn ekki líka leið á öli.
þeir vmna við framleiðslu á því?
— Nei, nei, ég vann einu sinni i
nokkra mánuði á ölgerðarhúsi í Dan-
mörku til þess að kvnnast framleiðslu
háttum. Þar vann gömul kona. Hún
hflfði farið í kappdrykkju við karl-
mann, mikið svolamenni. Þau byrj-
uðu að morgni. Hún mátti ráða, hvað
þau drukku, og kaus að drekka Port-
er, sem var sterkasta ölið. Klukkam
hálf tólf gafst svolamennið upp. Hann
var þá búinn að drekka tíu flöskur,
en hún tólf, en samt bætti hún við
sig tveimur fram að hádegi. Það var
ekki að sjá, að hún væri orðin leið
á ölínu. — Það var líka einu sinni
hjá okkur hérna heima í ölgerðinni
þýzkur bruggm'éistari. Hann hafði
verið bruggari í Kairo og var þar
kallaður tíu litra maður. En sjálfur
sagðist hann hafa komizt mest upp
í 14 lítra á dag og fann aldrei bragð
af minna en tveimur hálff'löskum.
Hann fékk bara þunnt öl hjá okkur,
og sagði, að það myndi drepa sig. En
hann lifði hér í mörg ár, þrátt fyriT
þunna ölið. Þjóðverjar eru mikli- ;1-
menn, enda er ölið stór hluti af
fæðu þeirra.
— Reyndist samkeppnin við
danska ölið ekki erfið?
-— Jú, en 1926 vorum við búnir
að fá fullkomin áhöldt og erlendan
fagmann í þjónustu ölgerðarinnaT. —
Þar meS varð okkar öl jafngott því
danska. Þá hvarf danska ölið af mark-
aðinum. Þegar við vorum búnir að
ná markaðinum, ætluðu stjórnarvöld-
in að tolla framleiðsluna jafnt og
danska ölið. Það h?fði verið dauða-
dómur. Það varð þess vegna að sam-
komulagi, að tollurinn skyldi vera Vá
af tollinum á erlenda ölinu. — Ölgerð
hér verður alltaf dýrari en erlendis,
vegna þess að hér verður að kaupa
allt utanlands frá nema vatnið og
vinnuna.
— Þetta hefur sem sagt ekki verið
neinn dans á rósum.
— Nei, það voru mörg ljón á veg-
inum ti'l ag byrja með og vonlítið
fyrstu árin, að eitthvað verulega
rættist úr framleiðslunni. Ég hafði
mikið fyrir þessu í byrjun. Svo þeg-
ar það fór að ganga, tók hið opinbera
418
llMINN - SUNNUDAGSBLAÐ