Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Blaðsíða 21

Aldrei friður
Ólafur var mjög argur yfir því,
hve ónæðissanu var í kirkjunni. Það
var ekki fyrr farin að síga að honum
notaleg værð í sæti sínu en hann varð
að standa upp. Þó umbar hann þetta
lengi án þess að mögla til muna.
En þegar presturinn fór að blessa
yfir söfnuðinn, gat hann ekki lengur
orða bundizt:
„Aldrei er fnður“, sagði hann, „nú
á að fara að blessa“.
Dómsdagur
Séra Hallgrímur Thorlacius í Mikla
garði var að spyrja fermingarbörn
á kirkjugólfi og kom víða við. Ein
spumingin var á þessa leið:
Bitvargar
Framhald af bls. 426.
ist þörf; ég handsamaði venjulega
kvikindjn með klístrugu vaxstykkinu
og velti því logandi milli fingranna,
þar til skordýrið rifnaði og af-
skræmdist og breyttist í ofurlítinn,
ógeðslegan reykjarstrók.
Til þess að ég yrði fljótari að grípa
til öskjunnar með vaxkveikjunum,
án þess að bitvargur slyppi inn fyrir
netið, geymdi ég hann yfir eina nótt
undir höfðalaginu. En þegar ég ætl-
aði að nota vaxkveikina, voru þeir
orðnir mjúkir vegna hitans, og rétt
þegar ég bar eld að einum, beygðist
kveikurinn og brennisteinninn klístr
aðist djúpt undir nögl mína! Ég sló
frá mér í myrkrinu eins og hestur
við vespubit með þeirri afleiðingu,
að hið tötralega moskitónet mitt
rifnaði að endilöngu jafn langt og
handleggurinn náði . . . Ég kveikti
Ijós og virti fyrir mér eyðilegging-
una, sá að óvinnandi virki mitt var
orðið rústir einar . . . . þá féll ég á
kné í rúminu og bað stutta, skjálf-
andi bæn til fjandans. Og svo lagðist
ég niður undir þýðingarlausum
hengslum netsins, já, ég ætlaði að
sýna þeim, að ég þyrði það. Ég fyllti
m g illskulegri þolinmæði, vildi ekki
taka þátt í leiknum lengur, bless, til
fjandans með ykkur, mýflugur,
veggjalýs og kláði, nú vildi ég fá
minn svefn og engar refjar.
Mýflugurnar sungu frísklega um-
hverfis varnarlaust rúmið; það söng
í öllu myrkri herbergisins eins og í
sjóðandi katli. Öðru hvoru sló ánægð
mýfluga vængjunum á andlit mitt,
mjóróma tónar vængjanna bólgnuðu
skyndilega út, og ég fann gi-anna
fætur skordýrsins á andlitinu. En ég
hafði gert mig ónæman, vildi ekki
bregðast við þessu, og á meðan höfuð
mitt var umlukið gráðugu skýi skor-
kvikinda, heilli hljómsveit þyrstra
bitvarga og sjóðheit nóttin féll að
„Nær verður áómsdagur?“
Börnin þögðu við, og svaraði prest-
ur sér þá sjálfur:
„Það er ekki von, að þið vitið það,
börn. Það vita ekki englar guðs og
ekki guð sjálfur og ég varla“.
Étur ekki mat
Loftur Loftsson í Ranakoti eignað-
ist eitt sinn spesíu, og bar hann hana
siðan lengi á sér, enda hafði hann
lítt haft peninga á milli handa um
dagana. Þessa spesíu tók hann iðu-
lega upp úr vasanum, þegar hann
hitti ókunnuga, velti henni milli
fingra sér og mælti:
„Þessa var ég að innhenda í morg-
un. Það étur ekki mat, þó að maður
eigi svona dálítinn hégóma hjá sér“
mér eins og gufa í baðstofu, sofn-
aði ég.
Daginn eftir vaknaði ég í eldi og
svita. Andlitið á mér var líkt og al-
sett brennandi blóðkoppum. Ég leit
í spegilinn með öðru auganu og vissi
ekki, hverju ég átti að trúa — hitt
augað var alveg lokað. Eh ég hafði
sofið vel og gekk eineygður fram
og aftur og drap mývargana með
fingrinum; þeir sátu sljóir og þungir
af blóði á veggjunum. Þegpr ég drap
þá, varð eftir stór blóðblettur á veggn
um. Sumir höfðu ekki getað dregizt
að veggjunum, en lágu á gólfinu at-
aðar í blóði. Að öllu samanlögðu
hafði þessi ræningjahópur rænt mig
blóði, sem svaraði einni fullri fingur-
björg í stærra lagi.
Uss!, hvað var það, sem þaut í iðr-
um jarðar!, — líkt og galtóm kvörn,
sem malar og ískrar, særir sjálfa sig
með löngunarfullum söng sínum . . .?
Hvaða þúsund radda söngur var
þetta? — Það voru bitvargarnir undir
skolpræsislokinu. (B.S. þýddi)
Olgerðin
Framhald af bls. 419.
um við með mikinn lager á Alþingis-
hátíðina á Þingvöllum. Þar var margt
um manninn og margur drykkjar-
þurfi. Þannig gekk þetta stig af stigi.
Síðara stríðiff hleypti mikilli spennu
í framleiðsluna, og þá fengum við
leyfi til að brugga sterkt öl handa
hernum. Á þeim tíma höfðum við líka
ölgerðina Þór í gangi, en annars var
hér ekki markaður fyrir meira en
eina ölgerð. Almenningur gaf þessum
sterka bjór gælunafn og kallaði hann
„Egil sterka“. Enski herinn keypti
mikig af honum. Það var þeim hag-
kvæmara en flytja ölið yfir hafið. Þeg
ar herinn fór í stríðslok, féll fram-
leiðslan á Agli sterka niður, en byrj
aði aftur, þegar bandaríski herinn
fékk bækistöð á Keflavíkurflugvelli.
Landkönnuðurinn
Framhald af bls. 416.
Þeir deildu og þrættu, sjúkir á sál
og líkama, og þegar þeir áttu skammt
eftir ófarið til strandarinnar, skildust
leiðir. Þeir héldu hver í sínu lagi td
Englands. Þar héldu þrætur þeirra
áfram. Þeim lauk með hörmulegum
hætti: — Þeim hafði verig gert að
skýra mál sitt og rökræða staðhæfing
ar sínar á opinberum fundi árið 1864.
Speke hafði í millitíðinni farið til
Afríku og komizt aftur ti! vatnsins,
sem hann hafði fundið i æiðangrinum
með Burton. Hann hafði enn sann-
færzt um, að ályktanir hans voru rétt-
ar. Níl ran,n úr vatninu. Fundurinn
átti að standa í tvo daga. Var það
„Brezka félagið" svokallaða, sem stóg
fyrir honum. Voru þar mörg mál á
dagskrá, en rökræður þeirra Spekes
og Burtons áttu að fara fram síðari
daginn. Þeir mættu báðir i fundar-
salnum fyrsta daginn. Speke var mjög
órólegur í fasi og yfirgaf salinn með-
an fundahöld stóðu sem hæst. Daginn
eftir mætti Burton með ræðu sína,
en Speke var hvergi að sjá. Tuttugu
og fimm mínútur liðu og ekkert spurð
ist til hans. En þá var tilkynnt, að
Speke hefði framið sjálfsmorð. — Hið
hörmulega var, að Speke hafði rétt
fyrir sér,- en Burton ekki.
Eftir þetta fór að halla undan fæti
fyrir Burton. Hann fór að vísu í
einn leiðangur til Afríku, sem aflaði
honum töluverðrar frægðar. En hann
var þó ekki sambærilegur við fyrri
l'eiðangra hans. Hann flæktist víða um
með konu sinni, Isabell, var að lok-
um gerður ræðismaður í Trieste og
sleginn til riddara. Þar andaðist hann
árið 1890 og fékk þá hvíld eftir hvíld-
arlaiisa ævi.
Auk þess framleiðum vig hann fyrir
sendiráðin.
— Þú vilt auðvitað, að sala á áfeng-
um bjór verði frjáls?
— Ég er alveg hlutlaus í því máli
og læt það lönd og leið.
— Þig hefur ekki dreymt um í
kjallaranum forðum, að fyrirtækið
ætti eftir að verða svona umsvifa-
mikið.
— Nei, það hvarflaði ekki að mér,
og engum, að þetta ölbrugg mitt yrði
jafn umsvifamikið og raun er á. Nú
rekum við ölgerð við Frakkastíg, gos-
drykkjaverksmiðju í Þverholti, og höf
um auk þess komið á fót lager í öl-
gerðinni Þór. Þetta hefur vaxið meira
en nokkurn hefur órað fyrir, enda
hefur manni aldrei fundizt maður
hafa tíma til þess að fara frá því. Nú
er ég náttúrlega farinn að slitna og
er minna viðloðandi starfið en áður.
•fig hef líka alltaf haft gott starfslið,
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
429