Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Blaðsíða 6

Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Blaðsíða 6
: þar sjá, að við tröll væri að eiga, en ekki menn. Var nú gert vopnahlé með kossum og faðmlögum, enda hafði bróðurþel trúarinnar vaknað, er ket- illinn splundraðist á þiljunum. „Gullni þráðurinn" sigldi niður Rauðahafið. Sú ferð var jafn brjálæð- isleg og upphaf hennar. Þeir vörp- uðu akkerum við strendur, þar sem djöfullegir óvinir leyndust, börðust við Bedúina, strönduðu á kóralrifi. Burton gat sér mikinn orðstír meðal pílagrímanna, er honum tókst að losa skipið með því að notfæra sér flóð á réttu augnabliki. Skipið losnaði og rann beint upp á næsta sker. Eng- in verkfæri voru til á skipinu af neinu tagi, engin varasegl, ekkert sem að gagni mætti koma. Skipið losnaði þó aftur, en pílagrímarnir tóku rétt- lætið í sínar hendur og kaghýddu skipstjórann. Síðan var ferðinni hald- ið áfram. Þannig komst skipið til 'hafnarborgar Medína. Þar dvaldist Burton um tíma, en hélt svo í gegn- um borgarhlið Yambu, hafnarborgar Medína út á eyðimörkina í áttina að hæðum nokkrum, en að baki þeirra var hin margheilaga borg Medína. — Úlfaldarnir í lest pílagríihanna voru tvö hundruð að tölu og báru ýmist kornmat eða pílagrím á hnúðum sín- um. Sjö tyrkneskir hermenn fylgdu þeim til verndar gegn þjófum og bóf- um eyðimerkurinnar. Á sjötta degi ferðarinnar réðust ræningjar að þeim í þröngum dal með ópum, óhljóðum og skothríð. Þeir vörðust af mikilli hörku, en tólf menn féllu, áður en árásinni var hrundið. Afram hélt ferð in. Sumir fengu sólsting og dóu og voru grafnir í eyðimörkinni. En að lokum blasti Medína við augum þeirra. Lýsingar Burtons á þessari sögu- frægu borg eru með eindæmum ná- kvæmar og litríkar. Það hefur ekkert farið fram hjá vakandi augum hans. Athuganir hans bera hinum ástríðu- fulla þekkingarþorsta hans vitni, frá- bæru minni og athyglisgáfu, sem vart átti sinn líka. Og allan þennan tíma ferðast maðuirinn um í dularklæðum, vitandi það, að minnstu mistök gætu kostað, að upp um hann kæmist, og þar með væru dagar hans taldir. Hann dvaldist i rúman mánuð í Medína. Þaðan hélt hanu í hópi sjö þúsund pílagríma í átt til Mekka yfir öldur eyðimerkurinnar, æðisgenginn hiti sól arinnar í hverri frumu, — rykið og þorstinn voru förunautar þessara furðulegu manna, sem lögðu á sig allt þetta erfiði til þess að geta lof- að spámanninn í borg hans, Mekka. Eftir níu daga ferðalag komu þeir til „Dalsins“, Al-Zaribah. Þar köstuðu þeir hinum ytri fötum sínum, þvi að hér var hinn útvaldi staður. Nú var hin eiginlega pílagrímsganga hafin. — Þeir böðuðu sig og báru á sig ilm- smyrsl, klæddust síðan ullarkyrtlum og rökuðu hár sitt. Úr þessu máttu þeir ekki skerða hár á höfði sínu, ekki raka skegg sitt, ekki angra dýr eða flugur, sem leituðu á þá, ekki slíta grös eða lauf. Þeir máttu ekki deila eða láta sér illyrði um munn fara: Þeir voru pílagrímar á vegum hins heilaga spámanns, Múhammeðs, og látlaus köll þeirra bárust út yfir eyði- mörkina, sjö þúsund radda hljómur: Labbayk, Labbayk — hér kem ég, hér kem ég! Þeir voru helgir menn, helgir í augum hver annarra, en ekki allra. — Skothvellir rufu samradda hljóm- inn úr börkum þeirra. Blár púðurreykur liðaðist upp á bak við klettana við stíginn, þar sem pílagrímarnir gengu, berskjaldaðir og vopnlausir. Æði greip um sig meðal þeirra. Þeir æddu hver um annan þveran meðan byssur ræningjanna sungu sinn feigðarsöng. Hestar, úlf- aldar, múldýr þutu í einn hnapp og stífluðu fjallaskarðið, þar sem píla- grímarnir voru staddir; hnegg hest- anna blandaðist veinum og gráti kvenna og barna, og skothríðin buldi á hópnum. Pílagrímurinn Burton gat sér eigi lítinn orðstír í þessari orra- hríð: Hann settist niður mitt í öllu kúlnaregninu innan um særða menn og dauða og tók til að snæða, rólegur og svipbrigðalaus, — aðrir æddu um sem sturlaðir væru. Að lokum tókst hermönnunum, sem voru pílagrím- unum til verndar að hrinda árás ræn- ingjanna og reka þá á flótta. Þá veittu menn athygli þessum rólega og æðrulausa pílagrím: — Allah! Hann situr og snæðir, sögðu menn furðu- lostnir. Þegar þeir tóku að nálgast hina helgu borg, Mekka, sem hafði verið vonarstjarna þeirra alla þessa löngu leið, urðu þeir æstir og eftirvænting- arfullir og hröðuðu förinni sem mest þeir máttu — sjö þúsund manns, ungir, gamlir, konur, börn. Og loks sáu þeir hana í stjörnuskini suðurs- ins, þar sem hana bar við kvöldhim- ininn eins og dökkan skugga, — eyði- mörkin að baki. Burton lýsir Mekka með sömu ná- kvæmninni og alúðinni sem hann hafði áður lýst Medína. Hann lýsir þessari borg, sem allt fram á síðustu áratugi hefur nær staðið í stað — nema nú eru sumar byggingarnar í borginni hærri en þær gömlu, akr- ar teygja sig út frá henni og Hús All- ah, sem teygir alla þessa pílagríma ár eftir ár yfir eyðimörkina. Hús All- ah, sem er kjarni Mekka og geymir leyndardóm hennar, er stendur dýpri rótum í fortíðinni, en sjálf Múham- meðstrúin. Húsið er kallað Kaabah og er höf- uðtákn Múhammeðstrúarinnar. Þang að snýr Múhammeðstrúarmaðurinn sér, þegar hann biður bænir sínar. í bænum hans er aðeins til sú hin eina átt, — að Kaabah, að Mekka. Þetta er aflöng steinbygging, óholuð inn- an. Hún er um átján skref á lengd, fjórtán á breidd, og hæð hennar er 12—14 metrar. Sagan segir, að Abra- ham, ættfaðir ísraelsmanna, Rafi reist þessa byggingu og efnið í hana sé sótt til allra fjalla heimsins nema Svörtu fjalla í Algier. Yfir það var breitt þungbúið áklæði, og pílagrím- arnir þrýstu brjóstum sínum tárfell- andi að því. Hættur eyðimerkurinnar, hin langa og erfiða ganga gerði geðs- hræringu þeirra taumlausari, bænir þeirrá magnaðri. Burton tók þátt í öllum þeim trú- arathöfnum, sem hin heilaga borg hafði að bjóða heiðvirðum Múham- meðstrúarmanni. Hann gekk sjö sinn um umhverfils Kaabaih, þrisvar sinnum hratt og fjórum sinnum hægt. Hann ii Þetta voru stórir, hálfnaktir villimenn, sem stóðu eins og myndastyttur. Hver þeirra héltum digurt spjótskaft, sem stóð í gólfi, en sjálft spjótsblaðið var á stærð við skóflublað. Burton var ákveðinn að hlaupa til amírs- ins og þrýsta byssuhlaupinu að hausnum á honum. 414 T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.