Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Blaðsíða 2

í glaðlegum bjarma frá sedrusvið-
lareldi sátu þrír menn og töluðu sam-
an alvöruþrungnum rómi. Kvíðnum
augum og svipharðir háðu þeir bar-
áttu við sinn eigin ótta.
„Var nokkur ástæða fyrir Nickey
til þess að halda, að hann hefði gert
það?“ spurði Parker allt í einu.
„Hvað — drepið Hugh?“ hreytti
Wyneh út úr sér háðslega. „Ég gæti
svarið, að hann gerði það ekki. Við
borðuðum miðdegisverðinn okkar
saman í Temple, áður en hann byrj-
aði að mála. Ég þekki Nickey1.
Öldruðu mennirnir tveir litu vork-
unnlega á hann.
„Það geri ég líka", sagði Mason
hæglátlega og lét glamra í pípu-
munnstykkinu mi'lli tanna sér.
„Þá veiztu, að hann gerði það
ekki“, fullyrti Wynoh æstur.
„Ég segi þér, að bg veit það ekki“,
endurtók Mason þrákelknislega. Hin-
ir litu á hann tortryggnir, og Wynoh
kreppti hendurnar um stólarmana.
Hvað?“, hrópaði hann, en Mason
svaraði ekki. Parker laut áfram og
ræsikti sig.
„Við hérna erum allir vinir Nic-
keys“, sagði hann sefandi röddu.
„Einlægir vinir, en þú ert sá eini af
okkur, sem varst með honum þetta
kvöld, Mason — varst með honum
allan tímann. Þú varst Iíka viðstaddur
réttarrannsóknina á eftir, út af vesl-
ings Hugh“.
Hann þagnaði til þess að bæla nið-
ur geðshræringuna i rödd sinni. „Við
vitum, hver var úrskurður líkskoð-
arans, en segðu okkur hreinskilnfs-
lega, hvað gerðist?"
Andrúmsloftið var þvingað. Mason
fann spyrjandi augnaráð þeirra hvíla
á sér, en hann leit ekki upp. Hann
fyllti pípuna sína á ný. Svo leit hann
á þá.
„Jæja, ég skal segja ykkur það“,
sagði hann þreytulegum rómi. „Þá
getið þið dregið ykkar eigin álykt-
anir. Sjálfur get ég það ekki, en —
ég verð að segja þetta fyrst til þess
að skýra afstöðu mína. Ég hef byggt
upp starfsþjálfun mína — það sem
hún nær — “ hann visaði því kæru-
leysislega á bug, að hann hafði heið-
ursmerki cg riddaratign —, „með því
að vinna sannanir úr staðreyndum.
Það er „hin konunglega ICið“ lag-
anna — svo að ég er ekki maður,
'Scin auðvelt er að vefja um fingur
sér eða fylla af hégil'jum".
„Daginn, sem Huntsby-málið fékk
svo skjótan og dramatískan endi,
varð mér það ljóst klukkain sex, að ég
át'ti, aldrei þessu vant, frí, það sem
eftir var kvöldsins. Ég var á lausum
kjala, of þreyttur til að nenna að
hafa fataskipti, svo að ég smeygði mér
inn á veitingahús og borðaði einn.
Það var skammt liðið á kvöldið, þeg-
ar ég hafði lokið við að borða, svo ég
reikaði inn á „The Mall“ og braut
heilann um, hvert halda skyldi, þegar
mér allt í einu datt Nickey í hug. Ég
hafði ekki séð hann óralengi, svo ég
hoppaði upp í strætisvagn. Þú heim-
sóttir hann, Wynch, gerðirðu það
ekki?“
Wynch kmkaði kolli. „Hann bjó í
sama húsi og Hugh“, tautaði hann.
„Já, Hugh bjó beint uppi yfir Nic-
key. Vinnustofa hans var beint uppi
yfir setustofu Nickeys. Munið það.
Það er mikilvægt atriði. Hjá Nickey
var maður, Oharles Somares að nafni.
Ég hafði ekki séð hann áður. Við-
feUdinn piltur, með drengjalegt bros.
Jæja, Nickey var í bezta skapi. Að því
er virtist höfðu þeir verið að stríða
Hugh, og hánn hafði reiðzt. Hótaði
að kæra eða eitthvað í þá átt, — það
var líkt honum, — og síðast hafði
hann rekið þá út og lokað sig inni.
Við þrír sátum og spjölluðum um
síðustu mynd Nickeys — nútima
Dante og Beatrice. Hann var nýbú-
inn aff kaupa nýja „gínu“ í fullri lik-
amsstærð, með ótal liðamótum. Nic-
key var mjög hrifinn af henni.
Sýndi okkur, hvað hægt var aff gera
með hana og setti hana í alls konar
stellinigar. Þeir eru farnir að gera
þessa hluti svo vel úr garði nú orðið,
að þeir virðast næstum vera lifandi.
í sama bili var dyrabjöllunni
hringt, og Nickey fór sjálfur til dyra.
Það var pakki, sem litlum drengaum-
ingja hafði verið fallð að koma til
skila á leiðinni heim til sín. Hann
hafði villzt og var 'grátandi. Þið vitið,
hvað Nickey er hrifinn af börnum.
Hann fleygði pakkanum á borðið,
þaut fram og aftur í leit að kökum og
ávöxtum, gaf drengnum allt hand-
bært skotsilfur sitt og nokkuð af
mínu, og sendi hann síðan heim í
bfl.
Þegar hann kom inn aftur til þess
að athuga pakkann, kom í ljós, að
hann var alls ekki til hans. Hann var
merktur Hugh. í myrkrinu hafði
drengurinn mislesið númerið. Niekey
fannst þetta ákaflega fyndið. Hanu
hugsaði sér Hugh bíða þolinmóðan
eftir rúmleistum og brjósthlífum.
Hugh með froskaugun bak viff þykk
gleraugun var svo tilvalinn maður ’Jl
þess að erta. Hann átti ekki til snefil
af kímni. Hugsið ykkur mann, sem
ætlar að verða skurðlæknir og þolir
ekkj að sjá blóð.
Þá datt Nickey snja-llræði í hug.
Hann stakk upp á því, að við opn-
uðum pakkann og sendum Hugh ein-
hver gömul stígvél og rusl, og áffur
eh við gátum hindrað það, hafði hann
skorið sundur bandið. Innan í papp-
ímum var gömul bók, forneskjuleg
skræða, mygluð og gul af elli. Hann
fletti blöðunum með viðbjóði, gat
ekki lesið nokkurt orð og rétti ekkur
hana síðan. Ég hélt, að hún væri
kínversk, bókstafimir virtust svo
leyndardómsfullir, en Somers, sem
virðist vera sérfræðingur í dauðum
tungumálum, fylltist áhuga og tók
bókina á hné sér. „Það er sanskrit’-,
tilkynnti hann, „hið forna og helga
tungumál Indverja. Drottinn minn!
Það er um djöfladýrkun“.
„Djöfladýrkun!“, hrópaði Nickey,
„ég vissi ekki, að neitt slíkt væri til“.
Somers sagði, að þegar hann var í
Bombay, hefði fakír nokkur sagt hon-
um, að furðulegir hlutir ættu sér
stað í hjarta Himalajafjalla af völd-
um „djöfla-dýrkenda. Á meðan hélt
hann áfram að fletta blöðum bókar-
innar, sem öll voru með hundseyrum.
„Nei, heyrið þið mig nú“, hrökk
allt í einu út úr honum. „Þessi bók
er einmitt sú rétta — ákveðnar reglur
um, hvernig eigi að iðka djöfladýrk-
un. Hún gefur raunverulega formúl-
una fyrir því, hvernig hægt sé að
reka eða kasta sál manns úr úr lik-
ama hans.“
Við Nickey hlógum. „Það er þó
ekki alvara yðar, að þér trúið slíkri
endileysu?", sagði ég.
„Ég veit ekki“, svaraði hann var-
færnislega. „Skal ekkert segja um
það. Ef helmingurinn af því, sem
gamli maðurinn sagði mér, er
satt“ —. Og hann hélt áfram að ráða
rúnirnar, ug Nickey laut yfir öxl hans
og horfði á.
„Heyrðu, Mason”, hrópaði Nickey,
„látum okkur halda tilraunafund, eða
hvað það er nú kallað, og framkvæma
smávegis særingar upp á eigin spýtur.
Köllum gamla manninn fram — hvað
segir þú, Charhe?‘
Ég hélt, að Nickey væri genginn
af göílunum og sagði honum það. En
ef hann fær einhverja flugu í höfuðið,
410
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ