Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Blaðsíða 13

hafa hann heima. Daginn eftir var
allt klappað og klárt, og ég flutti
hvolpinn heim. Hann var þá svo
blásnauður, aS hann átti hvorki
hálsband né nafn. En síðar komst
ég að því, að hið síðarnefnda hafði
hann eignaat, en týnt því aftur.
Úr þessu bætti ég fyrst, og skýrði
hvolpinn Limmí. Hálsbandig fékk
Limmí síðar, og lifði eftir það við
allsnægtir.
Limmí lærði fljótt að þekkja
nafnið sitt, og ég byrjaði á að
kenna benm að hlýða og haga sér
eftir settum reglum. Jafnframt
reyndi ég að skilja óskir hennar og
uppfylla þær. Hún var mjög elsk
að okkur hjónunum og litlu dótt-
ur okkar, og eí það bar við, að þær
voru einar saman, taldi Limmí
skyldu sína ^ð vernda hana, ef
háska bar að höndum. Hún hélt
henni þá fastri með tönnunum,
þar til hjálp barst eða hættan leið
hjá. Lund hennar var einstaklega
ljúf og lipur, og þag var oft unun
ag sjá, hvað hún leitaðist við að
]áta að vilja okkar og hlýddi fús-
lega hverju orði og bendingu.
Limmí var fremur smá vexti,
miðað við sinn ættflokk. Hún var
ljós um höfuð, kvið og fætur, en
svört á bak, eins og hún hefði
brugðið yfir sig svartri skikkju.
Hún var slétt og fögur í háralagi,
en hærðist nokkuð, þegar aldur
færðist yfir hana.
Nú skal sagt frá því, hvernig
ég fékk vitneskju um fyrra nafn
Limmíar, og eigandann, sem gaf
henni það. Svo bar við, að frænka
mín í Hlíðardal lánaði mér bók,
og kom ég heim með bókina og
tók hana úr umbúðunum. Er
Limmí sá umbúðirnar, þreif hún
þær til sín, og hljóp með bréfið
í bólið sitt, lét vel ag því eins og
það væri hvolpur, og er við vildum
fjarlægja það, var hún ófáanleg
til þess að sleppa því. Vig skildum
ekkert I þessu háttalagi Limmíar,
fyrr en við náðum fundi frænku
í Hlíðardal. En þegar hún hafði
heyrt sögu okkar, sagði hún:
„Þetta er þó ekki hún Otta
mín?.“
Og þegar betur var að gætt,
kom þag á daginn, að frænka í
Hlíðardal hafði um tíma haft kynni
af Limmí, því að þáverandi eig-
andi hennar, sjómaður, sem gaf
henni Ottu-nafnið, dvaldist í Hlíð-
ardal með hvolpinn, þegar hann
var í landi. Oft gerðum við það
í gamni að nefna hana gamla nafn
inu, og það leyndi sér ekki, að
hún kannaðist við það og var glöð
við, er það var nefnt.
Tvær dætur Limmiar.
Það er orða sannast, að þótt
margur sé heiðurshundurinn, þá
hefur öll hundaþjóðin sætt þung
um ámælum fyrir ruddalegt fram-
ferði í ástamálum sínum, bæði
hneykslanlegt fjölkvæni og dólgs-
leg áflog og hávaða vig frjóvgun-
ina. Og þrátt fyrir aldalanga sam-
búð, virðist hundaþjóðin ekkert
hafa lært í þessu efni af mönnun-
um, sem bindast siðlega einni
konu og búa með henni alla sína
löngu ævi.
En í þessu efni segir frúin, að
Limmí hafi átt algera sérstöðu.
Ag undanskildu einu forskoti, átti
hún aðeins einn elskhuga. En yfir
þeim báðum vofði refsivöndur
yfirvalda borgarinnar, sem var
hvorki meira né minna en dauða-
dómur, ef þau sæjust utan húss.
Ástvinur hennar hét Týrus og átti
heima í Háteigi. Hann var af góð-
um ættum og alinn upp við góða
stjórn og siðsemi. Sá munur var
á aðstöðu þeirra td laganna, að
í Háteigi hafði verið kúabú og
mætti kannski segja, að Týrus
hefði haft þar embætti að gegna,
þótt hundar séu að vísu lítt not-
aðir við slík bú, og kýrnar löngu
horfnar. Niðurstaðan verður þó
sú, að Týrus stóð í skjóli við kýrn-
ar í Háteigi, en Limmí í skjóli
við hann, svo ag aldrei kom að
því, sem yfir vofði, að mann í
góðum fötum og með gyllta
hnappa bæri að garði þeirra erinda
ag kubba lífsþráð þeirra.
Týrus var skyldurækinn, trygg-
LIMMÍ fær sér sykurmola
lyndur og háttvís í framgöngu, og
sambúð hans og Limmíar stóð í
fimmtán ár. Urðu afkomendur
þeirra 46. Aðeins einn þeirra dó
nýfæddur, og hann vanskapaður
þannig, að fæturnir sneru upp.
Hinir urðu fjárhundar uppi um
sveitir og reyndust sumir vel, en
aðrir miður, því að ekki geta allir
orðið ættarfaukar, þótt af góðu
kyni séu. Einn sonur þeirra ólst upp
Framhald á bls. 430.
io«o«o»oéo*OBO»0'
T I M i N N — SUNNUDAGSBLAÐ
421