Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1963, Blaðsíða 14

Myndin er tekin á Þjóðminjasafninu, og sjást á henni ýmis þau áhöid, sem notuð
voru við hákarlaveiðar. Áhöldin eru komin til safnsins frá Bjarna Jónssyni i Bjarn.
arhöfn, hróöur Jóhannesar. — (Ljósm.: Tíminn — GE).
en við það varð hann máttlaus.
Það mátti alls ekki stinga í bakið á
hákarli í doggaróðrum, því að þá fór
mænan í sundur og náðist ekki úr, en
afturhlutinn, sem hélt mænunni, var
þá lifandi og spriklaði, svo að erfið-
ara var að hafa hann í slefi.
í skurðarróðri var farið allt öðru
vísi að. Þar var ekki hirt nema lifrin
og bakið, en hitt skorið í sjóinn. í
skurðarróðrana var líka farið á
stærri bátum, og þar var hægt að
nota tæknina til hjálpar. Þegar há
karlinn kom upp á yfirborðið, var
hann stumginn með áholdi, sem kallað
var drepur. Við það fór mænan í
sundur, en sá, sem stakk varð að
vera snar í snúningum. Hákarlinn hef-
ur nefnilega þann sið að velta sér á
sárið, og þá reið á að vera búinn að
kippa drepnum burt, því að annars
gat hákarlinn þrifið hann úr höndun-
um á stungumanninum. Síðan var
-krækt í hákarlinn og hann hífður upp
með spili. Þegar hann var kominn
allur upp úr, var kviðurinn og sporð-
urinn skorinn frá og látinn fara í
hafið, en það sem átti að hirða skor-
ið með skálmum í hæfilegar lykkjur.
Síðast var svo hausinn látinn fara í
sjóinn.
— Mestan afla, sem við fengum í
einu í doggaróðri, yar veturinn, sem
við rerum frá Gjögri og við vorum
fljótir að fá þann afla. Eg man, að
við vorum orðnir beitulausir, en for-
maðurinn hringdi í Pétur í Ófeigs-
firði, sem alltaf átti beitu, og ekki
stóð á henni hjá honum. Pétur tók
einnig að sér að koma beitunni á-
leiðis til okkar og flytja hana út
undir svo kallað Eiði, sem er milli
Norðurfjarðar og Ingólfsfjarðar. Ég
man ekki, hvort Pétur tók nokkuð
fyrir þetta, en ég efast um, að hann
hafi gert það. Við vorum settir að
veizluborði í Norðurfirði, meðan
unglingspiltur var sendur eftir beit-
imni yfir Eiðið. Um kvöldið höldum
við svo út, mig minnir við höfum
farið á mið, sem kallað er Hnúkar.
Klukkan tíu um kvöldið vorum við
lagztir fyrir stjóra, og klukkan tvö
um nóttina höfðum við fengið tuttugu
hákarla, fjórir menn. Það flýtti fyrir
að við drógum þá ekki alla. Við hök-
uðum eina þrjá við borðstokkinn, en
þeir höfðu í græðgi sinni fylgt félög-
unum upp. Níu skárum við inn í bát-
inn, en ellefu höfðum við á seil. Síð-
an höfðum við uppi og lögðum af
stað í land. Veður var gott, blæhvítt
logn og lítil alda, en samt gekk
fremur seint, því að vélin var heldur
kraftlítil. Þó sé þokkalega vel af
stað. En eftir hálftíma bilar vélin, og
þá er ekki um neitt annað að ræða
en að taka fram árar og róa. Það hjálp
aði okkur, að við höfðum strauminn
með okkur og aldan ýtti aðeins á, en
þó rétt mjökuðumst við áfram.
En klukkan átta um morguninn
mætum við þeim Magnúsi Hannibals-
syni og Gunnari á útleið. Þeir draga
okkur að landi, þar sem skemmst var,
í Akurvík á Reykjanesströnd. Þar fara
tveir í land, formaðurinn og einn há-
setanna, og ganga inn að Gjögri
til að fá aðstoð við að koma aflanum
síðasta spölinn. Þar brugðust menn
fljótt við. Fenginn var bátur, sem
móðurbróðir minn átti, og Jón Sveins
son, sem þá var kaupmaður á Gjögri,
lánaði menn úr vinnu hjá sér og fór
sjálfur með. Auk þess voru nógir sjálf
boðaliðar til að fara til liðs við okkur.
Mig minnir þeir hafi komið átta sam-
an á bátnum, stórum árabát, fimm
manna fari. Upp í þann bát var skor-
inn sá hákarl, sem við höfðum haft
á seil, og léttist okkur bátur mikið við
það. Þó var aflinn svo mikill, að
báðir bátarnir urðu að draga nokkur
bök á seil inn að Gjögri. Sú ferð gekk
að óskum og tókst að bjarga öllum afl
anum, en þá hafði öll sjóferðin tek-
ið rúman sólanhring. Verðmæti afl-
ans jafngilti tuttugu haustlömbum, en
meðalhákarl var metinn á við haust-
lamb. Okkur þótti þetta góður túr.
Þeir Magnús og Gunnar komu líka í
land með fullan bát þetta kvöld. En
þetta var síðasti aflatúrinn okkar þá
vertíð. Við fórum út um morguninn
eftir, en þá var engan hákarl að fá.
494
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ