Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1963, Síða 22

hástöfum. Hann á í vök að verjast,
reynir aö hrista hana af sér, en
árásir hennar eru linnulausar.
Allt i einu hleypur hann fram
á klett, sem rís þverhnípt við vatn
ið. Hann fer á fremstu nöf og
fleygir yrðlingnum niður fyrir.
Frá vatninu berst dauft skvamp
í sömu andrá sleppir tófan tök-
um á greifingjanum. Hún rekur
upp harmsárt vein, nemur staðar
á klettabrúninni og mænir á yrðl-
inginn, sem flýtur í vatnsskorp-
unni. Skammt frá er lægð í kletta-
vegginn, eins og örslcot þýtur hún
þar fram af og æðir út í vatnið.
Itefurinn var á næstu grösum
og heyrði hávaðann. Greifinginn
nýtur ekki lengi sigurgleðinnar.
Hann var í þann veginn að skjót-
ast inn { híðið til að vitja yrðling-
anna, sem eru varnarlausir. Þá
stekkur refurinn á hann.
Gamli greifinginn er dasaður,
tekur þó hressilega á móti, þegar
eigi verður ko'mizt hjá hólmgöngu.
Veitir andstæðingnum vel útilátna
pústra og sparar hvorki kjaft né
klær.
En rebbi er ekki neinn aukvisi.
Tekur kjaftfylli í gráan feld greif-
ingjans, hvassar tennur ganga
gegn um skinn og vöðva. Blóð
drýpur.
Befurinn nær frumkvæði. Hann
þjarmar að greifingjanum. Tann-
ar aðra framlöpp hans og kennir
notalegrar sæluvímu, þegar and-
stæðingurinn kveinar. Herðir tak-
ið; bítur svo fast, að marrar í bein-
um.
Bardaganum lýkur. Gamli greif-
inginn laétur undan síga. Rebbi
fylgir honum dáiítinn spöl. Hleyp-
ur svo niður að vatninu til að
skyggnast um eftir konu sinni.
Hún hefur bjargað yrðlingnum
á land, lagt hann til þerris móti
sól. Hann er ekki alvarlega slas-
aður, raknar fijótlega við eftir
volkið. Gleði móðurinnar er
óblandin.
Fáum dögum seinna haltrar
gamall greifingi umhverfis hól
langt norður í skóginum. Hann
ætlar að grafa þar nýjan bæ. Önn-
ur framlöpp hans er sáraum, svo
aí hann hikar við að hefja verkið.
Bn el'jusemin bregzt ekki. Þó er
sá kvíði ásækinn, að jafngóð hí-
býli og hann átti við fjallavatnið,
eignist hann aldrei framar.
S. J. íslenzkaði.
Kynlegur fyrirburður
Framhald af bls. 487
Sonur Helgu var Sigurður bóndi í
Eyjum. Með honum fl'uttist orðróm-
urinn af umgangi svipveru séra Er-
lends þangað. Þekkti ég, sem aðrir,
þann orðróm, en var litt trúaður á
hann, sem fyrr segir.
Haldið var, að hugur séra Erlends
hefði fylgt einhverjum erfðagripum
úr búi hans til nefndra niðja hans.
Það kann að vekja tortryggni á frá-
sögn Björns, að í fyrra skiptið verður
hann reimleikans var bæði heyran-
lega og sjáanlega, en í síðara skiptið
aðeins sjáanlega, en kunnugt er slíkt
í þjóðtrúarfræðum. Fyrirburðirnir
verða við ólíkar ástæður. í fyrra
skiptið er næ» aldimmt. Reimleika-
valdinum þykir þörf á að vekja at-
hyglina á sér með heyranlegum
hætti. í síðara skiptið er hál’fbjart
og nægilegt að vekja athyglina aðeins
sjáanlega.
Fyrsta rafmagnsvélin
Framhald af bls. 486.
Á íslandi er vélarinnar fyrst getið
í þýðingu Jónasar Hallgrímssonar á
Stjörnufræði eftir Ursin. (Prentuð í
Viðey 1842). Jónas kallar vélina þar
„rafurmagnstól". Frímann B. Arn-
grímsson getur þess, að hún hafi
verið til í „lærða skóianum" í Reykja
vík 1894. Sá, er þessar linur ritar, sá
hana fyrst í barnaskólanum á Akur-
eyri í lok fyrra stríðs, og þótti mikið
til koma, en ekki vissi hann þá, að
halastjarna var ljósmóðir tækisins.
Árið 1672 gaf Guericke út bók, sem
prentuð var í Amsterdam, og er þar
greint frá flestum tilraunum hans.
Hann andaðist í Hamborg 11. maí
1686. Hann »r kallaður fyrsti verk-
fræðingur Þvzkalands.
Hjarðfellingar
Framhald af bls. 483
Á ÍSLANDI AUSTUR
fyrir árum sjötíu,
í Hnappadalssýslu
í hreppnum Eyja,
fæddist að Þverá
fríður sýnum,
við Hjarðarfell síðar
hann var kenndur.
Hnigin er ævisól
að eilífu djúpi.
-Liggja iðjumannsins bein
orpin moldu.
Lausn
62. krossgátu
Duft í dimmri gröf,
í dauðans sölum
Ijúf er lúnum hvíld
að loknu starfi.
Fallinn af þjóðstofni
er þróttar viður,
með knáleika sem varðist
kastvindum lífsins,
skalf ei á velli,
þó skruggur heyrðust,
máttarstoð sinna
frá morgni ag aftni.
Enn munu margir
í Miklaholtssóknum
minnast hans,
sem á Hjarðarfelli
í þjóðbraut bjó
fyrir þrjátíu árum,
sem gestrisni og alúð
öllum sýndi.
Heima var hann talinn
með höfðingjum sveitar,
þegar hann flutti
af fósturjörðu,
söknuðu hans nágrannar
nær sem í fjarlægð,
enn hefur ei byggt þar
annar hans líki.
Hann var lundfastur,
lig veitti snauðum,
hygginn og tryggur,
trúfastur vinum.
Hann var margfróður,
hagleikssmiður,
þangað í liðsbón
því leituðu margir.
Fannst honum örðugt
í framandi landi,
allt aðrir siðir
og annarleg tunga,
og fátt til gleði,
kunningjar færri
sem til foma,
á Fróni heima.
502
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ