Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1963, Síða 17

Mary Brakefield, kona Samuels Brake
field, gestgjafans í Gullna Ljóninu
í Netlierhinton, lagði. leið sína eftir
gamalkunnu limbryddu götunni, sem
lá upp að rótum sandhólanna. Þegar
götunni sleppti tók við snarbrött
brekka, vaxin grófgerðu sandgresi,
alla leið upp á hæðarbrúnina. Þar
uppi var flatneskja, umkringd vold-
ugum virkisvegg, sem gnæfði tignar.
lega yfir breiðan virkisskurðinn um-
hverfis hann.
Framhlið þessa forna torfveggjar,
var svo brött, að sá, sem klifrað'i þar
upp, varð að skríða á hnjánum og
vega sig upp á höndunum, með því
að halda í sterka grastoppana, sem
þöktu vegginn likt og stríðhærður
loðfeldur. Á hverjum þriðjudegi fór
Mary Brakefield þessa sömu göngu-
ferð og alltaf ein. Hún var hæglát,
vingjarnleg og heiðvirð kona, ekkert
sérvitur að öðru leyti en þessu, og
þó að maður liennar og nágrannar
færu aldrei í gönguferðir nema nauð-
syn krefði, höfðu þeir fyrir löngu
vanizt þessum gönguferðum hennar,
svo að þeir voru hættir að líta þær
undrunaraugum, jafnvel þótt veður
væri svo hvasst, að ótrúlegt virtist,
að nokkur færi út. að nauðsynjalausu,
hvað þá færi að klifra upp á sandhól-
ana sér til skemmtunar.
Á vetrarkvöldum, þegar þorpsbúar
litu út um gluggana á smáhýsum sín-
um, út í rokhvasst kvöldhúmið og sáu
einmana manneskju berjast á móti
stormi og regnj, niður löngu þorps-
götuna, voru þeir vanir að segja
undrunarlaust: „Það er víst bara frú
Brakefield að koma heim af göngu
sinni“.
Hún var grannvaxin, snotur kona
um fertugt, þótt ókunnugir gizkuðu
á, að hún væri yfir fimmtugt. Andlit
hennar var fölt og beinabert, augun
voru einnig fölleit og þreytuleg og
hvarmarnir rauðir. Við niðurbeygð
munnvikin voru djúpir beiskjudrætt-
ir, sem stöku sinnum viku, allt í einu
SAGA EFTIR MARTIN ARMSTRONG
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
689