Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1963, Blaðsíða 16

Jafet var óvenjulegur fugl allt frá
upphafi. Þegar hann var aðeins þriggja
daga gamail, hvítur dúnbolti með tvö
gríðarstór augu, sagði hann sitt fyrsta
orð. Það var: Hví?
Móðir hans, brandugla að nafni
Emilía, varð afskaplega hreykin. í fyrsta
lagi: Litlar branduglur byrja sjaldan að
tala fyrr en þær eru fimm daga gamlar.
f öðru lagi: Jafet sýndi, svo ekki varð
um villzt, að hann var ekki einn af þess
um venjulegu ugluungum, sem hófu
mál sitt með því að segja „mamm ma“,
eða það sem var enn þá algengara:
Hvur?
— Þetta er svei mér gáfuð ugla, sagði
Emelía undir eins. — Hann skal heita
Jafet, en það þýðir Blessaður Af Guði
Aðeins Þriggja Daga Gamall.
í rauninni þýðir Jafet hinn stækkandi,
Bræður Jafets, Art, Kalli og Gervais,
voru ósköp venjulegar uglur. Á hverri
nóttu átu þeir þrisvar til fjórum sinn-
um þyngd sína eins og góðum ugluung-
um sæmir. Þeir breyttust úr aðdáunar-
verðum, litlum dúnbögglum í ófríða
unglingsfugla með stinnar fjaðrir, hvítar
og brúnar, þegar tími var til þess kom-
inn, tileinkuðu sér villandi lífsreglur
móður sinnar og urðu loks jafnruglaðir
í ríminu og hún, þegar sú stund rann
upp, að þeir ættu að yfirgefa bernsku-
heimilið í gamla, hola trénu.
Art, Kalli og Gervais gegndu strax,
þegar þeim var sagt, að nú ættu þeir
að fara að heiman og sjá um sig sjálfir.
Þeir kvöddu og hurfu út í myrkrið. En
Jafet lét ekki á sér kræla.
— Komdu, Blessaður Af Guði Aðeins
Þriggja Daga Gamall, sagði Emilía bl'íð-
Jafet gekk að útidyrunum og rýndl
út. — Uss, fuss, sagði hann. — Ég sé
ekki vængja minna skil! Hann sneri við,
gekk aftur út í hornið sitt og lagðist
fyrir. — Vekið mig ekki of snemma,
sagði hann við foreldra sína. — Ég á
erfiðan dag fram undan. Og þar með
var hann sofnaður.
Jói teygði fram klærnar. — Þessu
hef ég verið að bíða eftir, sagði hann.
— Líttu undan, kona góð.
— Nei, bíddu við, svaraði Emilía. —
Jafet er enginn venjulegur ugluungi.
Við vitum bæði, að hann sér ekki í
myrkri. Það getur vel verið, að hann
eigi eftir að verða fyrsta uglan, sem
stundar vinnu sína á daginn. Hugsaðu
þér, Jói, sonur okkar, fyrsta dag-uglan!
— Ef honum hefði verið ætlað að
vinna á daginn, hefði hann orðið gull-
Tr°ancy: Ugfon, spurSi: hví?
en Emilía var eins og allar uglur, og
þó sér í lagi branduglur, dálítið rugluð
í fræðunum. Til dæmis gortaði Emilía
oft af því, að forfeður hennar hefðu
verið forngrískir, og einn þeirra hefði
meðal annars verið einkaugla Pallas
Aþenu.
— Segðu það aftur, Jafet, sagði hún
oft næstu daga. — Segðu það fyrir
Rósu frænku og Klöru frænku.
— Hví, skrækti Jafet hlýðinn, en
bræður hans engdust sundur og saman
af afbrýðisemi, og fréttin flaug um
Garrabrandtsskóginn, að Jafet litli
hennar Emilíu væri mjög merkilegur
fugl.
Það var algengt að kunningjarnir
heiisuðu föður Jafets með þessum orð-
um: — Mér er sagt, að þú eigir son,
isem kann stafrófið aftur á bak og
áfram og geti talið upp alla forsetana.
— Það eina, sem ég veit, er það, að
það er óhemju vinna að fóðra hann,
svaraði Jói fýlulega. — Allir éta strák-
arnir fjórir eins og dúfnafálkar, en þessi
Jafet er búinn með matinn sinn, áður
en maður getur sagt guð hjálpi mér og
spyr svo bara: Hví? Ég hef oft áhyggj-
ur af því. Hér hætti ég stélfjöðrunum
til þess að veiða handa þessum botn-
lausu ungum, fæ varla nokkurn tíma
í mig hálfan sjálfur og svo spyr þessi
litli, hvort það sé þess virði? Ég veit
svei mér ekki.
— Þú veizt, vænti ég, hvað sagt er
um fjóra bræður í einu hreiðri? spurði
einn vinanna og flissaði.
— Nei, hvað er það spurði Jói.
— Hvur? spurði vinurinn, og allir
binir hlógu.
Jói andvarpaði. Svona enduðu allar
samræðurnar milli branduglanna í sjálf
heldu. Það var ekki að furða, þótt hin
göfuga samræðulist væri að deyja út.
lega. — Nú er kominn tími til að rýmka
hreiðrið. Burt með þig. Vængina upp,
og far vel.
Jafet hristi hausinn. — Ég ætla að
bíða til morguns, þangað' til ég get
séð eitthvað, sagði hann. — Úr því ég
verð að fara, er ekki nema lágmarks-
krafa, að ég fái að vita, hvert ég er að
fara. Það er blekmyrkur þarna úti.
— Auðvitað er myrkur, sagði Jói. —
Uglur fljúga aðeins í myrkri.
— Hví? spurði Jafet.
— Svona, hypjaðu þig út, strákur,
sagði Jói. — Hættu að brúka gogg.
Ef þú heldur, að þú getir lifað á mér
alla ævi.........
— Svona, Jói minn, greip Emilía fram
í — Mundu, að þessi er öðru vísi en
hinir. Svo sneri hún sér að Jafeti og
sagði blíðlega: — Sjáðu nú til, vinur
minn, svona eru reglurnar, rétt eins og
heimurinn var gerður. Fyrir langa,
löngu, safnaði hinn mikli guð Mani-
Vóba.............
— Manitou, greip Jói vonleysislega
fram í. — Manítóba er einhvers staðar
í Kanada — minnir mig.
— Hinn mikli guð Manitóba, hélt
Emilía ótrauð áfram, — safnaði saman
öllum fuglunum og gaf úr flugáætlun-
ina. Uglurnar fengu það hlutskipti að
vera á verði milli birtu. Haukarnir og
■ernirnir vinna á daginn, en við uglurn-
ar á nóttunni.
— Hví? spurði Jafet. — Hví verðum
við að vera á fótum alla nóttina til þess
að hafa í okkur? Hví var okkur skipað
að vera að þessu næturgöl’tri?
— Manitóba sagði það, svaraði Emilía.
— Hví þurfum við að gegna því?
spurði Jafet. — Hví er hann að skipa
okkur fyrir?
— Vegna þess, að við uglurnar getum
séð í myrkri, svaraði móðir hans.
þröstur, sagði Jói. — Hann ætlar bara
að liggja þarna, það sem eftir er, og
láta mig bera til sín matinn. Svo værl
hann vís til þess að spyrja mig, hvl
ég léti hafa mig til þess! Hann skal út!
Þannig atvikaðist það, að þrátt fyrir
mótmæli Emilíu, var tekið í hnakka-
drambið á Jafet litla og honum snarað
út fyrir dyrnar. Hann vaknaði á leið til
jarðar, og honum tókst að bregða fyrir
sig vængjunum, en þegar hann var að
ná jafnvæginu, flaug hann á beinhart
gúmmítré.
Hann sagði satt. Hann gat ekki séð
I myrkri. Þegar hann hafði áttað sig
og sviminn af fallinu var liðinn frá,
settist hann upp og rýmdi út i myrkrið
í kring um sig.
— Svertingi að moka kolum í myrkri!
sagði hann. — Hvað á ég nú að gera?
í sama bili heyrðist rödd: — Hvur?
— Jafet, hrópaði hann svo hátt, að
hann fann til í kúlunni á hausnum. —
Það er Jafet. Það verður einhver að
hjálpa mér.
— Ætli það þurfi að hjálpa Jafet,
sagði silkimjúk rödd í myrkrinu. — Ætli
undrabarnið þurfi hjáíp annarra!
— Heyrðu nú Art, sagði Jafet. —
Láttu nú ekki eins og fífl. Var það
mér að kenna, að mamma hampaði mér
svona? Þú ættir að geta svarað því.
— Hvur? spurði önnur rödd, og sú
þriðja bergmálaði: — Hvur?
— Þið heyrðuð til mín, svaraði Jafet.
Og ég þekki í þér röddina, Gervais, og
þér líka, Kalli Svona, komið þið nú og
réttið mér hjálparvæng. Við erum þó
bræður, þegar allt kemur til alls. Verið
þið nú góðir strákar og segið mér í
hvaða átt ég á að fara, svo að ég geti
falið mig undir steini eða einhverju,
þangað til það birtir. Ég er ekkert sólg-
í 832
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ