Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1963, Blaðsíða 18

fövegna einnar frekrar uglu. Og það hlaut
hann að vera. Art, Kalli og Gervais
áttu ekki í neinum vandræðum með að
ferðast í dimmu. Mamma hlaut að hafa
haft rétt fyrir sér að þessu leyti —
uglur áttu að sjá á nóttunni, en vera
biindar á daginn.
Og þar að auki voru örninn og fálkinn
miklu sterkari en hann.
— Gott, sagði hann að lokum. — Þið
vinnið. Ég skal fara. En ég verð að éta,
herrar mínir, og hvort sem þið trúið
því eða ekki, sé ég ekki glóru í myrkri.
Ég hið ykkur þess vegna að segja mér,
hvert ég get farið, þangað sem ég er
ekki fyrir og brýt ekki reglurnar.
Örninn og fálkinn skutu á ráðstefnu.
Jafet sá, að þeim kom ekki saman.
Örninn hnussaði við hverri uppástungu
fálkans, og fálkinn sagði i hvert sinn,
sem örninn stakk upp á einhverjum
stað: — Nei, við verðum að hugsa um
okkar fólk þar. Þeir þráttuðu svo lengi,
að Jafet fór að leiðast, og loks flaug
hann á brott, án þer, að biða eftir niður
stöðu fyrirfuglanna tveggja.
Hann fann annan skóg — ekki eins
fallegan og hann kom frá, en allsæmi
legan þó — og hófst þegar handa. Næst
um undir eins tók hópur af krákum
eftir honum, og þær upphófu slíkan
hávaða, að hann forðaði sér til þess að
lenda ekki 'aftur í deilum við fyrirfugla.
Þar sem hann stanzaði næst, veittist
hópur skjóra að honum. Á þriðja staðn
um, þar sem hann reyndi að setjast,
veittist ófrýnilegur, smávaxinn brodd-
göltur að honum — áreiðanlega fífl-
djarfur í þeirri trú, aíi ailar uglur væru
biindar i björtu — og gerði allt til þess
að reita hann til reiði. En Jafet var
orðinn þreyttur og þess vegna heldur
óþolinmóður, enda leið ekki á löngu,
þar til hann batt- enda á vaðalinn í
brottgeltinum.
Þetta rösklega framtak Jafets varð
til þess, að áhorfandi fuglar létu hann
í friði um sinn, og hann fann sér holu
í tré í útjaðri nálægrar borgar. Honum
tókst að ná í tvær hagamýs, áður en
myrkrið skall á, og reyndi svo að sofna.
Er hann svaf ekki vel. Hann-dlafði að-
eins' fengið lítinn broddgölt og tvær
hagamýs siðan Manitóba vissi hvenær,
og það er ekki gott að sofa, þegar mag-
inn er ekki ánægður.
Hann langaði mest til þess að fara
aftur heim til bernskustöðvanna, og
magi hans krafðist tafarlausra og rót-
tækra ráðstafana.
— Til fjandans með allar reglur,
m.uldraði hann hálfhátt. — Ég er svona
gerður. Eg dey úr hungri, ef ég hlýði
þeim. í hálfum hljóðum tók hann að
raula: „Fram til orrustu ættjarðarniðj-
ar“, til þess að auka sér hugrekki. Það
gekk hægt, en að lokum hafðist það,
og hann ætlaði að fara að leggja af
stað til heimabyggðarinnar — jafnvel
þótt það gengi sjálfsmorði næst, þegar
hann heyrði skræka kvenmannsrödd.
— Sjáðu þarna, JúIIa, sagði röddin.
— Ljómandi falleg sandsteinsugla, eða
jafnvel Nýja-Skotlands-ugla i glaða sól-
skini. Sjáðu, fljótt!
Ljósmyndavélarnir tikkuðu, þegar
Jafet leit við til þess að virða þessar
kvenpersónur betur fyrir sér. Sandsteins
ugla! Því ekki að bæta gráu ofan á
svart og kalla hann snæuglu?
- Ég er ekki viss um, að það sé
sandsteinsugla, sagði sú, sem nefnd var
Júlía, fjórum ljósmyndum síðar. — Mér
finnst hann líkari snæuglu í sumarbún-
ingi, Ég vildi bara, að hann breiddi úr
vængjunum, svo að við gætum verið
vissari. Hún skellti tungu 1 góm og
bjó til undarleg hljóð, sem hún hélt
áreiðanlega að væru uglumál. — Svona
karlinn, breiddu nú úr vængjunum.
— Hví í Manitóbasar nafni ætti ég að
gera það? sagði hann illskulega.
Þessi ókurteisa athugasemd hans staf
aði af illu skapi og gremju yfir kerling-
arrausinu um, hvað hann væri. En
hann átti ekki von á þeim áhrifum,
sem þetta hafði. Konurnar létu mynda
vélarnar síga og störðu á hann, opnum
munni. Það varð þögn. Svo sneri Júlía
sér hægt að vinkonu sinni:
— Heyrðirðu það, sem ég heyrði?
spurði hún.
— Ég heyrði eitthvað — eins og
„hví”, sagði hin eftir að hafa kyngt
munnvatni sínu nokkrum sinnum. —
Mjög greinilega.
— Þá er þetta ekki ugla, sagði Júlía.
— Uglur segja hvur.
— Eða hvur-hvur-hvuuur, samsinnti
hin. Stundum hvutt og einstaka sinnum
hvur-hvur-hvurt.
— En aldrei hví? spurði Júlia hvísl-
andi.
Þær horfðust í augu, fölar af æsingi.
Júlía rauf þögnina. — Doktor Anselmus
verður að sjá þetta, sagði hón hásum
rómi.
— En hvernig eigum við að halda
uglunni hér? spurði hin. — Hún flýgur
burt, og okkur verður aldrei trúað, —
allra sízt mun doktor Anselmus trúa
okkur.
Júlía var greinilega sú, sem hug-
myndirnar hafði. Hún opnaði axlatösku,
sem hékk við aðra lend hennar á móti
myndavélinni og tók að rífa váxpapplr-
inn utan af nestinu sínu. — Uglur eru
þekktar fyrir græðgi, sagði hún and-
stutt. — Dreifðu matnum þínum á jörð-
ina, kannski hann fáist þá til þess að
éta, meðan við sækjum doktor Ansel-
mus. Þar að auki eru uglur ekki á
ferli á daginn.
Jafet ætlaði að fara að mótmæla, en
lokaði svo gogginum. Þessar konuskepn-
ur voru farnar að stafla eggjasalati og
samlokum með pylsum á milli, súrsuð-
um olífum, kökum og súkkulaðistykkj-
um neðan við tréð hans, og ung, hungr-
uð ugla gerir hvað sem er til þess að
fá málsverð, jafnvel að þegja, þótt
hallað sé réttu máli. Hann beið, þar.
til þær fóru, en hoppaði svo niður úr
trénu til þess að borða þá furðuleg-
ustu máltíð, sem nokkurn tíma hefur
verið borin fyrir uglu.
— Sjáum nú til, sagði hann, þegar
hann settist aftur upp á grelnina sína,
úttroðinn eins og strætisvagn, um há-
degisleytið. — Ég gætl sennilega lifað
bezta lífi, ef mér tækist að vekja áhuga
þessa Anselmusar. Ef hvi er töfraorðið,
skal ég hvía fyrir hann i allt sumar.
Hann söng hví, hvi, hví, i öllum tón
tegundum, þegar kerlingarnar komu
aftur með doktor Anselmus og fjórtán
manna lið, alvopnað ljósmyndavélum,
kvikmyndavélum, rafhlöðudrifnum segul
bandstækjum og fuglabókum.
í níu daga var Jafet undur fuglafræð-
innar, branduglan, sem sat fyrir
myndavélum til þess að fá matinn sinn
þrisvar á dag, þar að auki aúkabita
fjórum sinnum, kaffi og með þvi tvisvar
sinnum og nokkra morgunverði, meðan
birtan var enn ekki of sterk fyrir þá,
sem vildu ná af honum verulega góðum
lilmyndum. Fuglavinir streymdu hvaðan
æva að til þess að skoða undrið, og
þeir veittu honum ríkulega, og Jafet
varð feitur og ánægður með lífið.
Þá kom svoiítið fyrir. í/rökkurbyrjun
áttunda dags þessarar himnesku tilveru,
þegar Jafet ætlaði að fara að halla sér
og ihyndatökufólkið lét i minni pokann
fyrir dimmunni, heyrðist blíðlegt og sak
leysislegt vængjatak rétt hjá trénu,
þar sem söguhetja vor hafði tekiö sér
bólfestu. Jafet sá uglu bregða fyrir rétt
í svip, en svo hvarf hún í vaxandi
húmið.
— Það var rétt, muldraði Jafet. —
Það var rétt hjá honum að vera ekki
að sletta sér fram í mín mál.
Hann lagðist á koddann, en svefninn
vildi ekki koma. Það var eitthvað ó-
venjulegt við þessa uglu — eitthvað
gersamlega og dásamlega öðruvísi en
— ja, til dæmis Art, Gervais og Kallt
eitthvað svo mjúklegt, fallegt.
— Hvað er eiginlega að þér, drengur?
spurði Jafet sjálfan sig geðillskulega.
— Þú sást þennan náunga ekki nema
rétt í svip, og þú veizt, að þú getur
ekki lesið stórt letur eftir kiukkan
hálf fimm.
Honum kom ekki blundur á brá. Það
gekk svo langt, að hann fór að lokum
úl á greinina til þess að reyna, hvort
hann yrði ekki syfjaður í næturloftinu.
Hann fór í huganum yfir það, sem hann
hafði étið um daginn, í von um að
finna, hvað héldi fyrir honum vöku. Þá
barst að eyrum hans daufur þytur af
flugi uglu í nágrenninu, og um leið
var spurt, mjúkri, lágri og þýðri röddu:
— Hvur?
Þetta var kvenrödd, óseigjanlega þýð
og lokkandi. Jafet fann, að brjóstfjaðr-
ir hans titruðu af hjartslætti.
— Jafet heitir hann, kallaði hann
út í nóttina. — Höfum við ekki hitzt
einhvers staðar áður, ungfrú Hvur? Og
án þess að hugsa sig um, flaug hann
834
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÖ