Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1963, Blaðsíða 17

inn í að lenda í kjaftinum á einhverjum
hreysikettinum.
Bræðurnir hvísluðust á í myrkrinu
fyrir ofan hann, og að lokum sagði
Kalli: — Snúðu til hægri og gakktu
svo sem sex fet áfram. Þá hlýturðu
að hitta á það.
Jafet hlýddi þessum fyrirmælum og
gekk beint ofan í uppsprettu með
ikristalstæru og ísköldu vatni. Hann
krafsaði sig hóstandi og skyrpandi á
land, en bræður hans héldu um magann
að hiátri. Þeir voru enn þá flissandi,
þegar þeir flugu burt, en Jafet kúrði
sig skjálfandi af kulda við lindina og
bjóst við að verða þá og þegar étinn
af hreysiketti, villihundi eða fjallaljóni.
En hann lifði nóttina af. í morgunskím
unni sá hann glitra á lítinn, kátan læk,
sem flýtti sér burt frá uppsprettu sinni.
Fuglarnir fögnuðu sólarupprásinni, og
skordýrin hófu að leika morgunsöng-
inn sinn. Glaðlyndir silungar vökuðu
í lindinni 02 fóru að skvetta hver á
annan.
— Þetta er svolítið annað, sagði
Jafet við sjálfan sig. — Sjáið þessa
liti! Sjáið, hvernig ljós 02 skuggar leika
sér í vatninu. Hl'ustið á alla þessa dá-
samlegu tónlist. Þessi náungi, Manitóba,
segir, að við verðum að vera án alls
þessa, bara af því að við erum uglur.
Og hinir hlusta á þá þvælu. Hví?
Hann lyfti sér upp á lága grein og
Iét sólina þerra haminn. Þegar hann
var orðinn samkvæmishæfur á ný, var
hann orðinn svangur, svo að fyrsta
snjáldurmúsin, sem átti leið fram hjá,
var vel þeginn morgunverður. Sömuleið
is hagamúsin, skógarrottan, höggormur-
inn og önnur þau nagdýr og skriðdýr,
sem voguðu sér út undir bert loft á
þessum undurfagra morgni.
Hann hafði verið við iðju sína í um
það bil klukkustund, þegar hann heyrði
vængjaþyt og sá stóran fugl setjast á
grein þar skammt frá. Hann starði illi-
lega á Jafet.
Jafet rifjaði upp dýrafræðina, sem
móðir hans hafði kennt honum, en fann
ekkert svar. Þetta var ekki ugla, og
áreiðanlega heldur ekki rauðbrysting-
ur.
— Halió, sagði Jafet varfærnislega.
Nefið á ókunna fuglinum hreyfðist
varla, þegar hann hvæsti: — Heyrðu
lagsi, veiztu ekki, hvernig við förum
með veiðiþjófa hér?
Jafet sveiflaði hausnum í 359 gráðu
hring og til baka aftur. — Ég sé hvergi
að hér sé bannað að veiða, sagði hann.
— Og svona þar fyrir utan, hvaða rétt
hefur þú svo sem til þess að segja
mér fyrir verkum? Hver sem þú ert?
— Ég er fálki, karl minn, hvorki meira
né minna, sagði hinn reiðiiega. — Er
það nóg fyrir þig?
Jafet drap tittlinga. Samkvæmt heima
skóla Emilíu, voru fálkar auðþekktir á
því, að þeir voru ekki eins litskrúðugir
og páfagaukar. En Jafet lét ekki á neinu
bera.
— Einmitt. Svo þú ert fáiki. Einmitt
það.
— Svo þið uglurnar haldið, að þið
getið stolizt inn í okkar veiðitíma, sagði
fálkinn. — Þú áttir að hætta veiðum
hér 02 fara heim klukkan fimm fimmtíu
og sjö, miðað við Greenwich-meðaltíma.
— Hvx? spux:ði Jafet.
— Hví? endurtók fálkinn skrækróma.
— Vegna þess, að lögin mæla svo fyrir.
— Hvaða lög? spurði Jafet.
— Hvernig á ég að vita, hver setti
þau lög? Ég veit það eitt, að þú ert
ekki aldeilis huglaus að vera að veiða
hér í okkar tíma. Hvað mynduð þið
uglurnar segja, ef ég tæki til að veiða
á nóttunni?
— Ég veit ekki um hina, svaraði
Jafet, — en persónulega myndi ég álíta,
að þú værir vitlaus. Það er miklu betra
í björtu, þegar maður sér, hvað maður
er að gera. Það fer líka betur með
höfuðbeinin. Hann strauk vængbroddin-
um yfir enni sér og stundi.
Fálkinn glápti á hann. — Þetta skil
ég ekki, sagði hann. — Þú átt ekki að
sjá neitt í björtu.
— Þú hefur verið að hlusta á hana
mömmu, sagði Jafet fyrirlitlega. —
Hún var eitthvað að þvæla um þetta
við mig líka — að við uglurnar ættum
að geta séð í gegnum tjörutunnu, en
örlítil sól loki á okkur útsýnisgluggun-
um. Hún er góð sál, hún mamma, en
ekki vel skýr í kollinum.
— Þú meinar, að þú getir ekki séð
á nóttunni fremur en venjulegir, al-
mennilegir fuglar? spurði fálkinn.
— Sjáðu nú til, sagði Jafet. — Þessi
þarna Manitóba bjó til nóttina, svo að
elli.r gætu hvíl'zt í ró, en daginn til
þess að maður gæti flogið um. Þetta er
eitthvað í sambandi við snúning jarðar
og hraða ljóssins og efnaskiptin i lif-
andi verum eða þess háttar. Og hvers
vegna ætti einn fugl þá að hafa annað
eðli en hinir, þótt al'drei nema hann sé
ugla?
— En — allan þennan tíma, byrjaði
fálkinn, en vissi svo ekki, hvað hann
átti að segja.
Jafet yppti öxlum. — Það er kannske
ekki rétt af mér að segja það, en það er
eins gott að horfast í augu við stað-
reyndir: Flestar uglur eru ósjálfstæðar
og heimskar. Einu sinni endur fyrir
löngu sagði einhver þeim að vaka á
nóttunni, en sofa á daginn — eða þær
halda að minnsta kosti, að einhver hafi
sagt þeim það — og síðan hafa þær
verið að paufast þetta, fljúga á, fá
lauf og greinar i augun og ráðast á
einhver grey, sem reynast svo kannski
vera systkin þeirra eða tengdafólk. Svo
það getur vel verið, að með ái-unum hafi
þær þróazt upp í að sjá skár í myrkri
en flestir aðrir fuglar, en við skulum
ekki tala um þann óstöðvandi höfuð-
verk, sem þær hljóta að vera með. En
væri ekki réttara að nota þessa birtu,
sem Manitóba bjó til fyrir langa l'öngu?
Fálkinn var algerlega orðinn ruglaður:
— Þú verður að hafa mig afsakaðan,
sagði hann að lokum. — Ég ræð ekki
við þetta einn. Eg verð að bera þetta
undir einhvern.
Jafet hélt glaður áfram fæðuöflun
sinni. Hún gekk svo vel, að þegar fálk-
inn kom aftur með vin sinn, var uglan
svo södd og ánægð, að hún leyfði nokkr
um gómsætum matarbitum að fara óá-
reittum fram hjá.
Fálkinn kom með miklu stærri íugl
með sér, hann var með gráan fjaðra-
skúf á höfði og hvassan svip. Jafet
leit á þann gamla og lyfti upp vængn-
um: — Ekki segja neitt, sagði hann. —
Þú ert örn. Lof mér að heyra þig garga
trúnaðareiðinn.
— Heyra livað? spurði örninn hissa.
— Hvað? Jæja, var mamma gamla
nú eitthvað að rugla, sagði Jafet. — En
þú ert þó allavega örn?
—Jú, víst, svaraði hinn viröulega.
— Hvað er það, sem ég heyri um þig,
ungi fugl? Að þú brjótir reglurnar?
Það er ekki hægt. Það er blátt áfram
dónalegt.
— Ég veit ekkert um það, svaraði
Jafet. — Hins vegar kemst é2 ekki hjá
því að éta, og ég sé ekki glóru í myrkri.
— Hvaða vitleysa, sagði örninn
kurteislega.
— Nákvæmlega það sama og ég sagði,
skaut fálkinn inn í.
— Ert þú einn af þessum lýðræðis-
sinnum? spurði örninn. —- Ég hef heyrt
um ykkur. Burt með erfðavenjur, burt
með umgengnisreglur, burt með lög og
allt það, sem hefur komið okkur til
einhvers þroska, er það ekki boðorð
ykkar?
— Nei, það er ekki það, sVaraði
Jafet. — Ég er ekki lýðræðissinni. Eg
skil bara ekki, hvers vegna ég má ekki
njóta ókeypis sólskins, ef mig langar
til þess. Er ekki til nóg sól'skin handa
mér líka?
— Við skulum halda okkur við efnið,
sagði örninn þurrlega. — Þetta er útúr-
snúningur. Mergurinn málsins er, að
við getum ekki leyft að snúa öllu við
vegna þess eins, að hálfvitlaus ugla
finnur upp á því að hætta að vinna
á nóttunni og vill fara að vinna á dag-
inn. Jafnvel þótt við vildum, gætum
við ekki gert undantekningu með þig.
Það yrði slæmt fordæmi.
— Hví? spurði Jafet.
— Hví? .... Nú, bara af því, svaraði
örninn. — Hugsaðu þér bara, ef skógur
inn fylltist af uglum, síspyrjandi eins
og bjánar: Hvur, hvur? Fráleitt! Áður
en þú gætir talið upp að tíu, myndu
dagfuglarnir fara að vaka á nóttunni.
Heimurinn hefði bókstaflega. endaskipti.
Hann starði fast á ugluna urgu, —
Áttu enga sómatilfinningu? spurði hann.
— Eða ætlarðu að neyða okkur til að
grípa til róttækari ráðstafana?
Jafet hugsaði málið. Nauðugur viljug-
ur viðurkenr.di hann, að örninn hafði
mikið til síns máls. Það var í rauninni
fáránlegt að bregða út af reglunum
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
833