Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1963, Blaðsíða 19

af stað út í myrkrið.
Hann flaug auðvitað á. Hann komst
ekki nema um það bil sex fet, áður
en hann skall með höfuðið á stórri
eik og féll á jörðina. Honum datt ekki
annað í hug en hann væri hálsbrotinn.
Þá heyrði hann aftur rödd kvenugl-
ur.nar, lága og þýða, nú lengra fra séi,
og hóf sig aftur hugsunarlaust til
flugs. Að þessu sinni komst hann að
minnsta kosti tuttugu fet, áður en hann
rakst á. Hann sat á jörðinni þessa
nótt, sár á sál og líkama, og aðeins
hinn mikli Manitóba veit, hvers vegna
einhver skepnan gleyptí hann ekki með
ham og fjöðrum, áður en eldaði svo
mikið aftur, að hann gæti leitað hælis
uppi á greininni sinni.
En nú var búiö með matargleðina.
Af einhverri ástæðu voru krásirnar
neðan við tréð ekki lengur heillandi.
Það verður varla sagt, að Jafet snerti
við þriðja morgunmatnum. Fram-
koma áhorfendanna fór svo í taug-
arnir á honum, að um miðjan dag
hvarf hann inn í herbergið sitt í trénu
og lét ekki sjá sig, þrátt fyrir hróp og
sköll og frekjulæti fólksins, sem hafði
komið að skoða hann.
Jafet var ástfanginn — og heldur
meira en lítið. Þegar rökkrið seig yfir,
fór hann fram á grein sína og hvessti
þessi undarlegu ugluaugu sín út í
myrkrið. Þegar hún fór hjá, auðvitað
af hreinni tilviljun, var hún ekki
annað en dökkur skuggi og hvarf hon-
um næstum sjónum, um leið og hún
flaug fram hjá honum.
— Bíddu aðeins, hrópaði Jafet. —
Mig langar til þess að tala við þig, ég
verð að tala við þig!
Hún svaraði strax og mjög virðu-
lega: — Hvers konar stúlka haldið þér
að ég sé, herra minn? Hvers vegna
sýnið þér mér ókurteisi á almanna-
færi. Engar siðsamar uglur myndu
sýna mér slikan dónaskap, heldur
heimsækja mig í þriðja mórberja-
fíkjutrénu suður af læknum í Garra-
brandtskóginum eftir myrkur.
— En ég sé ekki glóru í myrkri,
vældi Jafet. — Hvernig væri, að ég
kæmi rétt um hádegi á morgun.
Hann heyrði hana hnussa fyrirlit-
lega, en ef hún hefur svarað þessu
einhverju, var hún komin of langt til
þess að það heyrðist.
Næsta morgun flaug Jafet aftur
heim í gamla skóginn sinn og leitaði
mórberjafíkjutréð uppi, en þar var
auðvitað enginn vakandi. Hann barði
hvað eftir annað, en enginn kom til
dyra. Hins vegar bar þar að löggæzlu-
fáika, sem gaf Jafet alvarlega áminn-
ingu og hótaði að lima hann í sundur
ef hann hefði ekki hægt um sig, með-
an sól væri á lofti.
Uglan unga sneri aftur til heimilis
síns, en sýndi krásum gestanna, sem
fögnuðu endurkomu hans, næstum
dónalega lítilsvirðingu.
Hann fór inn í herbergið sitt og
hugsaði ráð sitt. Þegar hún flögraði
fram hjá í rökkurbyrjun, vissi hann,
hvað til friðar heyrði. Hann varð að
læra að ferðast á nóttunni, hvað sem
það kostaði.
Hann lagði á sig ofuruglulegar raun-
ir. Hann flaug á óteljandi runna, tré
sjónvarpsloftnet, þrjú grindverk, bíl
og einu sinni á sofandi dádýr. Þeg-
ar hann féll til jarðar, brölti hann
aftur á fætur og lyfti sér tii flugs.
Marinn, rifinn og bólginn, svo að
hann var hreint óþekkjanlegur, lifði
hann af eina nóttina eftir aðra, og
allan liðlangan daginn svaf hann djúp-
um svefni. Doktor Anselmus og lið
hans hvarf á braut, og án matar varð
Jafet fölur og fyrirgengilegur.
Fyrst í stað gat hann ekki merkt
neina framför í næturloftsiglinga-
fræðinni, en það kvöld kom, að hann
gat elt kvenugluna ríflega hundrað
metra, áður en hann missti sjónar á
henni í myrkrinu. Þá vissi hann, að
hann var á réttri leið. Hann beit á
gogginn og bélt áfram að æfa sig.
Nokkru síðar sátu þeir Art, Kalli
og Gervais á tré í tunglsljósinu í
Garrabrandtskógi, þegar ung og fal-
leg kvenugla flaug fram hjá þeim.
Piltarnir þrír flautuðu á eftir henni.
— Svaka skutla, muldraði Gervais.
Eftir heima
Þegar séra Skúli Gíslason var prest-
ur á Stóra-Núpi, voru fjárskipti höfð
sunnanlands vegna fjárkláða. Fór
prestur þá með öðrum fleiri norður í
Þingeyjarsýslu til fjárkaupa.
Séra Skúli var orðhákur mikill og
lét flest fjúka, þótt ekki væri það sem
prestslegast. Bónda einum þingeysk-
um, sem heyrði orðaleppa hans við
fjárkaupin, ofbauð orðbragðið. Spurði
hann með undrun, hvort þetta væri
ekki prestur, * því að svo hafði hann
heyrt.
„Jú“, svaraði séra Skúli. „En ég
skildi prestinn eftir heima“.
Myrkrid ©g þ@rfin
Jónatan Daníelsson var lengi hrepp-
stjóri í Grímsey, en fluttist á gamals
aldri, þá ekkjumaður, til Flateyjar á
Skjálfanda. Hann var vel að
sér í mörgu, mikill stjórnari á sjó,
fróður, glaður og skemmtinn og kunni
vel að bíta frá sér, ef í orðasennur
sló. En einkennilegur þótti hann eigi
að síður.
Á elliárum sínum tók hann til sín
ráðskonu, sem ekki þótti ganga í aug-
— Hún leit ekki við okkur! Ég skil
þetta ekki!
— Ég hef heyrt sagt, að hún sé trú-
lofuð . , . Art þagnaöi, því að um það
bil fimmtíu fetum á eftir henni kom
rifin og illa til höfð karlugla, sem
pírði stór augun á eftir kvenuglunni.
Um leið og' þessi ræfilslega ugla þaut
fram hjá, heyrðu bræðurnir hana
segja út um annað - goggvikið: —
Sælir, strákar. Ég tala við ykkur
seinna.
Hann flaug áfram, plægði sig gegn
um trjátopp, en tókst þó að halda
bæði hæð og hraða. Það var löng
þögn, Art, Gervais og Kalli störðu á
eftir honum.
Kalli fékk fyrstur málið: — Ja,
strákar, ég þyrði næstum að sverja,
að þetta var Jafet, hefði ekki tvennt
komið til. í fyrsta lagi, hann flaug
hér um bil eins og venjuleg ugla, og
það um nótt, og í öðru lagi, hanh
spurði ekki hví.
Gervais horfði í áttina að þriðja
mórberjafíkjutrénu sunnan við læk-
inn. Þar sátu tvær uglur á sömu
grein, mjög þétt saman.
— O-jú, þetta var Jafet, sagði hann
og hló. — Hann hefur einhvern veg-
inn lært að fljúga á nóttunni, og hvað
síðasta atriðið snertir, Kalli, þá held
ég, að hann þurfi ekki lengur að
spyrja.
S.H. þýddi.
un á karlmönnum, og átti með henni
barn. Einhver fór að lá Jónatan
gamla, að hann skyldi leggja lag sitt
við ráðskonuna og ganga í rúm til
hennar, ekki nettari en hún væri.
Jónatan svaraði óðár:
„Myrkrið og þörfin spyrja ekki
að því.“
BruSiunarsemi
Ólafur Jónsson í Selsundi var
mikill sparsemdarmaður, þótt ekki
skorti efnin, og var þess ekki síður
gætt á heimili hans að fara vel með
það, sem smátt var. Eitt af því, sem
ekki þótti hæfa að bruðla með, voru
eldspýturnar. Því var vetur nokkurn,
að Ólafi leizt ekki á blikuna. Hann
kom að eldspýtnastokknum tómum
eða þvi sem næst. Þá hrutu honum
þessi orð af munni:
„Eldspýtnastokkurinn búinn — og
ekki nærri komin jól!“
Þae er Bistin
Helgi Bjarnason í Rauðsdal var
mikill aflamaður, og þótti honum þó
ekki vel að verið, þótt hann væri afla-
hæstur, nema hann kæmi líka fyrstur
GLETTUR
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
835