Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1963, Blaðsíða 22

FERÐ TIL STIKLASTAÐAR
Framhald af 822. síðu.
byggja þessa gömlu kirkju í sinni upp
runalegu mynd, að svo miklu Ieyti
sem unnt er. Má vænta, að því sé nú
senn að fullu lokið. Þykir mér líklegt,
að margir muai þá leggja leið sína
til þessa forna mannvirkis, — til
þessa gamla guðshúss, og láta hugann
reika til löngu liðinna kynslóða, sem
kirkjuna reistu, og þar dýrkuðu guð
sinn.
Eitt af því, sem m.a. vakti athygli,
var skrautritað ávarp, til kirkjugesta,
á fögru spjaldi með áberandi letri.
Ávarpið var efnislega þannig: „Þú,
sem gengur í þetta musteri, —
gleymdu ekki, að það er hús Guðs.
Yfirgef það ekki, án þess að biðja
bæn fyrir þér sjálfum og þeim, sem
hér boða Guðs orð og hlýða á það.'
Mér þótti þetta athyglisverð og fög-
ur áminning, sem víðar mætti vera.
Frá kirkjunni gömlu gengum við
upp á Saxhaugberg, og er þangað um
það bil 45 mínútna gangur. Þetta er
töluvcrfl hæð, og er þaðan bezta út-
sýn, sem hægt er að fá yfir þetta um-
hverfi. Við vorum mjög heppin með
veður, svo að við nutum þess, ebs og
bezt varð á kosið að virða fyrir okkur
hina undur fögru firði og byggðir.
í fjarska sá til blárra, snævi-krýndra
fjalla, og voru sum þeirra á landa-
mærum Noregs og Svíþjóðar. Þá sjást
þaðan nokkur þorp, smærri og stærri,
því að byggðin er þétt og frjósöm í
Þrændalögum, eins og svo víða í Nor-
egi. Eitt af þeim þorpum er Lifangur
( (
\ LESANDI GÖÐUR! Ef \
'( þér hafií lifaíf sögulega (
\ og óvenjulega atburÖi, )
( sem yííur dytti í hug (
\ atS færa í letur ein- )
( hverja kvöldstund, á (
) slíkt efni hvergi betur )
( heima en í Sunnudags- (
\ blaÖi Tímans. Þar )
( munu slíkar frásagnir (
) varíveitast um aldur )
( og ævi. Þúsundir (
) manna halda blaÖinu )
( saman, og meí5 tíman- (
) um verður JjaÖ dýr- )
( mætt safnrit. •
(Levanger), þar sem Gunnlaugur
ormstunga andaðist og er grafinn.
Ber ein gata nafn hins unga skálds
og ógæfumanns.
Eins og kunnugt er af Gunnlaugs-
sögu, börðust þeir Hrafn á landa-
mærum Noregs og Svíþjóðar, upp af
Verdal, sem í sögunni heitir Veradal-
ur. Enginn veit nú nákvæmlega aust-
ur þar, hvar þessi ömurlegi harmleik-
ur gerðist. En saga Gunnlaugs segir,
að hann hafi náð Hrafni „þar sem
váru vötn tvau, og meðal vatnanna
váru vellir sléttir, það heita Gleipnis-
vellir. En fram í vatnit annat gekk
nes lítit, er heitir Diriganes.“ í nesi
þessu börðust þeir síðan, eins og lesa
má í sögunni.
Enginn veit heldur með vissu, hvar
kirkja sú stóð í Lifangri, þar sem
Gunnlaugur var grafinn. Það verður
alltaf hulið þögn gleymskunnar. En
harmsaga skáldsins unga Ufir meðal
fólksins í Lifangri, og á þessum slóð-
um yfirleitt, og mun seint fyrnast.
Hinn ágæti skólastjóri lýðháskól-
ans, Albert Haugsand, var með okkur
í för þessari og skýrði okkur frá
ýmsu fróðlegu frá fornri og nýrri tíð,
í sambandi við sögu umhverfisins.
Meðal annars gat hann um hinn fagra
og dáða byggðasöng Norðmanna:
„Her ser eg fagre fjord og og bygd-
er — —“ eftir Asmund Vinje. Það
kvæði á lík ítök í hugum sveitafólks-
ins í Noregi og „blessuð sértu, sveitin
mín“ í hugum okkar. — Skólastjór-
inn sagði, að skáldið hefði komið
gangandi alla leið frá Osló og norður
í Þrændalög og ort í þeirri för mörg
fögur kvæði. Meðal annars væri al-
mennt talið, að hann hafi ort áminnzt
kvæði á Saxhaugberg, þar sem við
stóðum, eða eirihvers staðar þar í
grennd. Gömul kona, sem nú væri
nýlega dáin, hefði meira að segja
talið sig vita, á hvaða steini skáldið
sat, er hann orti kvæðið. Aðrir segðu
hins vegar, að hann hefði ort kvæðið
á hæðinni fögru, sem er rétt ofan við
lýðháskólann, og ég hef fyrr vikið að.
Að sjálfsögðu skiptir staðurinn,
þar sem skáldið orti kvæðið, litlu
máli. Aðalatriðið er, a^ hið óvenju-
fagra umhverfi, sem þarna er, varð
þess valdandi, að hann giat ort það,
— að hann gat slegið strengi skáld-
Lausn
76. krossgátu
hörpu sinnar á svo undurfagran og
ódauðlegan hátt.
Er sól var að síga til viðar, sló un-
aðsfögrum litbrigðum á loft, haf og
hauður. Minnist ég tæpast a^ hafa
séð slíka litafjölbreytni fyrr. Slík
fegurð er vissulega líkleg til að vekja
skáldleg hughrif hjá þeim, sem þa.nn
eld eiga.
(Er við höfðum dvalið þarna all-
lengi, hlýtt á fróðlegar frásagnir
skólastjórans og notið dásemda him-
ins og jarðar, héldum við heim til
lýðháskólans, enda dagur að kvöldi
kominn.
Námskeiðinu lauk svo skömmu síð-
ar með eftirminnilegu hófi. Stóð það
yfir fram eftir nóttu með ágætum
veitingum, ræðum, söng og leikjum.
Og morguninn eftir héldu þátttak-
endur á brott, ríkari af reynslu og
mörgum ógleymanlegum minningur.)
Vetrarfíð —
Framhald af 824. sí3u.
hrakninginn og útileguna. Þá var
og þar kominn ungur læknanemi eða
læknir. Var hann „rauðbirkinn og
næsta freknóttur“: eins og sagt var
um Gretti. Þetta var Húnvetningur-
inn, Páll að nafni og kallaði sig
Kolka. Varð hann síðar þjóðkunn-
ur sem læknir og gáfumaður.
Ferðin norður yfir heiðina gekk
okkur vandræðalaust. Þó fengum
við bleytuhríð og erfiða færð í há-
heiðinni. Gat Páll læknir þessarar
ferðar í útvarpserindi á síðastliðn-
um vetri í upphafi erindaflokks, þar
sem hann rakti endurminningar frá
læknisárum sínum.
Eftir tæpan hálfan mánuð fórum
við suður aftur og sóttum hesta
okkar. Gekk sú ferð tíðindalítið, og
læt ég því þessum þætti hér með lok-
ið.
838
í IVI I N N — SUNNUDAGSBLAÐ