Tíminn Sunnudagsblað - 13.10.1963, Blaðsíða 11

hann á konu og börn og stórt bú.
Hann má víst ekki mikið vera að því
að yrkja. Það er bara, þegar hann
tekur þess túra. Þá þeysir hann um
sveitina og kveður við raust. Annars
talar hann aldrei um þennan skáld-
skap sinn allsgáður. Hann er eins og
tveir ólíkir menn. Heima dregst varla
úr honum orð, heldur vinnur hann
eins og húðarklár, þangað til þetta
kemur yfir hann — að fara á flakk á
gæðingunum. Hann á þá ekki svo fáa,
þó að hann sé einhesta núna. Hann
er vís til að hafa týnt hestunum, ef
hann hefur farið að heiman með tvo
og þrjá til reiðar, eins og hann gerir
oftast".
„Sagðirðu, að hann ætti mörg börn?
Hann sýnist þó ekki gamall?“
„Já, hann lenti í að verða að kvæn-
ast allt of ungur, segir fólkið. Það var
prestsdóttirin, sem hann fékk. —
Hann ætlaði aldrei að eiga hana, seg
ir fólkið. Mátti bara til, skilurðu. Það
er ekki hægt að skilja forríka prests-
dóttur eftir með lausaleikskrakka".
„Var eitthvað athugavert við þessa
prestsdóttur?11
„Nei, ja — jú. Hún var miklu eldri,
ekkert lagleg".
„Nú, hvað var hann þá að eiga
með henni krakka?“
„Uss, það veit ég ekki. Hann er
svo mikill kvennamaður. Allt kven-
fólk vitlaust eftir honum“.
„Bkki þó núna — kvæntum mann
inum?“
„Biddu fyrir þér! Heldurðu að
hann muni nokkuð eftir því að hann
er kvæntur, þessum ham eins og
hann er •iiúna'í“
„Já — en kvenfólkið þá. Þær vita
þó, að haun er kvæntur?“
Heimasætan þagði litla stund og
hellti bleksterku kaffinu í bolla,
smakkaffi á.
„Þetta er víst tæplega nógu sterkt
handa hoc, .m. Hann vdl, að kaffið
sé nærri því áfengt“.
Hún leit til dyranna, gesturinn var
farinn að kveða hástöfum erindi úr
Númarímum.
„Hefurðu tekið eftir augunum í
honum? Það er sagt, að hann þurfi
ekki annað en að horfa fast í augun
á stúlkum dálitla stund, þá séu þær
búnar að vera. — Þú skalt passa þig
að horfa ekki í augun á honum. Það
geri ég aldrei, ég lít annaðhvort und
an eða horfi annars staðar á hann'1.
Híátrasköll heyrðust innan úr bað-
stofunni. Gesturinn var hættur að
kveða og tekinn til að spjalla við
piltana um kvenfólkið á síðasta dans-
leiknum. Bóndi kom inn í eldhúsið.
„Blessaðar, flýtið þið ykkur að
gefa honum kaffið, svo að hann fari
sem fyrst“.
Bóndi var óvenjuákveðinn. vika-
stúlkan varð hissa. Á þennan bæ
komu svo fáir, að gestakoma var
; Sigurður Jónsson frá Brún:
; Réttardagsmorgun \
Ég hrökk upp leiður, lamdi sættg og stokk
og lengi neri augun stirð og sollin.
Ég greip í hár mitt, hrokkinn þæfði lokk
og hnoðað loks fékk réttaferð í kollinn.
Við týrulog, er tórði á mjóum kveik
var tínd á kroppinn mesta dyngja flíka.
En syfjustirðum strák varð fátt að leik,
það stóð á beizli, hnakk og svipu líka.
Við tókum veg, sem reyndist fagnaðsfár,
— hrein furða hversu allt var snautt og doíiS —
Ég man þá raun að morra á feitum klár
í myrkri, þegar annars skyldi sofið.
En hægt var farið. Svitað hross um haust
var höfuð-búsmán, að því pabbi taldi,
að vakna snemma, þaufa þrey'ulaust
var þrautaráðið bezt, og á hans valdi.
Og bæjarleið af bæjarleið fór hjá
með bre..Kur huldar líkt og gleymda draur.ia.
er gjálfurhljóð frá grýttri, strangri á
kvað gys og spott um skynjun heldur naur .
Það birti vitund, hélu hlóð á strá,
— en hún er ailtaf grárri en faliinn hagi, —
og dagsbrún færðist austurlofiið é
og eftirreið kvað við með nýju lagi.
Þar komu þeir, sem vöknuðu seinna en við
og voru nú að elta misstan tínia,
og margan bar á sveittu þar á svið,
er sauðljóst var hjá rétt og horfin gríma.
Hver stund þess dags er glötuð, týnd í grí'
þess gangnasafns, er þar var villt > sundur,
en óttuferðin varkár, vorkunnlát,
er við mig fest, svo pnér’er það hreint undur.

alltaf stórhátíð. Gömlu hjónin vildu
all't gott gera gestum og töfðu þá
eins og þau gátu við skraf og góð-
gerðir. — Nema núna. Þessi gestur
var víst allt öðru vísi en aðrir menn.
Þær báru nú kaffið inn. Heima-
sætan bar bolla á bakka, vikastúlkan
kom á eftir með kcnnuna. Nú var gest
urinn allt í einu þögull. Hann drakk
lútsterkt, brennheitt kaff'ð, tvo bolla
hvern á eftir öðrum. Allir þögðu.
Loks stóð hann upp, gekk fram á
mitt baðstofugólfið, keikur, hnykkti
til höfðinu, starði út í gluggann, út
í daufa morgunskímuna, sem var að
færast yfir. Síðan hóf hann kvæði
sitt: Hann kvað það ekki, heldur flutti
með sterkum áherzlum, djúpri rödd,
þungri eins og niður fljótsins, mjúkri
eins og hauströkkrið. Þetta var
kvæði um hann sjálfan. Það fann
vikastúlkan strax. Hún starði á skáld-
ið, 'bergnumin, hugstola. Hún tók
Framhald á 861. síðu.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
851