Tíminn Sunnudagsblað - 13.10.1963, Blaðsíða 20

Táknmynd liins eilífa lífs. Eins og gaesarungi, sem skríður úr eggi, þannig skyldi konungurinn losna undan skel dauSans.
egypzk börn voru látin hefja lestrar
mám um fjögurra ára aldur. Náms-
f ”agar hans var verið synir inn
lendra aðalsmanna og erlendra kon
unga. Egyptar höfðu nefnilega þann
til að taKa til sín syni sigraðra höfð-
ingja og ala þá upp ásamt börnum
faraósins sjálfs. Síðar voru þessi börn
send aftur til heimalands síns, og
þá gjarnan orðin trygg Egyptum og
sjónarmið þeirra mótuð egypzkri
menningu.
En Tutankamun hafði ekki iifað
áhyggjulausu iífi bernskunnar í mörg
ár, þegar blikur dró á loft. Amen
hótep III. var farinn að gamlast og
skipti sér lítið af utanríkismálum,
svo að beiðnum bandamanna Egypta
um aðstoð gegn sameiginlegum fjand
mönnum var illa eða alls ekki sinnt.
Eknaton skipti sér heldur ekkert af
þeim málum, því ahann sinnti engu
nema truarskiptunum, og átti þar
enda við ærna andstöðu að etja. Við
lá, að uppreisn brytist út, þegar hann
sendi flokk manna um landið til að
brjótaf niður góðalíkneski, breyta
guðanöfnunum og afmá alls staðar
orðið goð í fleirtölumyndum.
Amenhotep III. andaðist, og
skömmu síðar sleit Eknaton sambúð
við drottningu stna, Nefertiti, sem
frægust er af þeirri mynd, sem geymd
er í safni í Berlín. Um leið gerði
hann tengdason sinn Smenkkare að
samkonungi sínum.
En skömmu síðar eru þeir Eknaton
og Smenklcare báðir horfnir af sjón
larsviðinu. Hvað orðið hefur þeim
að aldurtila, cr ekki vitað, en borgin
nýja, tákn þeirrar trúar, sem Ekna-
ton taldi að myndi standa ,,þar til
svanir yrðu svartir og hrafnar hvítir,
þar til fjöll færðust úr stað og ár
streymdu upp á móti“, féll innan
skamms í rústir.
Tutankamun, sem enn var á barns-
aldri, settist þá í hásæti feðra sinna.
Eitthvert fyrsta verk hans var að
endurreisa hina fornu trú, sem Ekna-
ton hafði kollvarpað. í þeirri skrá,
sem er meginheimildin um stjórnar
aðgerðir hins nýja konungs, segir
um þetta:
„Þegar hans hátign nú kom fram
sem konungur, höfðu hof goðanna
allt frá Fílalandinu til Fenjatungn-
anna fallið í vanhirðu, altari þeirra
höfðu hrunið í rústir, helgidómarnir
voru huldir þyrnagróðri, hörgarnir
voru sem þeir hefðu aldrei verið til
og_ hofin voru orðin að gangstigum.
í landinu var ringulreið og goðin
höfðu snúið baki í landið. Væru her-
sveitir sendar til Djahi (Sýrlands),
til að færa út landamæri Egyptalands,
var árangurinn enginn. Þótt goðin
væru ákölluð, komu þau ekki á vett-
vang, — því að hjörtu þeirra
voru gröm . . . . En þegar þetta hafði
gengið um skeið, steig hans hátign
á trón föður síns og ríkti yfir lönd-
um Hórusar. Egypaland og eyðimerk
urhéruð'in lutu veldi hans og öll lönd
beygðu sig fyrir ríkidæmi hans . . .
Hans hátign stýrði málefnum lands-
ins og sá fyrir dagiegum þörfum ríkj-
anna tveggja.
Hans hátign ráðgaðist við hjarta
sitt og leitað: þess, sem myndi falla
föður hans, Amun, vel í geð ....
Hans hátign reisti öllum goðunum
minnismerki, skreytti líkneskjur
þeirra roðagulli, endurbyggði helgi-
dóma þeirra, svo þefr mættu standa
um aldur, gaf þeim eilífar tekjulind
ir, sá þeim fyrir prestum til daglegrar
þjónustu og veitti þeim allan tíman-
legan beina“.
Tutankamun kvæntist fljóttega
860
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÖ