Tíminn Sunnudagsblað - 13.10.1963, Blaðsíða 9

Allir voru háttaðir í litlu baðstof-
unni. Hjónin lágu í rúmi sínu hægra
tnegin við sexrúðnagluggann, hús-
freyja fyrir ofan, bóndi fyrir framan.
Þannig höfðu þau hvílt saman ár eft-
ir ár, áratug eftir áratug. Einhvern
tíma höfðu þau veriff ástfangin eins
og ungu fólki er eiginlegt. Það var
orðið óralangt síðan brúðkaupið
þeirra var haldið. Núna lágu þau bæði
á stóra, þykka koddanum, gömul og
lúin. Samt voru þau alltaf aff brosa
hvort til annars, jafnvel strjúka hvort
öffru um vangann og klappa á vinnu-
lúna hönd. Hvenær sem hitt fólkið
í baðstofunni sagði eitthvaff kátlegt,
skrýtnar lýsingar á ankannalegum
mönnum, hnyttin tilsvör eða þá
skellihló aff engu, — þá brostu gömlu
hjónin, jafnvel hlógu lágum, innileg-
um hlátri, sem virtist hríslast um
hrörlegan líkamann.
f rúminu hlnum megin viff glugj- 1
ann, gegnt göml'u hjónunum, lágu 1
heimasætan og vikasíúlkan. Þær voru I
ungar, rétt af barnsaldri. Gamall
vinnumaður svaf í rúminu fram af
þeirra rúmi. Nú hraut hann, þreyttur
eftir langan dag viff orfið úti í blaut-
um, þýfðum flóanum. í rúminu til
hliðar við vinnumanninn, fram af
rúmi hjóna, voru synirnir, ungir
menn. Annar dökkhærður, hinn bjart-
ur yfirlitum. Allt unga fólkið var að
skrafa saman um skemmtunina, sem
var síðast liðna helgi — og um dans-
inn, sem átti eftir að verffa á næstu
helgi. Gamla fólkið blundaði. Haust-
rökkriff lá á glugganum, svo aff allt
hvíldi í mjúkri ró þessa lygnu nótt.
Loks fóru aff strjálast samnæður
unga fólksins. Piltarnir sofnuðu .fyrst,
síðan heimasætan. Vikastúlkan vakti
loksins ein og hlustaffi á hljóð næt-
urinnar. Suffiff í bæjarlæknum bland-
aðist viff þungan niðinn í fljótinu
langt í burtu. Kyrrffin úti varff svo
djúp, að andardráttur sofandi fólks-
ins varð aff hávaða í eyrum hinnar
andvaka stúlku. Þá loks var þögnin
rofin af tísti í fugli einhvers staffar
úti í nóttinni. Svo fór annar fugl ;
kraka; þetta var skrýtið. Svona u
lágnættið voru þeir þó vanir að so.
sinn fuglsblund. Fjarlægur ómur,
daufur og dularfullur, seytlaði inn
í suð lækjarins og niff fljótsins.
Hvað var þetta? Stúlkan lagði við
hlustir, altekin voninni um, að eitt-
hvaff myndi nú gerast, eitthvað
óvenjulegt, allt öðru vísi en þessi
venjulegu atvik, sem endurtóku sig
dag eftir dag og viku eftir viku á
þessum afskekkta bæ. Ómurinn varð
sterkari, þetta var einhver aff kveða,
annaðhvort inni í klettunum fyrir of
an bæinn eða hver veit hvar. Hingað
lágu sjaldan leiðir manna. Stúlkan
settist upp og hall'aði sér út að glugg-
anum, hélt niffri í sér andanum, hlust
aði og hlustaffi. Kveðandinn kom nær
og nær. Karlmannsrómur, sterkur og
dimmur, mjúkur eins og hauströkkr-
ið. Vikastúlkan var að því komin að
hnippa í heimasætuna. Þess þurfti
þó ekki með, Snati sá fyrir því að
vekja alla meff háværu gelti, sem
glumdi frammi í göngunum. Nú
heyrðist líka hófatak, því að kvæða-
maðurinn var að ríða heim traðimar
og fór geyst.
„Nú, já. Það er þá hann, sem er
kominn“, sagffi gamli bóndinn og reis
upp viff dogg.
Vikastúlkan stóð á öndinni af for-
vitni. Hún var nýkomin í sveitin;
hafði aðeins verið á bænum síðan u '
krossmessu og þekkti því ekki næi'.
allt fólkið í þessu víðlenda héraffi.
„Hver er að koma?“
Hún gat ekki lengur á sér setið.
„0 — það ei hann Móffar skáld“.
sagði gamli bóndinn dræmt.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
849