Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1963, Síða 7

Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1963, Síða 7
„ÞETTA aftur á mótt”, sagði sýkla- fræðingurinn, og renndi glerplötu inn undir smásjána, „er hlnn frægi kóleru gerill í ræktun — kólerusýkillinn”. Fölleiti ínaðurinn horfði í gegnum smásjána. Hann var auðsýnilega ekki vanur slíkum hlutum og hélt þvalrl, hvítri, hendi fyrir augað, sem hann ekki notaði. „Ég sé mjög ógreinllega”, sagði hann. „Hreyfið þessa skrúfu”, sagði sýkla- fræðingurinn, „ef til vlll er smásjáin ekki rétt stillt fyrir yður. Augu eru svo mismunandi. Snúið skrúfunni að- eins örlítið til annarrar hvorrar hllð- ar”. „Já — nú sé ég”, sagði gesturinn. „Ekki sérlega miklð að sjá, reyndar. Litl'ar ljósrauðar ræmur og strik. Og jafnvægislaus en þó áköf, áhugi gests- ins — allt var þetta nýstárleg and- stæða þeirrar rólegu íhugunar, sem sýklafræðingurinn átti að venjast af vísindamönnunum, sem hann aðall'ega umgekkst. Ef til vill var það eðlilegt, að áheyrandi, sem auðsjáanlega var mjög næmur gagnvart banvæni þelrra hluta, sem umræðurnar snerust um, tæki svo öfgafulla afstöðu til þeirra. Hann hélt á tilraunaglasinu í hend- inni. „Já, hér er drepsóttin fangelsuð. Brjótið eitt slíkt smáglas, hellið inni- haldinu í drykkjarvatn, og segið við iþessar örsmáu Hfagnir, sem hvorki finnst lykt af né bragð og maður þarf að lita og skoða í sterkustu smásjá til þess að geta greint þær — segið við þær: „Farið af stað, aukizt og marg- Þegar hann kom aftur inn f rann- sóknarstofuna, var gesturinn að horfa á úrið sitt. „Ég hafði ekki hugmynd 1 um, að ég væri búlnn að eyða heilll ' klukkustund af yðar dýrmæta tíma”, sagði hanm. „Klukkuna vantar tíu mín- ! útur i fjögur. Ég átti að fara héðan | klukkan hálf-fjögur. En þessir hlutir yðar eru vissulega mjög athyglisverðír. Nei, ég má hreint ekkl tefja hér leng- ur. Ég átti að vera mættur annars staðar klukkan fjögur”. Hann gekk út úr herberginu og marg endurtók þakkarorð sín. Sýklafræðing- urlnn fylgdi honum til dyra og gékk síðan hugsandi til baka eftir gangin- um í áttina að rannsóknarstofunni. — Hann var að velta þvi fyrir sér, hvers \ konar manntegund þessi gestur hans j ^STOLNI SÝKILLINN þó gætu þessar litlu agnlr margfaldazt og lagt stórborg 1 auðn. — Stórkost- legt!” Hann stóð upp og dró glerplötuna undan smásjánni, hélt á henni og bar hana upp á móti birtunni frá glugg- anum. „Varla sýnilegt”, sagði hann og horfði rannsakandi í gegnum glerplöt- una. Hann hikaði. „Eru þessir sýklar lifandi? Eru þeir hættulegir, svona eins og þeir eru núna?” „Þessir hafa verið litaðir og deydd Ir”, sagði sýklafræðingurinn. „Ég fyr- ir mitt leyti vildi óska, að við gætum litað og drepið alla þá kólerusýkla, sem til eru í veröldinni”. „Ég býst við”, sagði föli maðurinn og það vottaði fyrir brosi á andliti hans, „að þér mynduð tæplega kæra yður um, að fást við slíka hluti lifandi — i virku ástandi?” „Það er nú einmitt það, sem við verðum að gera”, sagði sýklafræðing- urinn. „Hér, til dæmis —”. Hann gekk þvert yfir herbergið og tók upp eitt af hinum fjölmörgu innsigluðu til- raunaglösum. „Hér eru Iifandi sýklar. Þetta eru ræktaðar lifandi verur, raun- verulega virkir sýklar”. Hann hikaði. — „Kólera í glösum, svo að segja”. Ánægjuglampa brá fyrir á andliti föla mannsins. „Þetta er þá banvænn hlutur að hafa i fórum sínum”, sagði hann, og það var eins og hann ætlaði að gleypa tilraunaglasið með augun- um. Sýklafræðingurinn gaf nánar gæt ur að sjúklegum ánægjusvipnum á andliti gestsins. Þessi maður, sem heimsótti hann um nónbilið í dag og hafði meðferðis meðmælabréf frá gömlum kunningja hans, vakti athygli hans vegna andstæðnanna í viðhorfum þeirra. Strítt hárið, djúp, grá augun, hörkulegur svipurinn, taugaóstyrkur- inn, sem framkoma hans bar vott um, faldizt og fyllið vatnsgeymana”, og — — dauða — leyndardómsfullum, óspor- rækum dauða — skjótum, hræðilegum dauða — kvalafullum, óvirðulegum dauða — væri sleppt lausum til þess að herja borgina og leita fómarlamba, ýmist hér eða þar. Á einum stað myndi hann taka eiginmann frá elginkonu, á öðrum barn frá móður, stjórnmála- mann frá skyldustörfum sinum — eða verkamanninn frá erfiði sinu. Hann myndi læðast eftir vatnsleiðslunum, skríða eftir strætunum, velja sér fórn- ardýr og ráðast á hús hér og hús þar, þar sem fólkið ekki sýður drykkjar- vatnið sitt, smeygja sér inn í dælur gosdrykkjaframleiðendanna, slæðast f salöt, liggja i dvala i ís. Hann myndi bíða þess í drykkjarþróm húsdyra og í almenningsbrunnum að verða drukk inn af ógætnum bömum. Hann myndi seytla niður i jarðveginn og koma svo fram aftur í uppsprettulindum á ótelj- andi óvæntum stöðum. Sé honum á annað borð sleppt lausum í vatnsmiðl- un, þá hefur hann — áður en við get- um snúið okkur við eða reynt að hand- sama hann aftur — strádrepið mikinn hluta af íbúum stórborgarinnar”. Hann þagnaði snögglega. Honum hafði verið sagt, að mælgi væri hans veikleiki. „En hann er örugglega geymdur hér, eins og þér vitið — alveg örugg- lega”. Föll maðurinn kinkaði kolli Augu hans gl'jáðu. Hann ræksti slg. Þessir stjórnleysingjar”, sagði hann, „em fífl, bölvuð fífl — og að nota sprengjur, þegar hlutir eins og þessir eru fáan- legir . . . Ég held —”. Nú var drepið létt á dyrnar. Sýkla- fræðingurinn opnaði hurðina. „Aðeins andartak, vinur minn”, hvísl aði kona hans. væri. Hann var áreiðanlega ekki af ger- manska kynstofninum, og hann var heldur ekki af venjulegri rómanskrl manngerð, „Sjúklegt fyrirbæri er ég hræddur um, hvað sem öðru liður*, sagði sýklafræðingurinn við sjálfan sig. .Jfvernig hann glápti og glotti yf- ir þessum ræktuðu sýklum!” Kvíðvænlegri hugsun skaut upp i huga hans. Hann sneri sér að borðinu hjá gufusuðutækjunum og svo í mesta flýti að skrifborðinu sinu. Svo stakk hann höndunum í vasana í snatri og þaut síðan til dyra. „Eg kann að hafa lagt það á borðið i forstofunni”, taut- aði hann. „Minní”, kallaði hann hásum rómi, þegar hann var kominn fram i forstof- una. • „Já, góði", svaraði fjarlæg rödd. „Var ég með nokkuð i hendinni, þeg- ar ég var að tala við þig rétt áðan?“ Þögn. „Ekkert, góði, því ég man að . . ." „Fjandinn sjálfur!" æpti sýklafræð- ingurinn og hljóp í miklu uppnámi til útidyranna, niður tröppumar og út á götu. Minní, sem heyrði að hurðinni var skellt harkalega; hljóp skelfd út að glugganum. Neðar i götunni var grann- ur maður i þann veginn að stiga inn í leiguvagn. Sýklafræðingurinn hljóp sem mest hann mátti i áttlna að vagn- inum, hattlaus og á inniskóm, og bað- aði út öllum öngum. Hann missti af sér annan inniskóinn, en hirtl ekkert um það. „Hann er orðinn brjálaður!" stundi Minní. — „Það er þessum viðbjóðslegu vísindum hans að kenna". Svo opnaði hún gluggann og ætlaði að fara að kalla á eftir honum. Granni maðurinn, sem nú leit snöggt i kring- um sig, virtist allt í einu gripinn sömu T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ 967

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.