Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1963, Blaðsíða 20

GLETTUR
llmsætf og barkandi
Pétri gamla Indriðasyni þótti all-
gott í staupinu, ea helzt vildi hann
drekfca óblandaðan spíritus og hellti
þá kamfóru út í hann. Fólk furðaði
sig á því, að hann skyldi geta kyngt
þessu.
„Að tarna, lagsi minn“, svaraði
Pétur, „— ilmsætt og ofurlítið bark-
andi.“
Æ skal gjöf til gjalda
Lokinhamrabræður, Kristján og
Gísli Oddssynir, hrepptu norðan-
óhlaup á sjó, hleyptu undan og náðu
landi í Selárdal. Leituðu þeir þar
bæjar, er efnaður bóndi og góður sjó-
sóknari bjó. En heldur þóttu þeim
þurrlegar viðt'ökurnar, er þeir komu
hraktir af sjó með skipshöfn sina,
því að ekki fengu þeir annað matar
en vatnsgraut, og var þeim eftir þær
góðgerðir vísað til svefns i hlöðu.
Næsta haust hreppti bóndi þessi
vondan útsynning á sjó. Varð hann
að hleypa og vildi svo til, að hann
lenti upp í Lokinhömrum. — Móðir
bræðranna, Guðrún Brynjólfsdóttir,
lét taka bónda’og mönnum hans með
kostum og kynjum. Bar húti þeim
fyrst kaffi og brennivín og síða.i
hangikjöt. Um kvöldið veitti hún
heitt púns og margítrekaði, að þeir
skyldu nú hressa sig eftir sjóvolkið.
Þá mælti arnfirzki bóndinn við hús-
freyju:
„Það liggur nú við, að mér ofbjóði
rausnin hjá þér, Guðrún, og sízt of-
sögum af ykkur sagt“.
Húsfreyja svaraði blíðum rómí:
„Það er nú víst ekkert of got't
handa þér, eins og þú tókst á móti
þeim, sonunum mínum, í fyrrahaust."
Á dönskuffl skóm
BRYNJÓLFUR hreppstjóri Hákon-
arson á Mýrum í Dýrafirði hafði á
sér hefðarsnið, enda búinn efnum.
Hann keypti sér útlenda skó, og er
hann gekík á þeim til kirkju í fyrsta
skipti, sagði hann við þá, er stóðu
við kirkjudyr:
„Gáið að ykkur, piltar mínir, að
ég stígi ekki ofan á ykkur. Ég er á
dönskum skóm“.
Helzt of mikið sagt
SÉRA JÓN Konráðsson á Mæli-
felli var á yfirreið úti í Fljótum og
kom að Stóra-Holti til þess að taka
út nýja kirkju, er Jón bóndi Ólafsson
hafði látið reisa. Um kvöldið skrafaði
kirkjubóndi margt við prófastinn, og
meðal annars spurði hann, hvort
ekki væri hreinasti óþarfi, forsóun
og eyðsla að vera til altaris tvisvar
á ári.
Séra Jón var hæglátur maður og
kíminn og stökl: ekki upp á nef við
slíkar spurningar.
„Eigi má maður segja það, Jón
minn“, svaraði hann.
Stcð jafnréttur
EINAR umboðsmaður Ingimundar-
son í Kaldaðarnesi bjó jafnan við
þröng kjör, en bar sig vel. Eitt sinn
kom hann tíu sauðum fyrir til haust-
göngu að Norðurkoti £ Grímsnesi, þar
sem hann hafði áður búið. Þetta ár
var bráðapest mögnuð þar um slóð-
ir, og lagði hún alla sauði Einars að
velli.
Það þótti hastarlegt, að hann skyldi
missa sauðina alla með tölu, en hann
lét það ekki á sig bíta.
„Þið skuluð ekki vorkenna mér
þetta“, sagði hann. „Ég er alveg jafn
ríkur fyrir því“.
®Ó3 var meiningin
STEINGRÍMUR bóndi Jónsson í
Gerði brá fyrir sig að yrkja, en
fylgdi lítt fastskorðuðum bragregl-
Framhald af 971. síðu.
prestur tók til ullarhár handa henni
eða öðrum.
Nokkuð þóttu þó þessir nýju hættir
Guðrúnar kynlegir, og hafði sumt
af kvenfólkinu vakandi auga á henni
og presti, þegar það kom til kirkju.
Eitt sinn bar það við á föstunni, að
prestur las yfir söfnuðinum bréf á
kirkjugólfi. Veitti þá vinnukona frá
Skarðdalskoti, Steinunn Guðmunds-
dóttir, því eftirtekt, að hann steig
á fót Guðrúnar, þar sem hún sat,
og flaug henni jafnskjótt í hug, að
þetta myndi einhver bending vera.
Þó stillti hún sig um að hafa orð á
þessu við aðra. En ekki voru allir
svo orðvarir, sízt Elín bústýra. Vik-
umar tíu, sem prestur hafði heitið
að vera henni góður, voru nú liðnar,
enda gerðist samkomulag þeirra bág-
borið. Undi hún sínum hag illa og
tók að amast við Guðrúnu á prest-
um, sem reyra andann í dróma. —
Tengdadóttir hans sagði:
„Þetta á víst að vera líkt skáld-
skapnum hans Hallgríms sáluga Pét-
urssonar".
„Það er ekki meiningarverra", —
svaraði Steingrímur.
Taleð yfir eineygöum manni
SÉRA Björn Jónsson á Torfastöð-
um var að jarða einn sóknarbænd-
anna. Honum mæltist á þessa leið:
„Enginn gáfumaður var Bjarni
minn í Austurey en smáskrýtinn og
skemmtilegur og fyndinn nokkuð
stundum. Eigi hafði hann nema aug-
að eitt, en betur sótti hann helgidóm
inn en sumir þeir, sem hafa þau tvö.
Nokkuð þótti hann margmáll, en aldr
ei talaði hann orð, sem hneykslað
gat kennidóminn".
„Sker þú hvalinn“
HVAL rak í Bjarnareyjum árið
1824, og komu bæði Eyhreppingar
og Skarðsstrendingar á hvalfjöru. —
Urðu ýfingar miklar með mönnum,
og lá við, að til bardaga kæmi.
Eyjólfur Einarsson í Svefneyjum
var fyrir Eyhreppingum. í liði hans
var rnaður einn, er Gísli hét, Magnús-
son. Hann slæmdi sveðju til eins af
þeim, er var í liði Skarðstrendinga,
Magnúsar Jónssonar úr Rauðseyjum,
og forðaði það stór áverka, að Magn-
ús féll, svo að höggið kom neðan á
iljarnar, en þykkir leðurskór, er
hann var með á fótunum, hlífðu hon-
um.
Þá mælti Eyjólfur:
„Sker þú hvalinn, Gísli sæll, en
eigi mennina".
setrinu, en flutti henni þó skilaboð
að skipun prests, þegar hann fýsti, að
hún yrði eftir.
Næsta sunnudag fyrir pálmasunnu-
dag urðu þær Guðrún og Rósa eftir
sem oftar. Tók Elín þá að atyrða
Guðrúnu fyrir slæping hennar á
Hvanneyri — henni væri nær að
fara heim með hinu fólkinu heldur
en leiða hneyksli yfir sig og prest-
inn með slóri sínu. Guðrún var engu
mýkri á manninn þennan dag og svar-
að£ fullum hálsi: Kvað hún Elínu
ekkert koma þetta við, og enn hefði
presturinn ekki barnað sig. Rósa þagði
og hlýddi á.
Ekki lét Guðrún skipast við þetta.
Hún var enn við kirkju á annan dag
páska, og þar var þá einnig Þorleifur
bóndi Þorleifsson á Siglunesi, er kom-
ið hafði sjóleiðis með heimafólk sitt.
Bað prestur um far með honum út á
Siglunes, því að hann lézt eiga þangað
J'
Asinimclar saga prestlausa -
980
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ