Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1963, Page 8

furðulegu geðbiluninni. Hnnn benti,
eldsnöggt, á sýklafræðinginn, sagði eitt
hvað við ökumanninn, vagnhurðinni
var skellt, svipan hvein, dráttarhest-
arnir ruku af stað með miklum hóf
dyn, og eftir andartak var vagninn kom
inn á fleygiferð upp götuna og hvarf
svo fyrir horn. Sýklafræðingurinn
hljóp á eftir honum.
Minní lá úti í glugganum dálitla
stund. Svo hvarf hún aftur inn í her-
bergið. Hún var alveg orðlaus.
„Vitanlega er hann sérvitur", hugs-
aði hún. „En að hlaupa um í London á
sokkaleistunum — og það á þessum
árstíma, þegar mest er um að vera . . .”
Henni datt snjallræði í hug. Hún
flýtti sér að láta á sig hattinn sinn,
greip skóna hans, fór fram í forstof-
una, tók þar hatt hans og l'éttan yfir-
frakka, snaraði sér út á tröppurnar og
veifaði leiguvagni, sem til allrar ham-
ingju var á leið þarna fram hjá. „Akið
með mig upp götur.a og inn á Haveloch
Cresent og gáið að, hvort þér sjáið
þarna mann á harðahlaupum, í flauels-
jakka og hattlausan”.
„í flauelsjakka, frú, og hattlaus. —
Ágætt, frú”.
Og án þess að hika sló hann í hest
inn, eins og ekkert væri sjálfsagðara
og hversdagslegra en að aka eftir slikri
staðarákvörðun.
Nokkrum mínútum síðar hrökk hinn
venjulegi hópur ökumanna og slæp
ingja, sem daglega safnaðist saman v>
ökumannaskýlið á Haverstockhæð, upp
við það, að vagni, með bleikum hest-
um fyrir, var ekið þar fram hjá á ofsa-
hraða. Þeir þögðu meðan vagninn fór
hjá, en þegar hann fjarlægðist, sagði
gamall maður, sem þekktur var undir
nafninu gamli Tootles: „Þetta er 'Arry
’lcks. Hvað er hann eiginlega með?”
„Hann notar svipuna óspart, það má
nú segja!” sagði hestasveinninn.
„Ha, ha!” sagði gamli Tommi Byles,
„hér kemur annar bölvaður vitfirring-
urinn. Fjandinn hafi það, ef þeir eru
ekki vitlausir”.
„Það ér Georg gamli”, sagði Tootles
gamli „og hann ekur líka eins og vit-
firringur, eins og þú sagðir. Er hann
ekki að hrópa og veifa? Skyldi hann
vera að elta ’Arry ’lckes?”
Hópurinn við skýlið var orðinn æst-
ur. Allir hrópuðu í kór: „Áfram, Ge-
org!” „Þetta er kappakstur”. „Þú nærð
þeim!” „Sláðu i!”
„Skárri er það nú hraðinn!” sagði.
hestasveinninn.
„Mig sundlar!” hrópaði Tootles
gamli „Hana — nú fr: ég nóg af því!
Þarna kemur enn þá einn. Eru allir
ökumenn f Hampstead að verða vitlaus-
ir — eða hvað?”
„Og nú er það kvenmaður”. sagði
hestasveinninn.
„Hún er að elta hann”, sagði Tootles
gamli. „Oftast er það nú öfugt”.
„Hvað er húr, með i fanginu?”
„Það líkist pípuhatti”.
„Bölvuð læti eru þetta. Ég veðja þrem
á móti einum á Georg gamla", sagði
hestasveinninn. „Næsti!”
Þegar Minní ók hjá, dundu yfir hana
húrrahrópin. Henni féll það alls ekki
vel, en hún fann, að hún var að gera
skyldu sína. Vagninn hentist niður
Haverstockhæð og Camdenborgar-
stræti. Hún einbiindi á síkvikan bak-
hlutann á Georg gamla, sem ók áfram
á fleygiferð með eiginmann hennar á
óskiljanlegan flótta.
Maðrinn í fremsta vagninum hnipr
aði sig saman í einu horni vagnsins
með krosslagða handleggi og aðra
höndina kreppta utan um glasið, secn
innihélt svo ómælanlega möguleika til
eyðileggingar. í huga hans börðust um
völdin hræðsla og fögnuður. Fyrst og
fremst var hann hræddur um, að hann
næðist, áður en hann gæti framkvæmt
fyrirætlun sína, en að baki þeirrar
hræðslu var óljós, en þó miklu djúp-
stæðari ótti við ógnir glæpsins, sem
hann ætlaði að fremja. En fögnuður
hans yfirgnæfði þó óttann. Engum
stjórnleysingja hafði áður dottið neitt
þessu líkt í hug. Ravachol, Vaillant —
allir þessir víðkunnu menn, sem hann
hafði öfundað af frægð þeirra, hurfu
nú í skuggann við hlið hans. Hann
þurfti aðeins að fullvissa sig um, hvar
aðalvatnsgeymarnir væru, brjóta síð-
an glasið og hella innihaldinu í vatn-
ið. Hversu frábærlega vel hafði hann
ekki lagt þetta allt niður fyrir sér,
falsað meðmælabréfið, komizt inn í
rannsóknarstofuna og gripið tækifær-
ið, sem gafst, til þess að stinga á sig
glasinu. Veröldin skyldi Ioksins heyra
hans getið. Allt þetta fólk, sem hafði
hætt hann og lítilsvirt, tekið aðra fram
yfir hann og hliðrað sér hjá félags-
skap hans, skyldi nú verða að taka til-
lit til hans. Dauði, dauði, dauði! Það
hafði alltaf umgengizt hann eins og
einskis nýtan mann. Allur heimurinn
hafði gert samsæri til þess að koma
honum undir. Hann skyldi kenna
þeim, hvað það gat kostað að fara
þannig með mann. Hvaða gata var
þetta, sem kom honum svo kunnug-
lega fyrir sjónir? Stóra Andrésarstræti,
auðvitað! Hvað leið annars eltingar-
leiknum? Hann gægðist út úr vagnin-
um. Sýklafræðingurinn var tæplega
fimmtíu metra á eftir þeim. Það leit
ekki vel út. Hann myndi nást og verða
stöðvaður. Hann greip niður i vasa
sína eftir peningum og fann tíu shill-
inga pening. Þessu tróð hann í gegn-
um gatið. sem var uppi undir þaki
vagnsins, og rak það framan í öku-
manninn „Meira“ æpti hann, „ef við
bara komumst undan“
Peningarnir voru gripnir úr hendi
hans. „Rétt er nú það”. sagði ökumað-
urinn. Hlerinn skelltist aftur, og svip-
an small á svitagljáandi lend hestsins.
Vagninn sveigði til hliðar og stjórn-
Ipvsin'rinn. sem stóð hálf-uppréttur
undir gatinu, bar fyrir sig höndina,
sem hélt utan um glasið, til þess að
missa ekki jafnvægið. Hann fann, að
það hrökk í sundur — annar helm-
ingurinn datt á vagngólfið. Hann lét
fallast aftur á bak í sæti sitt, bölv-
andi, og starði svo dapur í bragði á tvo
eða þrjá dropa af innihaldi glass-
ins, sem - sátu á vagnhlífinni.
Það fór hrollur um hann.
„Jæja. Ég verð víst fyrsta fórnar-
l'ambið. Svei! Ég verð þó að minnsta
kosti píslarvuttur Það er þó alltjent
nokkuð. En það er viðbjóðslegur dauð-
dagi, engu að síður. Skyldi það vera
eins kvalafullt og af er látið?”
Allt í einu datt honum nýtt í hug
— hann þreifaði fyrir sér á gólfinu
milli fóta sinna. Dálítill dropi var enn
eftir á botni brotna glassins, og hann
sötraði hann til öryggis. Það var bezt
að vera viss í sinni sök. Hvað sem öðru
leið, vildi hann ekki láta þetta mistak-
ast.
Svo áttaði hann sig skyndilega á því,
að engin ástæða var lengur til þess að
flýja undan sýklafræðingnum. — f
Wellingtonstræti bað hann ökumann-
inn að stanza og steig út úr vagninum.
Honum skrikaði fótur á vagnþrepinu,
og honum fannst hann vera eitthvað
skrýtinn í kollinum. ^að var fljótvirkt,
þetta kólerueitur. Hann veifaði ákaft
til ökumannsins, eins og hann væri
að banda honum burt frá sér og stóð
svo kyrr á gangstéttinni með handlegg
ina krosslagða á bringunni og beið
komu sýklafræðingsins. Það var eitt-
hvað í fasi hans, sem minnti á harm-
leik. Vitundin um yfirvofandi dauða
gæddi hann eins konar virðuleik. Hann
heilsaði sýklafræðingnum með övrandi
hlátri.
„Vive l’anarchie! Þér komið of seint,
vinur minn. Ég er búinn að drekka
það. Kóleran er þegar að ná tökum á
mér”.
Sýklafræðingurinn, sem sat enn í
vagninum, horfði á hann forvitnisaug-
um gegnum gleraugun sín.
„Þér hafið drukkið það! Anarkisti!
Nú skil ég”.
Hann var í þann veginn að segja eitt
hvað, en hætti við það. Brosviprur voru
í munnvikjunum. Hann opnaði vagn-
hurðina eins og hann ætlaði að stíga
út, en þá veifaði stjórnleysinginn til
hans í kveðjuskyni, á mjög leikrænan
hátt, og stikaði af stað í áttina til
Waterloo-brúarinnar. Hann gerði sér
far um að reka sig á og nudda sínum
sýkta líkama utan í sem flesta þeirra,
sem á vegi hans urðu. Sýklafræðingur-
inn var svo niðursokkinn í að horfa á
hann, að hann lét svo að segja enga
undrun í Ijós. þegar Minní birtist á
gangstéttinni með hatt hans, skó og
yfirfrakka í fanginu.
„Það er elskulegt af þér að færa
mér fötin mín”, sagði hann og hélt á-
fram að horfa á eftir anarkistanum,
Framhald á 982. síðu.
968
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ