Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1963, Blaðsíða 13

___Wk'*í&£ **.'! . ___________________ _ . ______________________________________
Skipasmiður hefur ærið að starfa í Vestmannaeyju m, það sýna bátarnir, sem hér liggja í röðum við
bryggjuna. Og meðan Brynjólfur Einarsson lætur höggin dynja, fæðast vísurnar í huga hans, hnyttnar og
markvissar og margar jafneðlilegar að málfari og daglegt tungutak manna. (L.iosm.: Þorst. Jósepsson).
skrifað of hundavaðskennt í blaðið,
ekki eins vel og honum annars var
lagið. Þá mælti ég þessa vísu við
hann:
Við þá gátu eg þrátt hef þreytt
og þarf víst lengi að glíma enn:
Afvitkast menn yfirleitt,
ef þeir gerast blaðamenn?
— Hefur þú verið síyrkjandi alla
ævi?
— Ég var sagður seinn til að byrja
að tala, en ætli ég hafi ekki byrjað
fullt eins snemma að mæla í bundnu
rnáli og óbundnu. Ég ólst fyrst upp
í Fagradal í Vopnafirði og þar var
mikið farið með kveðskap. Á því
heimili drakk maður í sig vísur með
móðurmjólkinni. Annars hef ég aldr-
ei talið mig skáld, og það sem gerir,
að sumir hafa gaman af að heyra
vísur eftir mig, held ég stafi frekar
af kimni, sem stundum er í þeira,
en af því, hvað þær séu vel gerðar.
Kveðskapur minn er eins og íslenzkur
alþýðukveðskapur yfirleitt; hann á
við stað og stund og ekki annars
staðar. Menn kveða yfir verki sínu
eða við vinnufélagana og sá kveð-
skapur er ágætur þá, en hann hefur
ekkert gildi fyrir menn, sem ekki
þekkja til atvikanna. Vísur eiga ekki
að þurfa skýringa með til að skilj-
ast, en það þurfa flestar ferskeytlur
alþýðumanna. Ég hef ekkert við það
að athuga, þótt þær fljóti með í end-
urminningum, því að þar geta þær
varpað ljósi á það, sem verið er að
segja frá. En að vera að sýna öðrum
tækifærisvísur frá ýmsum tímum, er
eins og að vera að draga fram myndir
teknar á gamla kassavél í ferðalagi
Það hafa engir gaman af þeim, nema
þeir, sem voru með í ferðinni sjálfir;
myndirnar geta hjálpað þeim til að
rifja upp ýmis atvik, en aðrir geispa
aðeins og fletta albúminu af kurteisi.
— En vísurnar geta oft haft al-
mennara gildi og menn haft gaman
af þeim vegna íþróttarinnar, vegna
þess hve vel þær eru kveðnar, er það
ekki?
— Það er ekki nerna ein og ein
vísa, sem er minnisstæð þess vegna.
Mikill meiri hluti vísna er svo tengd-
ur aðstæðunum, að þær hafa ekkert
gil'di fyrir aðra en þá, sém þekktu til.
Ég hafði aldrei hugsað neitt um að
halda til haga vísum mínum, þar til
fyrir einum tveimur árum, að ég tók
mig til á næturvökum og skrifaði
upp nokkrar vísur, sem ég mundi frá
hinum og þessum tímum. Stjúpsonur
minn bað mig urn þetta, og ég hugsa
að ég hefði ekki gert það fyrir neinn
annan mann. Þetta urði: eittlivað
hundrað stykki, sem ég semfi honuin,
en honum þótti ýmislegt vanta hafði
heyrt og kunni ýmsar visur, se:i>. ég
hafði ekki munað eftir.
— Svo víða hafa vísur þínar flogið?
— Já, sumar fljúga víða, og helzt
eru það þær lélegri, sem verða al-
mennt lærðar.
— Þú ert fljótur að gera vísur, er
það ekki?
— Ég nenni ekki að liggja yfir því
að gera vísur, og er yfirleiit fljótur.
Þetta er mikið æfing. Fyrir meira en
fjörutíu árum var ég við sjóróCra
austur á landi og þá voru með mér
þrír laganemar, þeir Kristján Þorgeir
Jakobsson, Adólf íic-i’gsson og Þévður
Eyjólfsson, og það suinar var mfktð
ort. Við ortum allir nema Adóif, svo
að honum var helzt setzt En ég fann
T 1 M i N N — SUNNUDAGS15LAD
1021