Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1963, Blaðsíða 2

4 »|[i
rg Guðjónsdóttir:
Dagur við yzta haf
Það er í sjálfu sér ekki mik-
íil viðburður, nú á þessum tím-
um orlofa og ferðalaga, þótt
fólk bregði sér bæjarleið. En
í mínum huga er þetta ferða-
lag mikilfenglegur og einstæð-
ur viðburður. Þótt það sé ef
til vill að að bera í bakkafull-
an lækinn, þá stenzt ég samt
ekki þá freistingu að skrifa
stuttan frásöguþátt af ferð
minni á Norður-Strandir að
Dröngum, bæ Eiríks rauða.
Mörgum finnst það sjálfsagt
ekki umtalsvert, þótt ferð sé gerS
á afskekktar slóðir þessa lands,
þar sem Dyggð er að ■ mestu leyti
íallin í auön. En það get cg full-
vissað alla um, að fagurt er um að
'itast á Norður-Ströndum í góðu
veðri og landslagið stórbrotið og
sérkennilegt Og þess má líka
tninnast, að hvorki hefur það ver-
’ð né er nesnum heiglum hent að
Dúa tii langframa á þessum út-
kjálka okkar ágæta lands. Sá, sem
þar fer um og gefur sér tíma til
þess að staidra við og hugsa sig
um, mun skilja, að bæði þarf til
þess kjark og þrautseigju. Þeir.
sem þar ólu aldur sinn, urðu nð
trúa á mátt sinn og megin og vera
gæddir mikilli karlmennsku. Hver,
sem þar býr, verður jafnan að hafa
það hugfasí, að hann getur ekki
a aðra trey ,» en sjálfan sig. Hann
verður að vera sjálfur sér nógur
og má aldiei láta að sér hvarfla
að gefast upp, hvað sem í skerst.
Það var arla morguns á sólheit-
um ágústdegi í sumar, að ég lagði
af stað í þetta ferðalág heiman frá
Eyri t Ingólfsfirði á vélbátnum
Guðrúnu. Dagurinn lofaði góðu og
cfndi það líka: Heiðskír himinn
cg blækyrit logn, fjörðurinn eins
og stöðuvatn og fjöllin spegluðust
fleti hans
Þegar komið er út fyrir fjarðar-
mynnið, er nyrzt við fjörðinn að
vestan bæiinn Seljanes. Þar er
Drangaskörð, séð af sjó.
(Ljósm.: Þorsteinn Jósepsson).
viti. Nesið er lágt og klettar og
hleinar við sjóinn með miklu að-
dýpi. Við komum þar við, en fór-
um ekki í Isnd. Næsti fjörður norð
an við Ingó’.fsfjörð er Ófeigsfjörð
ur, og má segja. að flói sé út af
milli Munaðarness og Skerjasunds
múla. í Ófeigsfirði fæddist Jón
lærði árið 1574, kannski einn gáf-
aðasti íslendingur í alþýðustétt á
miðöldum. þótt ekki væri hann í
hávegum hafður af samtíð sinni,
að minnsta kosti valdsmönnunum.
Þegar komið er út í flóann, blas-
ir Húnaflói við, glitaður sólu.
Strandafjö’lin, tign og sviphrein,
rísa við hið yzta haf — til aust-
urs Kálfatindur og Reykjanes-
hyrna og Iangt í burtu sjást Skaga
stiandarfjöilin blámóðu fjarlægð-
érinnar. E’ lengra kemur norður,
opnast Eyvindarfjörður. Niður í
botn hans rennur Eyvindarfjarð-
ará, töluvert vatnsmikil og gæti
ef til vill orðið laxá. — Annars
eru margar bergvatnsár þarna
norður frá
Eyvinda’fiörður er stuttur, og
'úð mynni hans er Engjanes —
austur af því Ófeigsfjarðarsker.
Lengra auttur í flóanum, norð-
austur af Veturmýranesi, eru Sel-
sker með vita sinn — leiðarljós
sjómanna á þessari óhreinu og
vandrötuðu siglingaleið, sem virð-
r;n
TlllMN - «!!NNUI>/\GSBI,Af>