Tíminn Sunnudagsblað - 05.04.1964, Qupperneq 2

að oft víkur út af nugsaðri iínK
hins unga manns.
Skipið, sem átti að taka kjötið,
kom á sama tíma og við og Iagðist
á Gleðivíkina Þetta var Ville
moes, er síðar nefndist Selfoss.
Bátarnir, sem kjötið var látið a,
voru dregnir til skiptis út að skip-
inu Annai þeirra. vai ggmall bát-
ur, breiðui og stöðugur og búinn
að þjóna staðnum um t>ugi ára
Hinn var fyrir stuttu kominn,
sennilega norskur síldarbátur.
Hann var kantsettur ug einn þeirra
báta, sem fengu orð fyrir að vera
hleðsluvaltir Var hann nefndur
Hvalur
Þega; eg heyri taiað um
Jrauma og því haldið fram, að
það, sem berdreymi er kallað, sé
tilviljun ein, dettur mér oft í hug
atburður, sem varð fyrir fjörutíu
árum Þar kemur við sögu vélbát
ur, sem hét Kári
Við bræðui fra Steinaborg á
Berufjarðarstiönd áttum Kára i
félagi við Sólmund i Fossgerði, og
þá bræður þar. Stunöuðum við á
honum veiðar, aðallega með línu,
nerna cf góðviðri var í stór-
strauma — þá fórum við í hákarla
legur og lágum þá fyrir föstu.
•.rakinn, sem við lágum við, var
þó ekki nógu vel gerður til þess
að halda á hörðu falli. Fór ég því
inn að Berufirði 23. ágúst 3 920 og
bað Guð nund Guðmundsson, sem
þar bjó, ao smi'ia handa okkur nýj
an kraka
Járnið, aejn noiað var í krakann,
var hringur af siglutré úr skonn
ortu, sem strandaði þar eystra
upp úr miðri nítjándu öld, og er
það eina skipið, sem ég veit til, að
-strandað hafi i Beruneshreppi.
Erfitt xeyndist að vinna járnið,
og var komið undir kvöld, þegár
akkerið var fullsmfðað. Smíðaði
Hallur, bróðir Guömundar, en
Guðmundur var í smiðjunni um
daginn og lagði ráð til, ei' honum
sýnuist þurfa
Þetta var um hasláttinn, og þess
vegna mátti láta sér til hugar
kcma, að eitthvað myndi þetta
kosta. En þegar ég spurði Guð-
mund, hvað hann setti upp, svar-
aði hann því til*, að þetta rnætti
ekki neitt kosta, því að Hall hefði
dreymt nóttina áður, að þá um
daginn myndi verða smíðaður þar
i srniðjuuni einhver sá hlutur, er
gæti orðiö til þess að bjarga lífi
nokkuna manna á mínum vegum,
áður en næstu jól gengju í garð.
Þetta var sagt af þeirri prúð-
mennsku, að auðheyrt var, að af
sannfæringu var talað. Og enn sé
eg í anda þessa menn, vinnandi i
smiðju sinni og hugsandi um það,
fyrst og fremst, að hvaða notum
verk þeirra kæmu. Þeir kölluðu
þetta greiðasemi og hirtu lítið um
borgun. Ef til vill er ég hjátrúar-
fullur. En mér hefur oft fundizt.
að allt það, sem gert er fyrir aðra
af góðum huga, komi að beztum
notum. Svo var um þetta akkeri
— það reyndist vel.
Við fórum síðasta túrinn 8. októ
ber þá um haustið, og þann sama
dag tókum við úr bátnum allt það,
sem heyrði til hákarlaveiði, nema
akkerið. Það gleymdist. Það er
eina skiptið á ævinni, sem ég hef
orðið fyrir láni sökum gleymsku.
Við skiptum aðallega við Frai-.i
tíðina á Djúpavogi. Eiís Jónsson
frá Seyðisfirði, nú kaupmaður í
Reykjavík, þar var þá verzlunar-
stjóri. Hann var kvæntur Guð-
laugu Eiríksdóttur úr Hornafirði.
Ég hef ekki hitt fyrir liprari verzl
unarmann en Elís, ojj að sama
skapi var kona hans alúðleg. Það
var eins og andi góðvildar svifi
þar yfir öllu, innan húss og utan.
Elís lét okkur flytja talsvert af
vörum fyrir sig, og var þar drýgst
vinna, sem við fengum við útskip-
un og uppskipun.
11. nóvember um haustið fékk
ég símskeyti frá Elís. Bað hann
mig að koma daginn eftir og flytja
kjöt frá haustkauptíðinni að skips-
hlið. Við Sólmundur frá Fossgerði
fórum pessa ferð tveir einir, því
að Bjartmar bróðir minn, og Sig-
urður ívarsson á Djúpavogi, sem
voru skipsfélagar okkar, voru fyr-
ir nokkru farnir til Vestmanna-
eyja. Það var ákaflega fagurt þenn
an hausthiorgun, þegar við kom-
um suður á fjörðinn, svo að sjald-
an veittist slík sýn. Vorum við
harla ánægðir með tilveruna, því
að allt sýndist svo létt og auðvelt.
En hér íór sem löngum vill verða,
Fjara var klukkan ellefu fyrir
hádegi, og gekk þá frekar seint
að koma kjöttunnunum út í bát-
ana. En að liðnu hádegi var syni-
legt, að góðviðrinu var lokið.
Vindur var af suð-suðaustri og
fór smáþyngjandi.
Fjórir tarþegar höfðu Deðið
skips á Ðjúpavogi. Klukkan háif<
fimm var komið rok og farið aíi
brima, og lét ég þá þau boð ganga,
að ég vildi koma farþegunum
strax á skipsfjöl, því að svo kynni
að fara, að ferðirnar yrðu ekki
fleiri. Ekki varð þó af því, að ífr-
þegarnir kæmu, en aftur á móíi
var allur farangur þeirra sendur
til skips.
Á sjötta timanum var veðrið
orðið eins vont og suðaustanveður
geta orðið við Berufjörð. Þá átti
að fara síðustu ferðina. Tuttugu.
tunnur voru komnar í Hvalinn. og
voru þar þrír menn við vinnu —
Guðmundur Þorsteinsson á Stems-
stöðum, Guðni Eiríksson á Borg á
Djúpavogi og Kristján Eiríksson,
er lengi var húsvörður í Austur-
bæjarskólanum í Reykjavík, nú
kominn yfir áttrætt, faðir Björns
Kristjánssonar á Bakkastíg 23.
Farþegarnir fjórir fóru einnrg í
bátinn til þeirra. Tveir þeirra
voru hjón frá Þýzkalandi. Maður-
inn hét Ingimundur Stefánsson,
bróðir Sveins á Hálsi í Geithellna-
hreppi og þeirra systkina, og átti
þýzka konu. Hafði hann starfað að
því urn sumarið að setja upp hús
ið Hvarf á Djúpavogi, er hann kom
með um vorið handa Guðrúni!,
systur sinni, og manni hennar,
Antoníusi Antoniussyni. Þá er
enn að nefna unga konu, smf.a
vexti, er hafði meðferðis gamla
tréfötu af þeirri gerð, sem ie.ngi
var notuð á sveitaheimilum, og
var nú í henni blóm, sem þar
hafði verið ræktað, prýðisfallegt
og þroskamikið. Auðaéð var að
konunni var mjög umhugaii u:n
290
1 I M I 1N i\ — SUNNUDAGSBI.Aiþi