Tíminn Sunnudagsblað - 05.04.1964, Side 3

blómið. Sjálf var hún ung ou
veilduleg, og var ekki gott að gera
þar upp á milli, hvort þessara
tveggja blóma var síður tii þess
fallið að leggja á sjóinn utidir
skuggalega skammdegisnótt
Allt gekk vel ut að siupinu.
Kaðall lá í bukt utan á skipshlið-
inni, og við hann átti að binda
bátinn. En hann losnaði fra áður
en því væri lokið, og rak hann þá
undir eins aftur fyrir skipið. F.g
lagði að honum og ætlaði að koma
honum að aftur. En þá reyndtst
illmögulegt að draga hann á móti
veðrinu, og lauk svo, að krappinn
rifnaði úr bátnum og fylgdi hluti
af hástokknum með. Enn var lagt
að bátnum og reynt að festa raðal
um framþóftuna Þar mátti átakið
;þó helzt ekki koma, því að eng-
inn var stýrisútbúnaður á bátnum
og varð að stýra með ár. Lagði ég
því til, að einnig yrði fest um
fremri röngina. Þetta tók þó of
langan tíma, því að hver mmúla
var dýrmæt: Bátinn bar beint að
Æðarsteinslandinu.
Loks kom að því, að bandið var
fast, og dró ég bátinn af stað eins
gætilega og mér var unnt. Ég
fann með sjálfum mér, að band-
ið hafði í rau.ninni ekkert hald,
enda rak að því, að þóftan losnaði
úr bátnum. Rak hann enn, flatan
fyrir sjó og vindi, og virtust horf-
ur á, að endalokin yrðu þau, að
hann færi þar á land. sem nú er
Æðarsteinsvitinn.
Ég lét hella smurölíu í sjóinn,
og við það stilltist hann heldur.
Sólmundur losaði fáeina lóðar-
belgi frá rekkverkinu og kom með
þá aftur í gang. Var ætlunin að
losa um strengina og henda belgj-
unum til mannanna.
•Sannarlega fann ég á þessari
stundu, að ég var minna en ekki
neitt. Varð mér þá í þessari neyð
litið á draumakkerið hans Halls i
Berufirði. Það var eins og birti í
huga mínum. Ég vatt mér án taf-
ar að akkerinu, og Sólmundur
hjálpaði mér að festa tvo lóðar-
belgi við legginn á því. Setti ég
svo á fulla ferð og renndi eins
liðlega og mér var unnt, fram með
hinum sökkvandi báti. Bólfæri var
fleygt til mannanna í honum, og
náðu þeir því við fyrstu tilraun.
Síðan drógu þeir akkerið til sín,
og gekk það tiltölulega vel, því
að belgirnir héldu því uppi. Ég
mælti svo fyrir, að festa skyldi
akkerið undir krappann í aftur-
skutnum Þetta gerði Kristján Ei-
ríksson aí mestu lipurð.
Eftir nokkrar mínútur vorum
við farnir að andæfa. En varlega
varð að fara. Mikill sjór var kom
inn í flulningabátinn og allir farn-
ir að ausa með því, sem var hendi
næst. Litla konan var búin að
henda fallega blcminu sínu og
farin að ausa með fötunni. Hún
gerði áreiðanlega það, sem hún
gat.
Ef til vill hefur þú, sem lest
þessar línur, fundið, hvað við er
um lítil strá í hendi guðs, þegar
svo stendur á. Ég fann það þá.
Og enn nýt ég,sælu við að hugsa
til þess, hve farsællega herra lífs
og ljóss stýrði öllu um borð í Kára
á þessari stundu.
Þegar út að skipinu kom, var
kaðalkörfu rennt ofan í bátinn,
og í henni voru allir favþeaarnír
dregnir upp. Þá kom Jón Kristó-
fersson stýrimaður niður í bátinn
o,g ætlaði að flýta fyrir að loio
hann. ,En þegar fjmsta tunnan vav
komin í járn, hvolfdi flutninga
báturinn öllu úr sér Jón Kristó-
fersson stökk upp á tunnuna og
var dreginn upp á skipið með
henni, er var hið eina, sem náðist
úr þessum bátsfarmi
Framhald á 310. siSu.
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAfi